MAKRUH

22.BÖLÜM

Selam canlarım.

Nasılsınız?

Bölümü bitirince bu saatte olsa bile atmak istedim. Bu aralar bölümlerin hızlı geldiğini farkındasınızdır ve lütfen oy ve yorumlarınızdan beni mahrum bırakmayın.

Her yazdığınız kelime, her verdiğiniz oy benim için önemli canlarım.

Hadi keyifli okumalar...

.............

Ölüm birçok kez karşıma gelmişti. Gerek eski evimde gerek yeni evimde birçok kez gözümü hastanede açmıştım. Silah saldırısına da uğramış, farklı birçok etken yüzünden de hastanede yatmıştım ama ilk defa o silahın namlusu bana çevrili değildi her ne kadar bu işten sağ kurtulacağımı düşünmesem de.

Çünkü hayatımda ne olay olduğuysa sonucu bana patlamıştı.

Şimdi ise önümde dağ gibi duran Ali önümü kapatmış, bana gelecek olan zarardan beni korumaya çalışıyordu. Yana bir adım attığımı bile hissettiği anda beni tekrar arkasına çekmiş, önümü tekrar kapatmıştı.

Yandan gördüğüm kadarıyla Alpaslan abim Aysima'yı, babam da annemi arkasına almış adama bakıyordu. Aysima'nın "Baba!" diye bağırmasıyla kim olduğunu anladığım adam silahını Aysima'yı arkasına almasıyla artık abime tutuyor, bahçedeki yaklaşık yüz korumanın silahlarının namlusunun ona dönmesini sağlıyordu.

"İndir silahını!" Diye bağıran babamla korkuyla biraz daha yaklaştım Ali'ye. Aklıma bir önceki yaşadığım silahlı saldırı geldiğince nefeslerim hızlandı. Korkuyordum. Bana veya başkasına. Birine zarar gelecek olmasından korkuyordum. Bir kurşunla tekrar hastaneye yatmaktan veya o koridorda başkası için saatlerce ağlamaktan.

Ben o hastaneden hiç başkası için beklememiştim. Hiç başkası için saatlerce ağlamamıştım. Hiç değer verdiğim biri için saatlerce oturmamıştım. Ben hayatıma o hastanede biri için saatlerce beklememek için kimseyi almamıştım. Çünkü ben hayatımda en çok orayı ziyaret edenlerdendim. Korkmuştum hep.