Το θαύμα

296 6 0
                                    

Ήταν μέσα Σεπτεμβρίου και η Ασημίνα είχε μπει στον μήνα της. Από μέρα σε μέρα περίμεναν να γεννήσει. Συνέχιζαν να μένουν στο σταμιρέικο, αφού η Ελένη δεν την άφηνε από τα μάτια της και ήθελε να είναι δίπλα της αυτόν τον δύσκολο και τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης της. Ο Νικηφόρος εργαζόταν στα χωράφια της Ελένης και έγραφε ένα νέο μυθιστόρημα κρυφά από όλους. Ακόμα και από την Ασημίνα! Ήταν σαν να γύρισαν τον χρόνο πίσω και να πήγαν τότε που τον είχαν διώξει από το σπίτι του και εκείνος έμενε με τα κορίτσια.
- Τελικά αυτό το σπίτι θα είναι πάντα το καταφύγιο μου! είχε εξομολογηθεί ένα βράδυ στην Ασημίνα.
Η Ασημίνα ήταν πολύ πιο ήρεμη τώρα που έμενε με τον Νικηφόρο και την Ελένη. Σαν να απέκτησε και πάλι ζωή. Σαν να της έδωσαν πίσω την ανάσα της. Αυτό είχε γίνει αντιληπτό από όλους για αυτό και η Ελένη έπεισε τον Νικηφόρο να μείνουν εκεί όσο χρειαστεί. Να μην βιαστούν να βρουν σπίτι.
Η Ελένη πάντα ήθελε το σπίτι της να είναι γεμάτο κόσμο. Ιδανικά θα ήθελε να μείνουν όλοι μαζί στο πατρικό της αλλά ήξερε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Το πατρικό της το ένιωθε σαν την αγκαλιά του πατέρα της για αυτό και ήταν κάθετη για το που θα μείνουν η Ασημίνα και ο Νικηφόρος μέχρι να βρουν δικό τους σπιτι.

Ο Δούκας περίμενε να έρθει η μέρα της δίκης για τις παρανομίες του σχετικά με τη βιομηχανική ζώνη. Είχε χάσει όμως αρκετούς συμμάχους. Πρώτους από όλους την Ανέτ και τον Κωνσταντή. Ναι τον Κωνσταντή! Η Ανέτ κατάλαβε μέχρι που ήταν ικανός να φτάσει ο αδερφός της και έτσι όταν έδιωξε τον Νικηφόρο από το σπίτι έφυγε και αυτή και έμεινε με τον Μιλτιάδη. Ο Κωνσταντής όμως ήταν άλλη ιστορία.
Από τότε που έγινε αυτό με τον μικρό του αδερφό κάτι σαν να άλλαξε μέσα του. Σαν να ταρακουνήθηκε! Άρχισε να πίνει. Κάθε μέρα ήταν πιωμένος. Κανένας δεν του έδινε όση σημασία χρειαζόταν πέρα από τον Μελέτη και την Αγορίτσα. Δεν ήταν καθόλου καλά τελευταία!

12 Σεπτεμβρίου 1959
Εκείνη την ημέρα ο Νικηφόρος και η Ελένη ήταν από νωρίς στα χωράφια. Η Ασημίνα τους είχε ετοιμάσει κολατσιό και κάθε λίγο πήγαινε ποτέ ο ένας ποτέ ο άλλος για να δουν αν χρειάζεται κάτι. Βέβαια ήταν μαζί της και η Ανέτ και καμία φορά πήγαινε μαζί της και η Πηνελόπη για να δει πως είναι η Ασημίνα μα και για να πουν τα νέα τους. Οι δυο τους είχαν γίνει πολύ καλές φίλες και έβλεπαν η μια στην άλλη μια αδερφή. Η Ανέτ δεν ήθελε να αφήνει στιγμή μόνη της την γυναίκα του ανιψιού της, ειδικά τώρα που ήταν στον μήνα της. Για αυτό και πήγαινε από νωρίς στο σταμιρέικο για να της κρατήσει συντροφιά και να τη βοηθήσει σε ό,τι χρειαστεί.
Εκείνο το πρωινό είχαν επισκεφτεί την Ασημίνα και οι δυο. Δεν ένιωθε και πολύ καλά από το πρωί. Είχε κάτι ενοχλήσεις αλλά δεν είπε τίποτα. Άλλωστε είχε συχνά από αυτές τις τελευταίες μέρες και της είχε πει και η Ρίζω ότι θα τις έχει. Σήμερα όμως ήταν διαφορετικά. Αφού συζητούσαν περί ανέμων και υδάτων η Ασημίνα νιώθει ένα πόνο στην κοιλιά της.
- Ασημίνα; Να φωνάξω τη Ρίζω; ρώτησε η Πηνελόπη ανήσυχη.
- Όχι όχι Πηνελόπη μου! Καλά είμαι! απάντησε η Ασημίνα κι έκανε να σηκωθεί.
Μα αφού σηκώθηκε είδε κάτι υγρά να τρέχουν ανάμεσα στα πόδια της.
- Ασημίνα μου γεννάς! είπε η Ανέτ χαρούμενη.
- Γεννάω; Γεννάω! είπε η Ασημίνα πανικόβλητη.
- Τη Ρίζω! Πάω να φωνάξω τη Ρίζω! είπε η Πηνελόπη και έφυγε τρέχοντας.
- Και τον Νικηφόρο! ουρλιάζει η Ασημίνα μα ευτυχώς την άκουσε και θα ειδοποιούσε και εκείνον.
Η Ανέτ την έβαλε να ξαπλώσει στο κρεβάτι και τη βοήθησε να βάλει το νυχτικό της για την ώρα της γέννας. Ήταν εκεί δίπλα της και της κρατούσε το χέρι. Της έδινε δύναμη και αισιοδοξία ότι θα πάνε όλα καλά! Η Ασημίνα ήταν ιδιαίτερα ψύχραιμη! Δεν είχε νιώσει για τα καλά τους πόνους της γέννας και αυτό την τρόμαζε ιδιαίτερα.

Δάκρυα ευτυχίας ή δυστυχίας;Onde histórias criam vida. Descubra agora