Aşktan Bahset || Carlos Sainz

3. Bölüm

Bölüm Bilgecandede47'ye hediyem.

Bu bir şaka olmalı.

Hemen arkamı dönüp gözlerimle etrafı taradım. Fotoğrafın hangi açıdan çekildiğini anlamaya çalışıyordum. Fotoğraf kırpılarak yollandığı için açıyı kestirmek zordu. Çevreme bakıp, bana farklı gözüken bir yüz aradım. Kimse şüpheli gözükmüyordu . Bu kesinlikle lanet olası bir şaka. Sakin ol. Anlamıyordum kim neden benimle böyle bir oyun oynamak isterdi ki ?

*bildirim sesi

"Hayır ufaklık kimse sana şaka yapmıyor:)."

Mesajı okuduğum anda kanım çekildi. Hemen numarayı engelledim.

Buradan çıkmam gerek. Charles'ı bulmalıydım. O bana yardım ederdi. Mekanda ilerleyip Charles ya da Charlotte'u bulmaya çalıştım. Hiçbir yerde yoklardı.
Hızlı adımlarla ilerlerken farkında olmadan Carlos'a çarptım. Tabii ki o kaslı vücuduna hiçbir şey olmadı yere düşen ben oldum.

"Dikkat etsene ya!"

Carlos gülerek beni izledi.

"Önüne bakmadan yürüyen sensin yalnız prenses. Kalkmana yardım etmemi ister misin ?"

Reddettim. "Gerek yok ben kalkarım. Kusura bakma."

Şu an onunla uğraşacak durumda değildim. Bir an önce buradan kurtulmak istiyordum. Yoluma devam ediyordum ki Carlos sert bir şekilde kolumdan tuttu. Ciddileşmişti.

"İyi gözükmüyorsun. Bir sorun mu var ?"

Kendimi yavaşça onun kolundan kurtardım.

"Evet, Charles ile çok önemli birşey konuşmam gerek. Nerede biliyor musun onu göremedim de ?"

Sırıttı. "O Charlotte ile erken ayrıldı buradan yaklaşık 15 dakika önce. Sana haber vermedi mi ?"

Şaka mı? Charles tam da ona en çok ihtiyacım olduğu zaman sevgilisi ile ortadan mı kayboluyor ? Hem de bana söylemeden.

Bozuntuya vermemeye çalıştım.

"Ha evet doğru ya unutmuşum kusura bakma. Ararım ben şimdi onu, teşekkürler."

"Ne demek prenses ,ihtiyacın olursa ben buradayım." dedikten sonra yanımdan ayrıldı.

Charles'ın bu yaptığına inanamıyordum ama şimdi sırası değildi. Daha önemli dertlerim vardı. Daha sonra hesap sorardım.
Telefondan Charles'ı aradıktan sonra telefonu açmasını bekledim. Açmadı tabii ki. Şansımı sikeyim. Belki o açar diye Charlotte'u aradım o da açmadı.

Kendimi berbat hissediyordum. Eve gitmem lazımdı ama tek başıma gitmeye cesaret edemiyordum. Ya gerçekten birisi beni takıntı haline getirmişse ? Beni yalnız bulduğu anda başıma neler gelebileceğiyle alakalı kafamda saçma komplolar kurmaya başlamıştım ve bu bana hiç yardımcı olmuyordu. Carlos. O bana yardım eder. Hemen yanına doğru ilerledim. Takımdan tanıdık birkaç yüz ile sohbet edip gülüşüyorlardı. Hepsine gülümseyip tekrar selam verdim. Carlos'un yanına yaklaşıp kulağına fısıldadım.

"Carlos biraz özel konuşabilir miyiz ? Yardımına ihtiyacım var."

Başıyla onayladı. Takımdakilere veda ettikten sonra oradan uzaklaştık.
Kolundan tutup onu dışarı sürükledim.

"Dışarı çıkalım burası olmaz."

"Tamam, sen nasıl istersen."

Dışarı çıktıktan sonra derin derin nefes almaya başladım . Kendime gelmem zaman almıştı. Sonra ona döndüm.