STOLEN DREAMS CHANGCHAN

3

"Ben kimseye güvenmem ufaklık"

Sonunda odadan çıkmıştım

Şirketten çıkıp arabama doğru yöneldiğimde arkamdan bir ses duydum evet bu ses onunda duymamış gibi yapmak daha mantıklıydı. Adımlarımı hızlandırdım.
Arkadaki kişinin koştuğunu anladım daha fazla diretmeden arkamı döndüm.
Nefes nefese kalmış olan çocuğa baktım.

"Ne oldu?"

"Telefonun, telefonunu unutmuş sun."

"Teşekkür ederim. Sen iyimisin."

"İyiyim şey numaranı verir misin?"

"Neden?"

"Dosyalar, dosyalar için ya"

"Tamam"

Telefonunu aldım numaramı yazıp verdim.
Beni kaydediş şekli dikkatimi çekti.

"Gıcık "

Yüzümde hafif bir gülümseme oluştu.

"İlk defa gülümsedin. Neden çok sert birisin? Güzel gülüşünü insanlara göstermiyorsun?"

Telefonuna bakan çocuğun yönelttiği sorulara cevap bulamadım.

Evet sert biriyim. Gülümsememi çoğu kişi bilmiyor. Bilmesini de istemem.
Duygularını yitirmiş birisi nasıl mutlu olurdu?.
Onca şeye rağmen nasıl gülebilirdim?.
Aklımda soruya cevap olarak gördüğüm tek bir cümle vardı.

"Öyle olması gerekiyor."

"Neden?"

"Boşver"

"Peki ama şunu unutma güzel gülüşünü kimseden saklamamalısın."

"Görüşmek üzere"

"Görüşürüz"

Arabama binmem ile düşüncelere boğulup gitmem bir oldu.

Benim yerimde olsanız ne yapardınız?

Gülebilirmiydiniz , eğlenebilirmiydin iz,
mutlu olabilir miydin iz ?

Sahile gitme kararı aldım. Deniz havası iyi gelebilir di. Aklımda onca soru ile gene yanlız kalmıştım.
Kayalıklara oturup derin derin içler çekiyordum.
Gözlerimi kapattım. Denizin kokusunu içime çektim.

Gözlerimi açtım etrafa baktığımda yanımda oturan bedene baktım.

Bu yeni gelen çocuktu. Gözlerini kapatmış bacaklarını kolları arasına almış oturuyordu.