Δάκρυα ευτυχίας ή δυστυχίας;

Ανακοίνωση

Μπήκαν μέσα στο αρχοντικό. Είδαν τον Δούκα και τον Νικηφόρο να είναι στην τραπεζαρία. Η Μυρσίνη μπήκε μέσα γεμάτη χαρά. Εκείνη μπήκε μέσα χαμένη, απογοητευμένη, θυμωμένη. Ο Νικηφόρος την είδε και πάγωσε. Ήξερε για το αισχρό σχέδιο της μάνας του. Φοβήθηκε μήπως δέχτηκε. Την κοίταζε και περίμενε μια αντίδραση της, ένα της βλέμμα. Τίποτα. Το κεφάλι κατεβασμένο στο πάτωμα.
- Που ήσασταν εσείς; ρώτησε ο Δούκας.
- Αχ Δούκα μου έχουμε ευχάριστα νέα! Ασημίνα μου θες να το πεις εσύ; είπε η Μυρσίνη κοιτάζοντας την Ασημίνα.
Σήκωσε το κεφάλι της και χαμογέλασε. Προσπάθησε να φορέσει το ωραιότερο χαμόγελο της για να μην καταλάβει τίποτα ο πεθερός της. Τον κοίταξε στα μάτια. Είδε τον φόβο του. Ήξερε ότι θα καταλάβαινε πως δέχτηκε το σχέδιο της Μυρσίνης. Δεν πήρε το βλέμμα της από πάνω του.
- Είμαι έγκυος!
- Κορίτσι μου να σε αγκαλιάσω! είπε ο Δούκας γεμάτος χαρά.
Ο Νικηφόρος εκεί παγωμένος. Δεν ήξερε τι να κάνει ή πως να αντιδράσει. Τα είχε χαμένα. Μόνο την κοίταζε. Την κοίταζε και προσπαθούσε να καταλάβει. Τότε κατέβηκαν η Ανέτ και η Πηνελόπη να της ευχηθούν. Κι αυτές τα είχαν χαμένα. Ήξεραν τη διάγνωση του γιατρού αλλά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για αυτές. Όλοι της εύχονταν, την αγκάλιαζαν εκτός από εκείνον. Μαρμαρωμένος στη θέση του.
- Νικηφόρε δεν θα φιλήσεις τη γυναίκα σου; απόρησε ο Δούκας.
- Έλα Δούκα ξέχασες τα δικά μας! τον πείραξε η Μυρσίνη.
- Αγάπη μου! πλησίασε η Ασημίνα.
- Ο άντρας μου έχει αυτή την αντίδραση πατέρα γιατί είχα κάνει κάποιες εξετάσεις και μου είπαν ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Αλλά σήμερα που πήγαμε στο γιατρό με τη μητέρα μας επιβεβαίωσε ότι ήταν λάθος! είπε η Ασημίνα.
- Ναι έτσι είναι, προσπάθησε να δικαιολογηθεί ο Νικηφόρος, πάμε λίγο πάνω;
- Ναι Νικηφόρε μου πηγαίνετε και θα ετοιμάσουμε το τραπέζι για το μεσημεριανό. Αγορίτσα! φώναξε η Μυρσίνη.

Η Ασημίνα και ο Νικηφόρος ανέβηκαν στο δωμάτιο τους.
- Τι έκανες; Γιατί το έκανες αυτό; τη ρώτησε απελπισμένος.
Εκείνη τον κοίταξε. Αλλιώς είχε σκεφτεί αυτή τη στιγμή. Να τρέξει και να χωθεί στην αγκαλιά του, να τον γεμίσει με φιλιά και να του πει ποσό τον αγαπάει. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα τέτοιο. Απλώς τον κοίταζε με ένα βλέμμα γεμάτο παράπονο. Έβγαλε από την τσάντα της τις εξετάσεις που επιβεβαίωναν την εγκυμοσύνη της.
- Είμαι στα αλήθεια έγκυος Νικηφόρε! του είπε χωρίς συναίσθημα και του έδωσε τις εξετάσεις.
- Τι; Τι πράγμα; ρώτησε χαμένος.
- Είμαι 4 εβδομάδων. Ο γιατρός είπε ότι η προηγούμενη διάγνωση ήταν λάθος! είπε με κατεβασμένο το κεφάλι.
Ο Νικηφόρος ήθελε να την αγκαλιάσει και να τη φιλήσει αλλά δεν το έκανε. Μόνο την κοίταζε και τα μάτια του γέμιζαν δάκρυα. Η Ασημίνα δεν μπορούσε να καταλάβει αν είναι δάκρυα χαράς ή λύπης, ούτε ο ίδιος ήξερε τι δάκρυα ήταν. Το μόνο που ήθελε ήταν να κλάψει και να ξεσπάσει. Εκεί μπροστά της έσπασε, διαλύθηκε και έβγαλε από μέσα του όσα τον έτρωγαν τόσο καιρό. Εκείνη σάστισε μπροστά σε αυτό το θέαμα. Κάθισε στο κρεβάτι και περίμενε να περάσει το ξέσπασμα του. Περίμενε να συνέλθει αλλά δεν μπόρεσε και ξέσπασε κι εκείνη.
- Δεν καταλαβαίνω γιατί κλαις Νικηφόρε! Εσύ ο ίδιος μου είχες πει ότι θες να δεθείς μαζί μου όσο μπορείς περισσότερο. Κι έγινε! Είμαι έγκυος! Περιμένω το παιδί σου και δέθηκα με σένα για πάντα. Θα είμαι δίπλα σου δεμένη, φυλακισμένη, εξευτελισμένη αλλά τουλάχιστον θα με έχεις, του είπε και τον έκανε ακόμα χειρότερα με αυτά τα λόγια.
- Ναι θα σε έχω, απάντησε ειρωνικά ο Νικηφόρος κι έμειναν σε εκείνο δωμάτιο, προσπαθώντας να συνέλθουν.
Ο ένας πεσμένος στο πάτωμα, τσακισμένος από τις πράξεις του, η άλλη κουλουριασμένη στο κρεβάτι αποδεχόμενη την τιμωρία της για το έγκλημα της.

Εν τω μεταξύ στο σταμιρέικο η Ελένη καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα.
- Και δηλαδή είναι έγκυος; ρώτησε η Ελένη ανήσυχη.
- Τι να σου πω βρε Λενιώ μου; Έτσι είπε η κυρά Ρίζω, απάντησε η Δρόσω.
- Καλά εσυ τρελάθηκες; Θα έδινες το παιδί σου; Είσαι με τα σωστά σου; φώναξε η Ελένη.
- Δεν είχα άλλη επιλογή Ελένη! Το παιδί θα μεγάλωνε με μία οικογένεια αλλά τώρα...
- Τώρα τι; Σου χάλασε τα σχέδια η Ασημίνα;
- Όχι βρε Λενιώ τι 'ναι αυτά που λες;
- Πρόσεχε κακομοίρα μου! Πρόσεχε! Δεν θα τα πάμε καλά!
- Δεν πας από εκεί να δεις τι γίνεται, την προέτρεψε η Δρόσω.
- Αυτό είχα σκοπό να κάνω! είπε η Ελένη αποφασιστικά και έφυγε να πάει να βρει την Ασημίνα.
Σε όλο το δρόμο σκεφτόταν. Ποσό χαρούμενη ήταν και μόνο στη σκέψη ότι η Ασημίνα της περίμενε παιδάκι! Αλλά μετά της έρχονταν στο μυαλό και τα υπόλοιπα... ο Νικηφόρος, η Δρόσω, το παιδί που περίμενε η μικρή της αδερφή. Γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα; Γιατί; Και η Ασημίνα; Τι θα κάνει; Θα χωρίσει και θα μεγαλώσει μόνη της το παιδί; Θα μείνει πλάι στον Νικηφόρο; Και με τη Δρόσω; Τι θα γίνει με τη Δρόσω; Αυτά σκεφτόταν και κόντευε να τρελαθεί. Χωρίς να το καταλάβει έφτασε έξω από το αρχοντικό. Χτύπησε την πόρτα και άνοιξε η Αγορίτσα. Μόλις την είδε ενθουσιάστηκε και την κάλεσε μέσα να ακούσει τα ευχάριστα νέα. Όταν το άκουσε αυτό η Ελένη σχηματίστηκε ένα χαμόγελο στα χείλη της ασυναίσθητα. Ήξερε ότι η Ασημίνα ήθελε πολύ να γίνει μαμά!
Η οικονόμος την οδήγησε στο δωμάτιο του Νικηφόρου και της Ασημίνας. Χτύπησε την πόρτα και μπήκε μέσα. Το θέαμα που αντίκρυσε δεν το περίμενε. Δυο άδεια κουφάρια. Το ένα στο πάτωμα και το άλλο στο κρεβάτι.
- Ελένη τι κανείς εδώ; τη ρώτησε η Ασημίνα.
- Έμαθα τα νέα για την εγκυμοσύνη... είναι αλήθεια;
- Αλήθεια είναι, είπε ξεψυχισμένα η Ασημίνα.
- Νικηφόρε...
- Έλα πες αυτό που σκέφτεσαι! Πες ότι είμαι ένα κτήνος που άφησα εγκύους δυο αδερφές, είπε ο Νικηφόρος παραιτημένος.
- Νικηφόρε αν θες μπορείς να πας με την Ασημίνα στο Παρίσι και για τη Δρόσω θα αναλάβω εγώ.
- Κάντε ότι θέλετε! Εμένα μόνο το παιδί μου με νοιάζει! απάντησε η Ασημίνα.
- Ελένη θα έρθω μετά από το σπίτι να μιλήσουμε, είπε ο Νικηφόρος και σηκώθηκε από το πάτωμα ανακτώντας και πάλι τις δυνάμεις του.
- Εντάξει θα περιμένω, απάντησε και πήγε να βγει από το δωμάτιο.
- Περίμενε θα σε συνοδέψω εγώ μέχρι έξω, είπε η Ασημίνα και βγήκαν μαζί από το δωμάτιο.
Βγήκαν έξω από το αρχοντικό αλλά η Ελένη κοντοστάθηκε.
- Τι συμβαίνει; ρώτησε παραξενευμένη η Ασημίνα.
- Με το καλό καρδούλα μου! Με το καλό και με έναν πόνο, είπε και την αγκάλιασε.
- Σε ευχαριστώ! είπε η Ασημίνα και χώθηκε στην αγκαλιά της όπως όταν ήταν μικρή.
Βγήκε από την αγκαλιά της και πήγε μέσα στο σπίτι. Η Ελένη έφυγε για το σπίτι της. Η Ασημίνα κάθισε στο οικογενειακό τραπέζι ως κυρία Σεβαστού. Ως μια γυναίκα νιόπαντρη που περίμενε το παιδί του έρωτα της. Αυτό που ένιωθε όμως ήταν πόνο, θυμό και απογοήτευση. Ίσως κάποια στιγμή να απαλυνόταν ο πόνος της. Ίσως όταν έπαιρνε στην αγκαλιά το παιδί της να αγαλλίαζε η ψυχή της. Αυτά σκεφτόταν σε εκείνο το τραπέζι. Είχε όμως στο πρόσωπο της ένα χαμόγελο ευτυχίας. Ένα ψεύτικο χαμόγελο ευτυχίας.