kalbi atan ölü bedenlerdi hepsi,
hepsinin başında birer ölüm perisi.
soluk birer pembe gül kokluyorlar,
karanlıkta.
𖦹
"abartıyor muyum? evet, muhtemelen."
arkadaşının mezarına yaslanmış, içini döküyordu minjeong. içini dökebildiği bi' o, bir de karinası vardı. karina onu terk etmişti, ölse bile içini dökebileceği sadece beomgyusu kalmıştı minjeong'un.
"belki gerçek bir gerekçe sunsaydı bu kadar takılı kalmazdım onda. üzülürdüm, oldukça üzülürdüm ama rüyamda görecek kadar kurcalamazdı kafamı."
güneş batmış, karanlık çökmeye başlamışken gökyüzüne baktı minjeong. o güçlü birisiydi, çok düşünürdü ama hiç umursamazdı. 'belki, belki sevdiklerimi tek tek kaybettiğimde yitirmişimdir kendimi. geriye aşkım ve umutsuzca atan kalbim kalmıştır.' diye düşündü genç kız.
benliğini yitirdiğini düşünse de karanlık çöktüğünde mezarda durmayı sevmezdi o. ayağa kalkmadan önce gülümsedi arkadaşına. gözlerini kısarak bütün samimiyetiyle gülümsedi ve mezarlığın çıkışına doğru yürümeye başladı.
yoojimin_
pembe gül kokuyordun.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
pembe mezarlık.
Fanfiction"affet, bu gece ölmek istedim sevgilim" ölmekten daha kötü olan şey, sevdiğiniz kişi size kırgınken ölmektir. pembe mezarlık, winrina. - kim minjeong x yo jimin
