lumière du soleil //destiel ✔️

4💙

Günler belli bir monotonlukta ilerliyordu. Sam, yeni tanıştığı avcı bir kızla (Eileen) sık sık görüşüyordu. Bir keresinde sığınağa da gelmişti, duyma engeli olmasına rağmen dudakları okumada harika iş çıkarıyordu ve konuşabiliyordu. Castiel ile de çok iyi anlaşmışlardı çünkü melek işaret dilini biliyordu - diğer tüm dilleri bildiği gibi- ve ikisi saatlerce Winchester kardeşlerin anlayamadığı el işaretleriyle sohbet etmişlerdi. Sam birkaç haftadır işaret dili çalışıyor olmasına rağmen hızlarına yetişememiş ve bir kenara çekilip aşk dolu bakışlarla Eileen'i izlemişti.

Dean'de ikiliyi izliyordu, çünkü melek fazla sevimliydi ve biriyle böyle sağlam iletişim kurabilmesi avcıyı mutlu etmişti. Normalde Cas insanlar arasında uyum sağlamakta zorlanırdı, muhtemelen asırlar boyu melek olduğu için. Ayrıca avcının zihnindeki 'sevimlilik' objektif bir bakış açısı içeriyordu. Kim olsa bu halini o şekilde nitelendirirdi.

Eileen gittikten sonra melek çocuksu bir heyecanla "Onu çok sevdim!" demişti. Fazla şirindi, yine objektif bir yorum yapmak gerekirse.

~~~

Cas'in sığınağa gelmesinden beri 3 hafta geçmişti ve melek duygularını saklamakta, o itiraf hiç olmamış gibi davranmakta epey iyiydi. Bu Dean'i memnun etmek yerine biraz üzüyordu, ki nedeni hakkında hiçbir fikri yoktu. Kulağa oldukça bencilce geliyordu.

Son zamanlarda hiç avlanmaya da çıkmıyorlardı. Sam Eileen ile vakit geçirmeyi tercih ediyor gibiydi ve Dean Cas'in onlarla olmasının hoşnutluğunu yaşıyordu. Av sırasında herhangi birinin yaralanıp ya da zarar görüp bu günlerin berbat olmasına  tahammül edemezdi. Özellikle Castiel'in.

Tek sorun hiç dışarı çıkmıyor olmaları sebebiyle artık daha fazla uyku sorunu yaşamasıydı. Başını yastığa koyduğunda zihnine dolan tüm o kötü düşünceler ve geçmişi yüzünden mümkün olduğunca geç saatte yatağa gidiyor ve kabuslar sebebiyle çok az uyuyabiliyordu.

Bu az uyku, gün içinde uyuklamasına neden oluyordu. Doğal olarak.

Omzuna dokunan el ile sıçradı. Başını kaldırıp elindeki kupayla yanı başında duran meleğe baktı. "Uyuyakalmışım," dedi boğuk sesiyle.

"Son zamanlarda bu epey sıklaştı." Cas kahveyi masaya, önüne koydu. "İyi uyuyamıyor musun?"

"Pek sayılmaz."

"Hey!" Sam karşıdaki masadan seslendi. "Bana neden kahve yok Cas? Şimdi de onun karısı falan mı oldun?"

Bu bir şakaydı, elbette. Sam'in olan bitenden haberi yoktu, olsa asla böyle bir şaka yapmazdı. Cas'in cinsel yönelimini bilse, ayrıca kendisine aşık olduğunu da, tabii.

"Hayır, onun kocası olurdum. Eğer evlenseydik, ki Dean bunu asla istemez."

Dean göğsünde bir burukluk hissetti. Castiel'in kendini ve duygularını böyle rahatça açabilmesi, hayranlık vericiydi fakat hak ettiği karşılığı alamıyor olması adil değildi. Büyük bir suçluluk tüm düşüncelerini bir duman gibi sardı, kapladı.

"Boşver. Dean piçiyle kim evlenmek ister ki zaten?" Sam hala olayı anlamamış halde şakayı uzatıyordu.

"Ben isterdim." Sesi öyle yumuşaktı ki Dean kaybolmak istedi. "Onure olurdum demek daha doğru sanırım."

Dean kalbinin teklediğini hissetti. Kendisi hakkında böyle şeyler söylendiğini duymak garipti. Cas gerçekten onu bu kadar çok mu seviyordu? Kendini tamamen ona mı adamıştı?

Sam ise beynindeki son hücreleri kullanarak olayı anlamaya başlamış olacak ki, "Oh," dedi sadece. "Yani?"

"Ona aşığım, evet. Bu yüzden sanırım aklıma ilk o geldi. Sana kahve getirmediğim için üzgünüm."

"Sorun değil," Sam gitmek için hazırlandı. "Konuşmak ister misiniz? Dışarı çıkıp oyalanabilirim."

"Dean zaten biliyor, ona önceden söyledim."

"Öyle mi?" Şimdi şaşkın bakışlar abisine yönelmişti. "Konuştunuz mu?"

"Evet, Sammy. Artık çeneni kapatır mısın lütfen?"

"Son bir soru." Oldukça ciddi duruyordu. "Neden ben değil? Fazla hoş olduğumdan mı? Eminim öyledir. Ya da belki saçlarım?"

Dean istemeyerek güldü, kendini tutamayarak. Cas ise her zamanki gibi düz yüz ifadesiyle "Hayır, saçların değil." diye yanıtladı ve mutfağa gitti.

Dean kahkahasını bastırmaya çabalarken Sam'de en az onun kadar eğlenmiş görünüyordu. "Hey, en azından sorun saçlarım değilmiş."