ヤ reflections, hyunin.

4

hyunjin arıyor...

aramayı yanıtladınız.

hyunjin, usulca soluklandı. defalarca konuşmuşlardı, defalarca kez çalmıştı telefonu. sabahın köründe, gece, okul çıkışı... hiçbirinde kalbi bu kadar hızlı atmamıştı.

"hyunjin'im?"

küçüğünün sorarcasına ama bir o kadar da naif çıkan sesine karşı susmak istedi. hep susardı hyunjin. fakat başkaydı bu sefer. bir başka susacak, bir başka ağlayacaktı. dizlerinin üzerine çökecek ve küçük olandan af dileyecekti.

bileklerindeki görünmez zincirleri çıkarması için yalvaracaktı. aksi çok geçti, çok kötüydü. yara bere içerisindeydi her yanı, nasıl toparlanacaktı?

"jeongin."

"iyi misin?"

hyunjin yutkundu. böyle bir anda bile iyi olup olmadığını soruyordı. jeongin'i hakedecek ne yapmıştı, bilmiyordu ama kaybedecek ne yaptığını çok iyi biliyordu.

sevmişti. dostluğun ötesindeydi duyguları. başkaydı, bambaşkaydı.

"değilim."

jeongin zar zor yutkundu. aramıştı ama ne diyeceğini bilmiyordu. sadece oğlanın sesini duymak istemişti. ağlayacak omuz olamıyordu belki ama yine de yanında olmaya çalışabilirdi.

"anlat."

"seni, sana mı anlatayım?"

jeongin hafifçe gülümsedi.

"beni, bana anlat. yeter ki büyümesin içinde. üzmesin seni."

gözyaşlarını serbest bıraktı hyunjin. fazlaydı bu kadarı. çok fazlaydı hem de. bir insan nasıl bu kadar düşünceli olabilirdi?

"ya seni üzersem?"

"sen üz."

hyunjin'in hıçkırık sesiyle iç çekti küçük olan. kolay gelmemişti, bu yaşına. hayat erken olgunlaştırmıştı onu. belki de tanrı vardı, tesadüf olamazdı.

erken olgunlaşan iki kalbin birbirini gece yarısı bulması tesadüf olabilir miydi?

"ben seni nasıl üzeyim ki? sen hep mutlu ettin beni. babamı unutturdun bana. şu kuraklıkla dolu hayatıma hayat suyu oldun."

hyunjin bunları nasıl söyleyebildiğini bilmiyordu. jeongin ise şaşkındı. önceden anlamış olsa da böylesine büyük bir etki yarattığını fark etmemişti.

kim fark edebilirdi ki?

"sen de beni mutlu ettin hep, sürekli. üzgün olduğum her an derdimi dinledin, teselli ettin."

hyunjin burukça tebessüm etti.

"sadece sana yakın olmak istemiştim."

jeongin güldü.

"öylesin. hakkımda kimsenin bilmediklerini biliyorsun."

her şeyin farkındaydı hyunjin. jeongin ile birlikte olamayacağının, sevgisine asla karşılık bulamayacağının... yine de vazgeçemiyordu. nasıl vazgeçebilirdi ki?

kalp onay almazdı kimseden.

"ne zamandır?"

jeongin'in çekinerek sorduğu soru hyunjin'i gülümsetti.

"o gece yarısı bana yazdığın andan beri. söylemiştin ya, reflections çalıyordu bilgisayarında. sana söyleyemedim ama ben de aynı şarkıyı dinliyordum."

soluklandı. titreyen sesiyle devam etti.

"açı çekiyordum, senin gibi. dedim ki 'tesadüf mü bu?' bizi tesadüf bir araya getiremezdi. benim seni sevmem gerekiyordu. öylesine güzel sevmem gerekiyordu."

jeongin yutkundu. hyunjin'in sevgisine karşılık veremeyecek olmak canını yakıyordu. denemek isterdi, ama deneyemezdi. hyunjin'i arkadaştan öte göremiyordu.

"benim seni üzmem gerekiyor muydu?"

hyunjin usulca gülümsedi. biliyordu; telefonda bir başkası için ağlayan insanın kendisini sevmeyeceğini adından daha iyi biliyordu.

"üzmüyorsun ki."

"üzüyorum."

"hayır, güldürüyorsun."

"ne zaman güldürdüm ki seni?"

"telefonda konuşuyorduk, sen dışarı çıkmıştın. 'bir kilo elma versene be.' demiştin marketteki görevliye, sohbet etmiştin. ben o gün ilk defa babamı unuttum. bağırışını duymadım ya da alkol kokusunu işitmedim. sanki seninleydim, şehrinin sokaklarında."

jeongin gülümsedi.

"tesadüf değil miyiz?"

hyunjin güldü.

"değiliz. tesadüf dışındaki her şeyiz. hatta sen, bana kurulmuş bir tuzaksın."

jeongin iç çekti. hyunjin ise sustu. kalbine aniden binen o yük canını acıtıyordu.

"kapatabilir miyim?"

jeongin anladı.

"ağlarken bir omuz olamıyorum. bırak, dinleyeyim."

hyunjin dayanamadı. gözyaşları gözlerinden süzüldü, usulca ağlamaya başladı. jeongin ise hiçbir işe yaramayacağını bildiği saçma sapan teselli cümleleri kurmak istemedi. 'yanındayım.' dedi ve oğlanı dinledi çaresize.

ikisinin de canı yanıyordu.

sonlarının ne olacağı büyük bir muammaydı.

♞