Aşktan Bahset || Carlos Sainz

4. Bölüm

Nolur ciddiye almadan okuyun.
Şdöeieöewiwöwiwş neyse

Bu bölümü de  leesimp için yazıyorum. Kendisi çok harika bir insan.

(Sarı ferrari çok kötü bu arada.)

1 ay sonra

*telefon zil sesi

Aramayı kabul edip hoparlöre aldım.

"Geldin mi Chloe ?"

"Az kaldı sanırım. Birazdan orada olurum."

"Tamam canım ben de seni bekliyorum. Görüşürüz."

"Görüşürüz."dedikten sonra telefonu kapattım.

Stajıma başlayalı bir ay olmuştu. Büroda şaşkınlıktan kapıda donakalalı da bir ay geçmişti tabii. Nico hiç düşündüğüm gibi birisi çıkmamıştı. Ortaklardan birisi olduğu için sert ve soğuk birisi olacağını düşünmüştüm ama tam tersi oldukça sıcakkanlı bir insandı. Diğer insanlar da onun gibiydi. Oldukça kolay uyum sağlamıştım.
Bugün izin almam gerekmişti, hemen vermişlerdi. Her şey oldukça iyi gidiyordu. Belki de fazla iyi..

Navigasyonun robotik sesi ile kendime geldim.

"Döner kavşaktan 2. Çıkışa girin. 150 metre sonra hedefiniz sağ tarafınızda kalacak."

Haritadan varacağım konuma son bir göz attıktan sonra navigasyonu kapattım.

"Tamam, artık sana ihtiyacım kalmadı. "

Arabamı park ettikten sonra çantamı alıp kafeye yöneldim. Kapıyı açmak için ittirmek gerekiyordu ancak her iki elim de dolu olduğu için bu konudaki çabalarım yetersiz kaldı. Neyse ki çaresiz çırpınışlarımı gören Martina imdadıma yetişti.

"Kapıyı itmiyoruz hayatım, kendine doğru  çekmen gerekiyor."

"Ah ne bileyim ben kafa mı bıraktılar insanda ." Çantamdaki hediyeyi çıkarıp Martina'ya uzattım.

"Kusura bakma daha erken veremedim hediyeni."

"Canım gerçekten hiç gerek yoktu, çok teşekkürler."

Martina gülümseyerek hediyemi aldıktan sonra bana sarıldı.

"Bugün yerime baktığın için de ayrıca teşekkür ederim."

"Ne demek arkadaşlar bunun için vardır."

Çalan telefonun sesiyle birbirimizden uzaklaştık. Martina'nın telefonuydu çalan. Masanın üstünden çantasını aldı.

"Benim cidden gitmem gerekiyor. Hediye için tekrar teşekkürler.
Yardıma ihtiyacın olursa beni arayabilirsin ya da Lissandra'ya sorabilirsin. Ah seni onunla tanıştırmadım."

Mutfağa yönelerek bağırdı.

"Lissandra, buraya bakar mısın ?"

Gözlerimi devirdim.

"Git artık hadi. Ben hallederim, endişelenme sen. "

Martina gülümseyip kafeden ayrıldı.
Annesinin rahatsızlandığını öğrenmişti bu sabah Martina. Bu yüzden acil şehir dışına çıkması gerekiyordu. Yerine bakacak kimseyi bulamamıştı bu yüzden ben gönüllü olmuştum. Ayrıca ne kadar zor olabilirdi ki ?
Her gün kahvemi içmeden kendime gelemediğim için kahvenin her çeşidine zaten  hakimdim.

"Beni mi çağırmıştınız ?"

Arkamı dönerek muhtemelen Lissandra olan kişiye baktım. Kızın boyu 1.90'dı şaşırmıştım. Hemen gülümseyerek şaşkınlığımı gizlemeye çalıştım.