Son yaşananların üzerinden neredeyse 1 hafta geçmişti. Biz bu hafta içinde konuşmamış sadece okulda göz göze gelmiştik. Mutfakta kendi halimde takılırken telefonum çalmaya başlamıştı. Beni Jeongin'den başka kimsenin aramayacağını bildiğim için random bir numara arıyordur diye telefonumu kapatıp sesin kesilmesini sağlamıştım. Boş boş oturmaya devam ederken telefonum bir daha çalmış bu sefer merakımdan kimin aradığına bakmıştım. Arayanın Jeongin olduğunu görünce bekletmeden telefonu açtım.
"Alo, Jeongin?"
"Hyunjin evdeysen aşağı iner misin konuşmamız lazım."
"Evdeyim de ne oldu ki?"
"Sen bir in." Telefonu kapatıp üstüme bir mont geçirerek dışarı çıkmıştım. Bahçe kapısını açtığımda karşımda şaşkınca duran Jeongin büyükçe yutkunup konuşmaya başladı. "Hyunjin geçen gün evinden kaçarak çıktığım için üzgünüm. Sadece söylediğin şeyle afallamıştım. Şimdi sormak istiyorum. Gerçekten beni seviyor musun?" Hiç bir şeyi inkar etmeden "Evet seni gerçekten seviyorum. " Sözümü bitirmemle dudaklarıma değen dudakları hissetmem bir olmuştu. Öpücük kısa da olsa çok güzeldi. "Hyunjin bende seni seviyorum." Hayatımda aldığım en güzel haber beynimin her noktasında dolaşırken onu kendime çekip sıkıca sarılmıştım. Sonrasında Jeongin'i eve davet edip biraz da içerde konuşmuştuk. Bana bu 1 haftada ailesinin daha da kötüye gittiğinden bahsetmiş tekrar bana sarılarak ağlamıştı. Artık iyice yorulduğunu görmek canımı yakıyordu. Keşke yapabilecek bir şeyim olsaydı da onu ortada öylece bırakmasaydım. Keşke, keşke elimden bir şey gelseydi..
