Küçüklüğümden beri yeni insanlarla tanışmakta zorlanıyorum. Bunun nedeninin çekingenliğim ve içime kapanıklığım olduğunu bilsemde kendimi küçükken bana söylenen bir saçmalığa inandırmak her zaman daha kolay gelmişti. Babama göre benim üstümde bir lanet varmış ve bu lanet yüzünden sonsuza dek yanımda arkadaşım diyebileceğim birisi olmayacakmış. Ne saçmalık ama...
Yaklaşık 5 yaşında başladığım kreşte, sessiz ve sorun yaratmayan bir öğrenci olduğumdan öğretmenlerim beni severlerdi. Tek ilgilendikleri kendi halimde ne kadar mutlu olduğumdu. Hâlbuki dikkatli baksalar yalnızlığın beni üzüldüğünü fark ederlerdi. Onlar bunu yapamasada her şeyin farkında olan bir annem vardı benimde. Babamın yanı sıra annem benimle dalga geçmeden arkadaşım olsun diye uğraşırdı. Çabalarının çoğunluğu başarısız olsa da beni o gün o parka götürüp zorla yanıma sürüklediği çocukla tanıştırdığı için çok minnettarım. İşte Jeongin'le ilk defa orada tanıştık. Hem yakın arkadaşım olan hemde aşık olduğum Jeongin'le.
