Cztery pory roku

Zima

Gdy nagie gałęzie siwizna przyprószy
Zwiastując wybicie godziny ostatniej
Zegar cichnąć zacznie, wykmknąwszy się chyłkiem
Czasowi, co płynie, nie patrząc niczego
Rok wiekiem sędziwy na oczach niezlicznych
W zadumie świat cały, po kres swój pogrąży.
W starości przybytku, majestat potęgi
Na nowo uważnym zatrzymać zezwoli
Ciąg myśli do kości przeszytych, zamilknie
Krzyk ludzki gdy w oknie czerń z bielą w harmonii
Tła wzorem dla ciszy koncertu się jawią
By śnieg co posiadłszy najlichsze ze szczelin
Dźwięków repertuar w melodię przemienił
I rychło dał wiarę szeptom koneserów
Co w niemym zachwycie słuch tak wytężyli
Wiatr dźwięczny tubalnie dąć zacznie gdzie uzna
Kurtyną ciężkości okryty, gdy zmierzcha
Ruch rzeki ustawszy, ta taflą spowita
Surową, krąg życia wpadł w impas rzekomo
Lecz niech trwogą nie śmią zawładnąć złudzenia
Więcej mrzonka trwalsza, choć i ona stopnieć musi.