"Hey, Hello"
ရန္ေနာင္နဲ႔ ဖိုးသားကိုျမင္သည္ႏွင့္ အေျပးတစ္ပိုင္းႏႈတ္ဆက္ၾကသူေတြ။ ၾကည္ရွင္းသန္႔နဲ႔ ေက်ာင္း Campus အနီးအနားေလွ်ာက္ၾကည့္ျပန္လာတာေတာ့ ရန္ေနာင္နဲ႔ဖိုးသားက Club ဆီ ဆြဲေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ Club နာမည္က Zoom။ ဒီမွာ ေက်ာင္း Campus ဝင္းေတြကအက်ယ္ႀကီးေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ေနရာႏွင့္တစ္ေနရာသြားဖို႔အတြက္ စက္ဘီးမစီးလို႔မျဖစ္။ ဖိုးသားနင္းတဲ့စက္ဘီးေနာက္ကလိုက္စီးရၿပီး Club ထိေရာက္ဖို႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္ၾကာသည္။
Club ဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြပဲအလာမ်ားတဲ့ေနရာျဖစ္လို႔ အညႇီအေဟာက္မ်ားပုံေတာ့မရ။ Dance floor ေပၚမွာစီးေျမာေနၾကသူေတြေတာင္မွ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္းမပါ။ သီးသန္႔အခန္းေတြလည္းရွိၿပီး အေဖ်ာ္ယမကာအျပင္ အကင္မ်ိဳးစုံကလည္းဘူေဖးစနစ္ျဖစ္သည္။
"ဒီကိုလာေနက်လား"
Club ထဲေရာက္တာနဲ႔ သူရိန္႔ကိုေမ့သြားသည့္ ရန္ေနာင္နဲ႔ဖိုးသားေၾကာင့္ စားေသာက္ဖို႔ေ႐ြးေနသူနား တိုးကပ္ေမးရသည္။
"လာၾကပါတယ္။ စာေမးပြဲၿပီးတဲ့ရက္ေတြ။ gathering ေတြ၊ goodbye party ေတြရွိရင္ေလ။ ဒီပဲလာၾကတာ။ ကိုသူရိန္ ေသာက္မလား"
"ဘီယာေလာက္ပဲ"
"အိုေကမွာလိုက္ၿပီဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခန္းလည္းယူလိုက္မယ္"
"ဘာလို႔လဲ မင္း မကဘူးလား"
"No No။ ဒီက အကင္ေတြေကာင္းလို႔ လာရတာႀကိဳက္တာ။ ကြၽန္ေတာ္မကတတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အသံေတြဆူရင္ အာ႐ုံမ်ားလို႔။ အခန္းယူရင္ ကိုသူရိန္အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ေျပတယ္"
သူရိန္သတိထားမိသေလာက္ဆိုရင္ AIT မွာေက်ာင္းတက္ၾကသည့္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက အိႏၵိယ၊ နီေပါ၊ ဘူတန္၊ ဗီယက္နမ္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအမ်ားဆုံးရွိၿပီး ထိုင္းလူမ်ိဳးေတာင္ရာႏႈန္းအနည္းငယ္သာေတြ႕ရသည္။ Club ကိုေရာက္ေတာ့လည္း အရင္ေန႔တည္းက ရန္ေနာင္နဲ႔ဖိုးသားတို႔မိတ္ဆက္ေနက်ေက်ာင္းသားေတြပင္။
