"Merhaba böceğim, bu mektubu okuyorsan eğer ben ölmüşüm demektir.Bunun böyle olmasını istemezdim. Çok denedim gerçekten çok denedim. Ama yıllardır başaramadım. Ailem beni sevmedi, oysaki ben sevgiden başka bir şey istemedim. Ailemden sevgiden başka bir beklentim olmadı. Ama bu benim en büyük hatamdı, aile seçimim. Bebekler ailelerini seçermiş derler. Ben bunu beceremedim,mutlu olup yaşamayı beceremediğim gibi. Ama şunu bil ki hayatımın en mutlu anları her zaman seninle geçirdim. Hiç bir zaman seni sevdiğim için pişman olmadım. Teşekkür ederim böceğim bana her zaman destek oldun, yardım etmeye çalıştın bir noktaya kadar ettin de ama ben artık gerçekten dayanamıyorum. Lütfen kendini suçlama hiçbir zaman sen olmasaydın gerçek sevgi nedir tadamazdım. Tekrar ediyorum sakın kendini suçlama. Benim yaşayamadıklarımı sen yaşa, yapamayacaklarımı sen yap. Unutma ben her zaman senin yanında olacağım. Çok fazla yazamıyorum şuan ama bilmen gereken tek şey seni ne kadar çok sevdiğim. Seni çok seviyorum böceğim. Hayatıma girdiğin günden son günüme ve sonrası içinde şunu bil ben seni çok seviyorum. Teşekkür ederim böceğim."
Mektubu okumayı bitirdiğimde ağlamaktan nefesim kesilir bir vaziyetteydim. Böceğim bunların hiçbirini haketmezdi. O yaşamayı hakederdi. O mutlu olmayı hakederdi. O benim yanımda olmayı hakederdi. "Böceğim senin olman gereken yer benim yanımdı..."
