"မြန်မာမုန့်အစုံ၊ မုန်းဟင်းခါးအကြော်စုံနဲ့ ၃ပွဲ၊ ချိုပေါ့ကျ ၃ခွက်"
နံနက်ခင်း ၇နာရီနဲ့ ၉နာရီကြားက ဧည့်သည်အကျဆုံးအချိန်ဖြစ်သည်။ ဆိုင်မှာ ဝန်ထမ်း ၂၀ကျော်ရှိပေမယ့် ဘယ်သူမှလက်မလည်ပါ။ စမ်းချောင်းရဲ့အချက်အချာလမ်းဆုံမှာရှိနေတာအပြင် ဆိုင်မှာစားစား၊ ပါဆယ်ဆွဲဆွဲထုပ်ပိုးသယ်ယူမှုပုံစံ လွယ်ကူပေါ့ပါးတဲ့ပုံစံကြောင့် စမ်းချောင်းဆိုင်ခွဲက နံနက်ခင်းပိုင်းမှာ အလုပ်အရှုပ်ဆုံး။ တစ်လခွဲလောက်ရှိလာတဲ့အချိန်မှာတော့ အစားအသောက်တွေကိုရော၊ တက်ကြွတဲ့နံနက်ခင်းကိုပါ သူရိန် အရာရာကိုအသားကျနေခဲ့ရပြီ။
အော်ဒါမီနူးတွေကို tablet မှာမှတ်ပြီး Kitchen အမှာစာဘက်ပို့နေတုန်း ဆိုင်ရဲ့ရင်ခွဲမှန်တံခါးက မညင်မသာပွင့်သွား၏။ နံနက်ခင်းရဲ့ကြည်လင်မှုတွေက ခပ်ထေ့ထေ့ပြုံးတဲ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတို့ကြောင့် ညစ်နွမ်းသွားရသလိုပင်။ အချိန်က ၁၀နာရီထိုးခါနီးဝန်းကျင်ဖြစ်လို့ လူတော့ကြဲနေပါပြီ။ စားပွဲထိုးဝတ်စုံနှင့်သူရိန့်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်လာတဲ့မျက်လုံးတွေက ခပ်ရိုင်းရိုင်း။ နေသူရိန်ဆိုတဲ့ကောင်ကရော ယဥ်ကျေးတတ်နေတာမဟုတ်မှန်းသိသားနဲ့ အစွယ်တကယ်ရှိမရှိ လာလာစမ်းချင်ကြသည်။
ထောင့်ကျကျခုံတစ်ခုမှာဝင်ထိုင်လိုက်တာနဲ့ အနားရောက်သွားတဲ့ စားပွဲထိုးကိုလက်ကာပြပြီး သူရိန့်ကိုမှ မျက်စပစ်ခေါ်သည်။ ဝန်ထမ်းအသစ်တွေက သူရိန့်ကိုတစ်လှည့်၊ ခေါက်ရိုးပေါ်သည်အထိ မီးပူထိုးထားတဲ့စတိုင်ပန်နှင့်ရှပ်လွင်လွင်ဝတ်ဆင်ထားသူကိုတစ်လှည့်စူးစမ်းကြည့်ကြ၏။ မျက်စိလျင်တဲ့ဂျာကြီးက သူရိန်တို့ကြား ချက်ချင်းရောက်လာသည်။
"ကိုညီ ဖုန်းလည်းကြိုမဆက်ဘဲ"
"အိုး...ကျွန်တော်က ဖုန်းဆက်ပြီးမှလာလို့ရတာလား ဦးကျော်"
"အဲ့သဘောမဟုတ်ရပါဘူး။ ကိုညီလာမယ်မှန်းသိရင် စားချင်တာလေးတွေ ပြင်ထားပေးမလို့ပါ"
"ရတယ်။ စားတာကစားခဲ့ပြီ။ အစ်ကိုနဲ့စကားပြောမလို့ တမင်လာတာ"
