မျက်လုံးတွေဆတ်ခနဲဖွင့်လာပြီးတဲ့နောက် အိမ်သာကိုတန်းပြေးရတော့သည်။ ဘာမှမယ်မယ်ရရမစားဘဲ အရည်တွေချည်းမော့ထားမိတဲ့အကျိုးဆက်ပင်။ ခေါင်းထဲမှာကြည်လင်နေတာ ဗော့ကာအရှိန်တွေပြေသွားလို့ဖြစ်မည်။ ဧည့်ခန်းက တချက်ချက်မြည်နေတဲ့နာရီကိုလှမ်းကြည့်တော့ မနက် ၄နာရီစွန်းစွန်း။ အဆောင်ကို ဘယ်လိုပြန်ရောက်နေလဲစဥ်းစားလိုက်မှ ခေါင်းထဲပူထူသွားရသည်။
မှတ်မိတာတော့ ဗော့ကာတွေပြည့်နေတဲ့ရင်ဘတ်က Thammasat rooftop garden ရဲ့ လေတစိမ့်စိမ့်ကြောင့် အရှိန်တရိပ်ရိပ်တက်ပြီး ရင်ထဲပြည့်ကျပ်နေခဲ့ရတာပင်။ နောက်တော့ ကြည်ရှင်းနာမည်ကိုခေါ်လိုက်တဲ့တစ်စုံတစ်ယောက်ကြောင့် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပေမယ့် လူကချာချာလည်သွားခဲ့တာ။ မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားပေမယ့် တစ်ယောက်ယောက်ကထိန်းဖက်ပေးထားခဲ့တယ်ဆိုတာကိုလည်း ကြည်ရှင်းသိနေခဲ့သည်။ ပြီးတော့ ရင်ထဲမှာပျို့ဆန်တက်လာတာတွေနဲ့ ကြည်ရှင်းဆံပင်တွေထဲဖိနစ်ကျလာခဲ့သည့် အနမ်းနွေးနွေး။ မဖြစ်နိုင်တာ။ မဖြစ်နိုင်ပေမယ့်...။ရုတ်တရတ်တရေးနိုးခဲ့တာကြောင့် အခန်းထဲကိုလည်းသေချာမကြည့်မိခဲ့။ အခုမှ ကြည်ရှင်းအခန်းတံခါးကိုမရဲတရဲဖွင့်ရင်း ဧည့်ခန်းကမီးအလင်းနဲ့ မှိန်ပျပျမြင်နေရတဲ့အခန်းထဲ လှမ်းကြည့်လိုက်ရသည်။
တကယ်ပဲ...။ ဘယ်လောက်တောင် မူးရူးကွဲပြဲမိသလဲဆို ကြည်ရှင်းအိပ်ရာပေါ်မှာ လူတစ်ယောက်လုံးရှိနေခဲ့တာကို မသိတော့တဲ့အထိ။ ရင်ထဲမှာ လှိုက်ခုန်သွားရခြင်းနဲ့တစ်ဆက်တည်း စိုးရွံ့စိတ်တွေပါ ဖြစ်ပေါ်လာ၏။ အကြိမ်ကြိမ်ပြေးထွက်လာခဲ့ပေမယ့် သူက ကြည်ရှင်းရှိရာဆီအကြိမ်ကြိမ်လျှောက်လှမ်းလာခဲ့သည်။ မှားယွင်းမှုတွေအတွက် သူ့သိက္ခာတွေအထိ စတေးထပ်ပေးခဲ့သူ။ ကိုယ့်အခန်းဖြစ်နေပေမယ့် ကြည်ရှင်းမဝင်ရဲတော့ပါ။ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချပြီး တံခါးလက်ကိုင်ကို ညင်ညင်သာသာဆွဲပိတ်နေချိန်မှာပဲ...
"နေလို့မကောင်းဘူးလား"
တံခါးလက်ကိုင်မှာရှိနေတဲ့ ကြည်ရှင်းလက်ဖဝါးတစ်ခုလုံး နွေးထွေးစွာဆုပ်ကိုင်ခံလိုက်ရသည်။ စိုးရိမ်ရိပ်အပြည့်နဲ့မျက်ဝန်းတွေက ကြည်ရှင်းကို ငုံ့မိုးကြည့်နေလျက်။
