Szara Magia

Prolog

Wykonała zadanie zgodnie z poleceniem wydanym przez Zakon. Miała nadzieję, że będą z niej zadowoleni. Kolejny Łowca, którego zainfekowała swoją magią, co pozbawiło go życia.

Przerażenie w jego oczach, gdy zrozumiał, że nie ma już dla niego nadziei, było całkiem zabawne. Dodatkowo ta mała, naiwna czarownica, która napatoczyła się po drodze.

Łowcy byli na tyle naiwni, że od razu wzięli ją za winną przestępstwa, mimo że ta najwidoczniej nie potrafiła nawet uleczyć samej siebie.

Zemsta Zakonu za czyny popełnione na magach nie będzie miała końca. Oni nigdy nie przestaną napełniać strachem innych istot żyjących pośród zwykłych ludzi. Ich magia wkradała się nawet do Krainy Eolu, gdzie siała spustoszenie i zamęt.

Rzuciła jeszcze raz okiem na elfa, który uratował chorą czarownicę przed Łowcami. Widziała go po raz pierwszy w życiu, ale wydał się jej niezwykle intrygującą postacią. Z pewnością nie był czystej krwi elfem, co spowodowało, że wykształciły się w nim osobliwe instynkty. Któż kiedykolwiek spotkał elfa, który pomaga innym rasom?

Elf wyraźnie sprzeciwił się Łowcom, co oznaczało, że nie było dla niego już miejsca pośród nich. Teraz musiał działać sam, co mogło być całkiem interesujące. Nie sądziła, aby szukał osoby winnej śmierci Łowcy, którego umyślnie pozbawiła życia, ale wolała nie ryzykować. Uważnie zatarła za sobą wszystkie ślady, aby nikt nie mógł jej wytropić.

Można ją było odnaleźć jedynie za pomocą potężnej magii, a zwykli czarodzieje taką nie dysponowali. Nawet sam przywódca londyńskiej Twierdzy nie mógł za nią nadążyć, mimo że był jednym z starszych magów na świecie. Nie dostrzegał tego, co było najbardziej oczywiste, a zakazane księgi do których miał dostęp, dla niego były niezrozumiałe. Nie potrafił z nich wyczytać tego, co najważniejsze.

Zaśmiała się pod nosem do swoich myśli. Spojrzała po raz ostatni na zagubioną czarownicę poniżej, a następnie odwróciła się i zniknęła w gęstniejącej mgle.

Nikt nigdy nie odnajdzie Zakonu Medei.