Nova gaat op schoolreis naar Italië. Zij en haar beste vriendin Laura verheugen zich er erg op. Maar wanneer Laura met haar vriend Tom een kamer wilt delen zal Nova zich moeten aanpassen. Ze moet een kamer delen met de knappe maar ook arrogante Alec...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Dit kan toch niet? Ik krijg in eens een erg schuldgevoel. Wat als hij weg is gegaan door het ongeluk? Ik neem aan dat die Lisanne degene is waarmee hij vreemdging op mijn moeder. Hoe vaker ik de brief opnieuw lees, hoe egoïstischer het klinkt wat hij allemaal op het briefje heeft neer gekrabbeld. Hoe durft hij erbij te zetten dat hij van ons houdt. Als hij echt van ons hield verliet hij ons niet.
"Ik had dit nooit verwacht van pap, ik wist dat hij serieuze problemen had maar dit..." zeg ik geschrokken.
Mijn moeder kijkt me bedenkelijk aan.
"Het is nou eenmaal gebeurd, als hij egoïstisch wilt doen doet hij dat maar. We zullen verder moeten gaan met ons leven hier. Als hij gelukkiger is met Lisanne, is dat goed voor hem. Misschien vind hij bij haar wel rust." zucht ze.
Ik zie dat mijn moeder er kapot van is. Zie ons hier zitten, we staan er nu nog met 2 voor.
Als mijn moeder na een tijd iemand anders zou vinden zou ik het met heel mijn hart aan haar gunnen. Bij mijn vader heeft ze nooit veel liefde gevonden. Ze verdiend zoveel meer dan dat.
Ik moet even mijn hoofd leeg maken en besluit even een rondje te gaan wandelen. Ik wandel tot aan het beekje vlak om de hoek en ga op een klein bankje zitten. Wanneer ik er op wil gaan zitten, kan het hele dorp het bankje volgens mij horen kraken. Ik woon in een oud dorpje waar de mensen alles over elkaar weten. Ik zou graag ergens anders willen wonen dan hier. Ergens in een stad bijvoorbeeld. Niet hier midden in een oud versleten dorp waar elk mens je kent.
Wanneer ik mijn oortjes wil indoen om wat muziek te luisteren zie ik iemand aankomen in de verte. Een jongen met donkerblond haar die een zwarte north face jas aan heeft en daar onder een zwarte losse jeans. Hij laat een hond uit. Hij ziet er niet verkeerd uit, zeker niet. Tot ik hem van dichtbij zie. Het is Alec. Ik heb geen zin om hem nu te zien. Ik doe alsof ik hem niet zie terwijl hij voorbij loopt maar de labrador die hij uitlaat komt naar me toe gelopen. Ik geef de hond even aandacht in de hoop dat hij snel weggaat. Maar in plaats daarvan gaat de hond recht voor me zitten. Alec staat nu recht voor me. Snel stop ik met de hond aandacht te geven.
"Bruno mag je zo te zien" lacht Alec.
Heeft hij het nou tegen mij? Alec die vol zit met arrogantie? Ik lach maar even terug.
"Wat doe je hier eigenlijk zo alleen schat?" vraagt hij knipogend.
Gadverdamme als hij me zo al noemt.
"Dat zijn jou zaken niet en noem me geen schat." zeg ik geïrriteerd terug.
Hij komt langs me zitten en wrijft een hand door zijn haar. Hij kijkt mij lachend aan.
"Is er iemand chagrijnig?"
Ik negeer hem.
"Kom nou babe, tegen mij kan je alles vertellen."
"Zeg je dat tegen elk meisje dat je tegen komt?"
"Nou nou zijn we nu al jaloers, we praten pas voor de eerste keer met elkaar hè."
Ik zeg er niks op terug, hij is het niet waard.
"Ik merk dat je niet echt heel spraakzaam bent, ik ga er maar weer eens vandoor." zegt Alec nog.
Hij roept Bruno die gaan spelen was en loopt verder.
Wat deed Alec hier op eens vraag ik me af. Hij was zijn vervelende zelf maar ons gesprek liet mij wel even de hele gebeurtenis met mijn vader vergeten. Misschien was het zo slecht nog niet.
