"သူရိန် ထတော့။ သူရိန်...နေသူရိန်..."
ပုခုံးကိုလှုပ်ခါပစ်လိုက်တဲ့အထိအတွေ့ကြောင့်နဲ့မှ အသိစိတ်က ပစ္စုပ္ပန်ကိုကပ်၏။ ဖိုးသားမျက်နှာကိုမြင်လိုက်ရမှ အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတဲ့စိတ်ကို
လက်ရှိရောက်နေရာအရပ်ဆီ ဆွဲခေါ်ယူရသည်။ ဟုတ်သား... သူရိန်အခု ထိုင်းကိုရောက်နေတာပင်။
ဒီကိုရောက်လာဖို့ ဓါးတောင်ကိုကျော်ပြီး မီးပင်လယ်မဖြတ်ခဲ့ရပေမယ့် စိတ်ချမ်းမြေ့စွာထွက်ခွာလာခဲ့ရသည်တော့မဟုတ်ပါ။ "ကျွန်တော် မိန်းကလေးတွေကိုစိတ်မဝင်စားဘူး"ဆိုတဲ့ စကားနောက်မှာ ဖွားဖွားကြီးမေ့လဲသည်။ မေမေက သွေးပေါင်ချိန်မကျ။ ဖေဖေကတော့ မင်းမျက်နှာမမြင်ချင်ဘူးဆိုသည်။ အမြဲ သူရိန့်ဘက်ရှိနေခဲ့သည့်တီလေးပင်လျှင် သူရိန့်ကိုဥပေက္ခာနှင့်ကြည့်သည်။
မိန်းကလေးတွေကိုစိတ်မဝင်စားခြင်းက မိသားစုတစ်ခုလုံးရဲ့စိမ်းသက်စွာပစ်ပယ်ခြင်းနဲ့တိုက်ရိုက်အချိုးကျလိမ့်မယ်လို့ တွေးထားခဲ့ဖူးပြီးသားပင်။ ဖွားဖွားကြီးမူးလဲရာကမှ လူနာသတင်းမေးလာကြရင်း သူရိန် come out လိုက်တဲ့အကြောင်းက ရှိသမျှအမျိုးအဆွေအားလုံးဆီ မီးခိုးကြွက်လျှောက်လိုပျံ့နှံ့သွား၏။ ကူးစက်တတ်သောရောဂါတစ်ခုလို အားလုံးက အမြစ်ဖြတ်ကုသဖို့ စီစဥ်ကြတာ မိန်းမပေးစားမည်တဲ့။
ဂေးနေပါတယ်ဆိုတဲ့ကောင်ကို အဆိပ်သောက်သေခိုင်းလိုက်တာနဲ့ဘာကွာသေးလို့လဲ။ ဒီမီးပွားက ဒီကောင်တင်မဟုတ် ဒီကောင်နဲ့ပေါင်းဖက်မယ့်မိန်းကလေးကိုပါ ဝဋ်ရှိလို့ခံရတာဆိုတဲ့ စောင်တလွဲလော့ဂျစ်တွေနဲ့ ဦးနှောက်ဆေးကြဦးမည်။ ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သည်းခြေရည်ကခါးမှန်း သူရိန်နားလည်သွားရသည်။ ဖောက်ထုတ်ပစ်လို့မရတဲ့ သည်းခြေရည်လို ပြတ်တောက်ပစ်လို့မရတဲ့မိသားစုကို ကျောခိုင်းဖို့ ရှိသမျှတွေထုခွဲရောင်းချပြီး ဖိုးသားနဲ့ရန်နောင်ဆီလိုက်လာဖြစ်၏။
ဒီလိုအချိန်ကျမှ တစ်ဦးတည်းသောသားအဖြစ် လိုလေသေးမရှိပြည့်စုံခဲ့တဲ့ နေသူရိန့်ပိုက်ဆံအိတ်ကလည်း အလိုက်ကန်းဆိုးမသိအောင် ပိန်ကပ်နေသည်။ ၁၄ရက် Visa free ရပေမယ့် ငွေပိုငွေလျှံမများ။ နေစားရိတ်၊ စားစရိတ်လောက်ငှရုံနဲ့ အလည်အပတ်အတွက်ဆိုရင် မုန့်စားလျှော့ရလိမ့်မည်။ ကိစ္စတော့မရှိ စားဖို့သောက်ဖို့က ဖိုးသားနဲ့ ရန်နောင် ဒကာခံပြီး နေစားရိတ်အတွက်လည်းမကုန်။ ထိုင်းကပြန်လျှင်တော့ သန့်စင်တဲ့ဦးနှောက်နဲ့ မိန်းမ မယူဖို့ အရေးဆိုတင်သွင်းနိုင်လိမ့်မည်။
