ညလေက အေးသည်။ သူရိန့်ရင်ထဲမှာတော့ အသူရာရည်တန်ခိုးနဲ့ ခံစားချက်စကားလုံးတွေပေါင်းစပ်ဓါတ်ပြုပြီး အက်ဆစ်လို တဆစ်ဆစ်ဖြင့် ပူပြင်းလောင်ကျွမ်းနေ၏။ တင်းကြပ်စွာဆွဲကိုင်လာခဲ့မိတဲ့ လက်ဖဝါးပြင်က တိတ်ဆိတ်စွာ ရုန်းထွက်သွား၏။ လမိုက်ညရဲ့တိမ်လွှာထုတွေအရိပ်ကျလို့ပဲလား။ ကြည်လင်ရှင်းသန့်နေတတ်သူမျက်နှာက မှောင်အရိပ်ထင်သည်။ သူရိန့်ကိုငဲ့မကြည့်။ မနှေးမမြန်ခြေလှမ်းတွေက အားနာစိတ်တို့ရဲ့ဆွဲငင်အားကြောင့်ပဲလား အရင်လို ပေါ့ပါးဟန်မခံစားရ။ သူရိန့်ပုခုံးနှစ်ဖက်က အပြစ်ရှိသူတစ်ယောက်ရဲ့ ခံစားချက်မျိုးဖြင့် အားလျော့စွာပင်။
"ဆောရီး ရှင်းသန့်... ကျွန်တော်..."
သူရိန်တကယ်ကို ဘာပြောရမလဲမသိ။ အသိမိတ်ဆွေဆိုတဲ့ကန့်သတ်ချက်တွေကြားမှာ ဒူးထောက်ညံ့သက်ချင်တဲ့စကားလုံးတွေက လွတ်မြောက်ခွင့်မရ။ တိတ်ဆိတ်နေသူကလည်း သူရိန့်အယူခံဝင်မှုကို လက်ခံချင်ဟန်မရှိသလိုမျိုး မျက်နှာလွှဲထား၏။
"ကိုသူရိန် တောင်းပန်ရမယ့်ကိစ္စမဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်ကသာ ကိုယ့်ချစ်သူကို မစောင့်ရှောက်ပေးနိုင်တာ"
သူရိန့်မျက်ဝန်းထဲက အံ့ဩမင်သက်သွားမှုတွေကို ဖုံးကွယ်ထားလို့မရလိုက်။ အပြုံးက ခွင့်လွှတ်ခြင်းမမည်စွာ စိမ်းသက်နေပါလားလို့ မတွေးမိအောင် ကိုယ့်စိတ်ကိုနာကျင်စေမှုမှ ကာကွယ်ထားရသည်။
"ကိုသူရိန်မှမဟုတ်ဘူး။ ဘယ်သူမှ ပြောစရာအနေအထားဖြစ်မလာအောင် ကျွန်တော် ပိုဂရုတစိုက်နေခဲ့ရမှာ။ ကျွန်တော့်အမှားပါပဲ။ ကျွန်တော့်အားနည်းချက်တွေ"
"တော်ရုံပဲကောင်းတယ် ကြည်ရှင်းသန့်!"
သူရိန့်လေသံက မာကြောခက်ထန်စွာပင်။ ဒေါသတွေက မျက်စိရှေ့ကတစ်ယောက်သောသူကိုမဟုတ်ဘဲ အားမလိုအားမရခြင်းတွေအပေါ် ပေါက်ကွဲသက်ရောက်မှုအဖြစ်။
"ကိုယ့်အပေါ် ဒီလောက်အနိုင်ယူနေတာ မင်းမသိတာလား။ သိသိရက်နဲ့ လက်ခံပေးနေတာလား တကယ်သိချင်နေပြီ"
