Jeongin'e 1 haftadır ulaşamıyordum. Evine gitsem bile içeri giremiyordum. O babası olacak herif evden çıkmıyordu çünkü. Bu durum sabrımı fazlasıyla sınayınca Jeongin'in odasının balkonuna tırmanmak aklıma gelen tek şeydi. Küçük zorlu bir tırmanış sonrasında balkona çıkabilmiştim beklemeden balkonun kapısını tıklattım. Perdeler açık olduğundan içeriyi görebiliyordum fakat Jeongin ortalıkta görünmüyordu. Odayı incelerken yatakta bir kıpırdanma olduğu fark ettim. Jeongin yorganı üstünden atmaya çalışıyordu. Onun hareketlerine odaklanmaktan yüzünün ne halde olduğunu fark edememiştim. Kapıyı açtığı anda gördüğüm manzarayla başımdan aşağı kaynar sular akmışa döndüm. "O yavşak mı yaptı bunu sana! Nerede o onun o kırışmış suratını duvarlara çarparak morartacağım. Hayvan herif!" Mosmor olan yüz bana bakarken sakin bir tavırla "Hiç bir şey yapmana gerek yok. Bunları daha öncede konuştuk. Ona kimsenin gücü yetmez. Uğraşmaya hiç gerek yok." Dayak yemek artık onun canını acıtmıyordu. Doğduğundan beri bunları yaşıyordu çünkü. "Jeongin ben özür dilerim. Keşke daha önce buraya gelseydim. Seni fazlasıyla yalnız bıraktım. B-ben çok özür dilerim." Sözümü bitirmemle birlikte hıçkırarak ağlamaya başladı Jeongin. "B-ben artık ne yapacağımı bilmiyorum. Kurtulmak istiyorum bu hayattan. Artık dayanamıyorum Hyunjin dayanamıyorum! Lütfen yardım et." Onun ağlamasına dayanamıyordum fakat yapacak birşeyde bulamıyordum yapabildiğim tek şey ona sıkıca sarılmaktı. O benden yardım isterken ben sadece sarılıyordum.
Çok berbat bir insanım. Keşke ona yardım etseydim. Son günümüzün böyle olacağını bilseydim de yanından asla ayrılmasaydım. Aptal kafam hiç bir şeyi düzgünce başaramayan aptal kafam. Ben özür dilerim Jeongin. Çok özür dilerim. Keşke elimden bir şey gelseydi. Ben yine salak gibi sana yardım etmeyi başaramadım.
