Δάκρυα ευτυχίας ή δυστυχίας;

Μάρτης

Είχε φτάσει πια Μάρτιος. Η Ασημίνα είχε μπει στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της και η κοιλιά της είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται. Ήταν πολύ χαρούμενη για αυτό. Όταν κατάλαβε για πρώτη φορά ότι δεν της έκανε μια φούστα άρχισε να γελάει.
- Μεγαλώνει; Μεγαλώνει το μωρό μου; ρωτούσε το μωρό της και έπιανε την κοιλιά της.
Με τον Νικηφόρο τα πράγματα πήγαιναν κάπως καλύτερα. Δεν το περίμενε βέβαια αυτό! Όχι τουλάχιστον να γίνει τόσο γρήγορα. Αλλά ένιωθε πως ίσως τα καταφέρουν. Όσο μεγάλωνε η κοιλιά της άλλο τόσο μεγάλωνε και η επιθυμία της να μοιραστεί αυτή τη χαρά με τον Νικηφόρο.
Εκείνη τη μέρα που κατάλαβε ότι η κοιλιά της φουσκώνει έκανε κάτι που δεν είχε αφήσει να γίνει εδώ καιρό. Καθόταν στο κρεβάτι και την χάιδευε. Τότε μπήκε μέσα ο Νικηφόρος.
- Τι κανείς εδώ; τη ρώτησε βλέποντας την χαμένη στις σκέψεις της.
- Έλα εδώ, του είπε και τον κάλεσε κοντά της.
Έπιασε το χέρι του και το ακούμπησε στην κοιλιά της. Ο Νικηφόρος δεν το πίστευε. Ήταν έτοιμος να δακρύσει αλλά μόνο χαμογέλασε.
- Έχει φουσκώσει λίγο, του είπε με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.
- Ναι φούσκωσε! είπε ο Νικηφόρος και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του.
- Κάποια ρούχα δεν μου κάνουν, είπε σαν μικρό παιδί.
- Δεν πειράζει! Θα πάρουμε άλλα! Θα πεις στην Ουρανία να σου ράψει όσα ρούχα θες! της είπε το ίδιο συγκινημένος με πριν.
- Εντάξει θα το κάνω, απάντησε.
Το χαμόγελο του Νικηφόρου δεν έλεγε να φύγει από πάνω του. Το ίδιο και το χέρι του από την κοιλιά της Ασημίνας.
- Τι λες να είναι; τη ρώτησε.
- Δεν ξέρω! Δεν με νοιάζει τι θα είναι αρκεί να είναι γερό.
- Εγώ θα ήθελα πάντως ένα κοριτσάκι! Μια μικρή Ασημίνα! την πείραξε.
- Δηλαδή αν σου κάνω έναν μικρό Νικηφόρο δεν θα το αγαπάς; τον πείραξε κι εκείνη με τη σειρά της.
- Όχι θα το αγαπάω! Απλώς θα ήθελα να έχω μια κόρη ίδια με σένα!
- Μμμ! έκανε εκείνη πειραχτικά. Πάντως η μητέρα σου πιστεύει ότι είναι αγόρι!
- Αλήθεια;
- Αλήθεια! Και απ' ότι μου είπε δεν έχει πέσει ποτέ έξω σε αυτά!
- Ε καλά και ο γιος μας μπορεί να σου μοιάζει! είπε και γέλασαν και οι δυο.
Κάθισαν εκεί και έκαναν διάφορες υποθέσεις και όνειρα για το μωρό τους. Κανείς από τους δύο δεν πίστευε αυτό που συνέβαινε. Κανείς από τους δύο δεν ήθελε να τελειώσει αυτή η συζήτηση. Την είχαν ανάγκη αυτή τη συζήτηση. Ένιωθαν και οι δύο τόσο ανάλαφροι, σαν κανονικό ζευγάρι που περιμένει το παιδί τους. Από εκείνη τη μέρα ο Νικηφόρος δεν έχανε την ευκαιρία να αγγίζει την κοιλιά της Ασημίνας. Ήθελε να νιώθει το μωρό. Ακόμα κι όταν κοιμόταν η Ασημίνα αυτός ακουμπούσε την κοιλιά της. Τον χαλάρωνε τόσο πολύ αυτή η κίνηση και χρειαζόταν λίγη χαλάρωση εκείνη την περίοδο.