Trovuaille-[ B x B Mpreg ]

32|İyi ki [Özel Bölüm]

Hayatımın her zaman değişeceğini umut etmiştim, belki mutlu olacaktım belki mutsuz.. Çok fazla şeye şahit olmuştum, kandırılmıştım bir şirket yüzünden neler gelmişti başıma ama bunların arasında beni hayata tekrar bağlayan Aykan gelmişti, Eflah yanımdaydı. 

Eflah ve ben.. Aile kavramını bilmiyorduk, ama öğrenmiştik Aykan büyürken bizde onunla beraber büyüdük, daha çok tuttuk birbirimizi. 'Hayatımızı değiştirmek için bir şehre veya ülkeye gerek yok, seni seven bir insanın olması yetiyor' bir kitapta okumuştum bunu öyleydi Eflah sayesinde tutmuştum tekrar hayatı.

Aykan'ın bugün 5'nci yaşına giriyordu, Eflah onu alıp dışarı çıkmıştı ben ise evi hazırlayıp onlar gelesiye her şeyi bitirmeyi hedefliyordum.

Aldığımız balonları şişirmiş, her şeyi teker teker halletmeye başlamıştım, Eflah ve ben onun için çabalıyor yüzünün gülmesi için elimizden geleni yapmaya çalıyorduk.

Ne kadar süre zarfında hallettim bilmiyordum ama her şey istediğimiz gibi olmuştu, salondaki masanın üzerine pastayı bıraktıktan her şey tamam tamına olmuştu.

Zilin çalmasıyla saatte baktım, bu kadar erken gelmiş olamazlardı ! Kapıyı açtığımda elinde büyük bir kutuyla ablamı gördüğümde gülümsedim..

Ablam, Aykan doğduktan sonra ayrı eve çıkmıştı. her ne kadar bunu istemesem de bizim için daha iyi olacağını söylemişti. İçeriye girdiğinde şok olmuş bir şekilde bana baktı.

"Beraber yapalım demiştim." Gülümseyip elindeki kutuyu aldım, kanepeye oturduğumda göz göze geldik. 

"Mutlu olduğunu görmek, beni mutlu ediyor." Ablamın söylediğine gülümsedim. "Teşekkür ederim, zor zamanımda yanımda olduğun için." Gözleri dolmuştu, yufka yürekli ablam benim.

Bir kaç dakika sonra, bir kaç arkadaşımız daha gelmişti, Eskişehir'e geleli neredeyse 6 yıl olmak üzereydi güzel insanlar hayatımıza girmişti.

Aykan ve Eflah eve geldiğinde, Aykan koşarak bana sarıldı.. Etrafını inceleyip tekrar bana baktı.

 "Baba."

"Doğum Günün Kutlu Olsun Oğlum."

Siyah saçlarından öpüp, kokusunu içime çektim.. Zaman çok çabuk geçiyordu.. Kollarımın arasından indikten sonra masadaki pastayı üfleyip Eflah ve bana baktı..

Eflah, kolunu bana atıp baktı.

"Bir çocuk daha yapmalıyız." 

Gülümseyip, bakışlarımı kaçırdım ondan.

Bir kaç şey daha söylemişti fakat sonu bir çocuk daha lafına geliyordu.

"Baba." Aykan'ın seslenmesiyle, Eflah ile beraber ona döndük.

Koşup, ayaklarımızdan sarıldı bize.

Mutluydum, mutluyduk..

_______________________________________________

Özel bölüm yazma niyetim yoktu biran gelişti her şey.. Alpaslan, artık hayatlarında yok, olmayacakta.. 

Dilhan'nın  aileside aynı şekilde..

"Sen Varsın." Mpreg kurgum var, ona yazıyorum.. oraya da beklerim..

Hepinize çok ama çok teşekkür ederim... 100 k olmak üzere okunma sayısı.

Güzel bir yaşamınız olsun..