Sevgili Orion
Son günlerde gerçek insanlardan çok kafamda ki seslerle konuşuyorum. Regulus beni bırakmıyor. Hep burada ve ben bundan mutluyum. Gerçek değil bunu biliyorum. Yinede o sanki buradaymış gibi hissediyorum.
Geçen gün uzun bir aradan sonra onun için yaptığım manevi mezara gittim. Oğlumuzun cesedi bile yok. Mezarın üzerinde yazan ismi görmenin canımı ne kadar yaktığını bilemezsin. Regulus oğlum. Bize olan bağlılığının onu yok edeceğini hiç düşünmemiştim.
Doğduğu günü dün gibi hatırlıyorum. Bana bakışlarını o minik ellerini... Küçükken hep Sirius'a göre daha sakindi. Ona olan sevgisini daha bebekken görebiliyordum.
Sirius'u aileden reddettiğimiz akşam ona yalvarışları hala aklımda. Bazen sabahları onun sesine uyanıyorum. Ancak o burada değil. Onun sesini duymanın sağlıksız olduğunu biliyorum. Yinede sağlıklı olmak yerine onun sesini duymayı seçerdim sanırım.
Ailemizin parçalanmasının sebebinin ben olduğum gerçeğinden nefret ediyorum. Regulus'u kendi ellerimle onlara teslim ettim. Benim Regulus'um canım oğlum. Ailemiz için olan hayallerimi hatırlıyorum. Hepsinin ne kadar yanlış olduğunu ancak anlıyorum.
Ortadan kaybolduğu zamanı hatırlıyorum. Hiçkimse nerede olduğunu bilmiyordu. Bellatrix'e onu sormuştum. Bilmediğini söylemişti. Ama yüzünde farklı bir ifade vardı. Bilemiyorum beni rahatsız etmişti. Sen yoktun Sirius uzun zamandır yoktu ve artık Regulus'ta yoktu.
Sevgili oğlum ona "seni her şeyden koruyacağım" demiştim. Ama en tehlikelisinden korumayı unuttum. Kendi kibrinden...
Regulus'un da bizim gibi Slytherin seçilmesinden duyduğum gururu tarif edemem. Abisinin aksine bizi onurlandırmıştı. Onurlandırmıştı evet ama o hiç mutlu değildi. Bunu o zamanlar nasıl göremedim bilmiyorum. Bakışları sahte gülümsemesi nasıl bir anne çocuğuna bu kadar kör olabilir ki?
Seninle mutluydu bunu görüyordum. Bazı açılardan bunu kıskanıyordum bile diyebilirim. Çünkü oğlumuz çok uzun zamandır bana gülmüyordu. Bazen çocuklarımın benden nefret ettiklerini düşünüyorum. Acı heryerden hücum ediyor. Daha sonra bunun sebebinin yine ben olduğumu bilmek çok daha fazla acı veriyor. Keşke şuanda yanımda olsan...
Senin son zamanlarında daha çok yanımızdaydı. Tüm dışarıda olan olaylara rağmen. Senin yanında duruyordu hep oradaydı. Peki ben ben neredeydim...
Kalbimi asla takip etmedim. Hep kurallar ve cezalar hayatım bunlardan ibaretti. Bende bunu uyguladım. Doğruluğu yanlışlığı değildi. Çocuklarım ne hisseder değildi. Ben onların annesi değildim. Onların gardiyanıydım. Bunu şuanda farketmenin ne kadar acı verdiğini tahmin edemezsin.
Acı hissediyorum Orion acı sadece acı.Regulus artık yok. Sesi her yerde ama o hiç bir yerde. Yakında bende burada olmayacağım bunu biliyorum. Belki de o zaman bu acı biter.
Orion sence hatıralar kanlı canlı bir biçimde karşımda durabilir mi? Düşünselinden bahsetmiyorum. O buradaydı beni durdurdu. Ölmek istemiştim Orion artık yaşamak istemiyordum. Ölmek istedim. Sonra Regulus çıktı yemin ederim buradaydı. Sesi her defasında daha çok çıktı. Beynim patlayacak gibiydi ama bırakamadım. Bırakamam. Bırakmayacağım...
Kalbimde ki sızıyı hatırlıyorum. Dedikoduları ve söylenenleri. Hiç kimsenin bana cevap vermeyişini. Regulusun artık olmadığını kabullendiğimde her şey karardı ve her şey bitti. Geriye kalan tek şey yıkıntılar ve yakındada hepsi bitecek.
1 Ocak 1985
Walburga Black
