Wonder

Proloog

Ik ben Gwyrthe Eleonora Isabella Gomez. Mijn moeder is Welsh en mijn vader Spaans. En toch wonen we in Londen. Gwyrth betekent in het Welsh wonder. En ondanks die prachtige betekenis *rolt met ogen* heb ik een hekel aan mijn naam. En omdat mijn tweede naam Eleonora is, heet ik Elena. 

Ik heb een broer, Draenog William Bodhi Gomez. Zijn voornaam betekent in het Welsh egel. Wonder en egel. Het klinkt gestoord. We hebben samen een hekel aan onze voornaam, dus noemen we hem Bill. Van William. Bill en Elena. Klinkt schattig. 

Ik heb nog twee gestoorde ouders. Aerona- mama, noemt zichzelf altijd Berry, omdat Aerona berry betekend. Felipe- papa, noemt zichzelf altijd Pepe, omdat hij Felipe heet en wil dat wij hem Pepe noemen in plaats van papa. 

Ik heb een tante. Meredith. Zij is mama's zus en is niet zo gestoord. Ik, Bill en Meredith lachen altijd samen om de gestoorde ouders die wij hebben. De originele achternaam van mama en Meredith is Evans. Tante Meredith heeft ooit een affaire gehad in een hotel en is zwanger geworden. Die man heeft haar verlaten toen hij het hoorde en is nooit terug gekomen. Ze heeft een tweeling gekregen en besloot er een naar Welsh te vernoemen en een niet. Ze heten nu dus Caryl en Charley. 

Caryl is zij met een naam van Welsh afkomst. Het betekend liefde. Dat klopt want ze is het lieve en rustige type. 

Charley heeft de Engelse naam. De naam betekent vrij en mannelijk. Charley is meer het type dat wat meer tegen iemand durft te zeggen. Ze werd vaak gepest dat ze een man is, vanwege haar naam, maar toen Meredith een keer achter die meiden stond, moesten Charley en Caryl van school wisselen. 

---------====------====--------

-------=                          =--------

              ==========

Vandaag zitten we opgepropt met de hele familie in de auto. Mama en Meredith voorin. Ik samen met de tweeling Caryl en Charley in het midden en Bill en papa achterin. (Ik ga hem dus echt niet Pepe noemen). Ik zit tussen de tweeling in en kan dus niet doen alsof ik uit het raam staar, terwijl ik eigenlijk huil. We zijn op weg naar het vliegveld. Bill gaat namelijk een jaar of twee naar het leger. Dat is vreselijk, want Bill is mijn steun. Hij hielp me bij alles. Vooral in situaties dat mama en papa me niet begrepen. Ik kan namelijk niet op mijn ouders rekenen. Ze zijn gestoord en denken dat ze geniaal zijn. Soort van vreemde wetenschappers die veranderen in zombies, zoals je soms op televisie ziet. Ze doen proefjes en hebben ons soms nodig als proefkonijn. Bill zorgde er altijd met een stevige ruzie voor dat alles wat gevaarlijk was zou stoppen. Ik ben niet zo een type en deed altijd alles, of ik het nu leuk vond of niet. Bill haalde me toen uit de situaties waar ik zelf niet uit kwam. We weten allebei niet wat hun werk is en ik vind het toch best eng. Samen met Bill heb ik een keer toen we jonger waren in de kelder gesnuffeld. We vonden er vaten met gevaarlijk erop. Er stonden flesjes met vreemde vloeistoffen. En een kast met levensgevaarlijk erop. Bill heeft me toen uit de zolder geloodst. 

Maar sinds Bill elk weekend weg ging werd hij steeds afstandelijker en bozer. Tegenover mama en papa. Niet tegenover mij. Hij haalde mij steeds vaker weg bij ze alsof hij me wilde beschermen. Hij lijkt zelf ook niet heel enthousiast om weg te gaan en toch heeft hij die keuze zelf gemaakt.  Ik weet het niet zeker, maar ik vermoed dat hij denkt te weten wat hun werk is. En dat hij daar niet zo blij mee is. 

Nou ja, ik ben nog niet volwassen, dus het is nog niet mijn taak om me daarop te focussen. Of misschien nu Bill weg gaat wel. Omdat ik dan de meest volwassen persoon ben in dit huis... De laatste tijd zijn mama en papa steeds vaker alleen in de kelder en garage. Mijn kamer is op zolder. Die van Bill op de verdieping iets lager, samen met de gamekamer en de logeerkamer. Op de begane grond is de keuken, woonkamer, eetkamer, tweede eetkamer, bijkeuken, gang, serre, kantoor en de slaapkamer van mama en papa. (Okay, ja! We hebben een groot huis!). In de kelder is de plek waar mama en papa proefjes doen. De deur is van lood en er zit een groot codeslot op. Er zijn geen ramen op eentje na en die is dicht. Behalve als er een proefje met rook is geweest. De kelder is geïsoleerd en de muren vangen al het geluid op. Dat is vooral tegen nieuwsgierige buren. Er is een doorgang naar de garage en die is cool. Er staan drie verschillende auto's. Een Mercedes. Een Ferrari en een limousine. Tegen de muur hangen allemaal antieke platen van oude auto's. (Papa is een liefhebber). Een deur daarnaast brengt je naar een tweede garage. Dit is een langwerpige garage die open is. Er is alleen een dak en voor de rest kijk je naar onze tuin. Op rij staan er hele oude auto's. Een stuk of 15. Elke auto heeft een eigen duur onderhoud systeem en een deken voor in de winter. (Ik zei toch dat mijn ouders gestoord waren!). Elke auto heeft een kan met olie in zijn of haar lievelingskleur. (Over wie praten we? Ik ken die mensen helemaal niet! Ehm...). De tuin is een soort voetbalveld, maar dan groter. Gras gras, gras en een terras! Het terras is van steen en er staat een glazen meubelset. Helemaal achterin heb je een tuinhuisje wat chique is versierd en een feesthoek met tent en al. Achter het tuinhuisje heb je een groot zwembad, een bubbelbad, een sauna en een fontein met een standbeeld van een of andere draak. Nou dat is ons huis. 

In de tijd dat ik dit allemaal heb verteld is de auto aangekomen bij het vliegveld. Meredith laat mij, Caryl en Charley uit de auto om daarna Charley's stoel naar voren te klappen, zodat papa en Bill eruit kunnen. Mama, Meredith en Caryl zijn druk in gesprek over school. Papa vraagt Charley naar haar sport. (Ze doet hockey!).  Bill neemt mij apart en daar ben ik blij mee. Hij legt een hand op mijn schouder en die word meteen warm. Zijn hand voelt vertrouwt. 

'Elena, je kunt me altijd bereiken met de telefoon. Misschien heb ik soms geen tijd, omdat ik druk ben, maar ik zal je zo snel mogelijk terug bellen. Je redt het wel, ook al zijn onze ouders een beetje gestoord. En, wees een beetje voorzichtig, want ik weet niet wat ze uitspoken daar beneden, maar ongevaarlijk is het waarschijnlijk niet!' zegt Bill. Dat laatste klopt niet. Ik kan aan zijn ogen zien dat hij wel weet wat ze doen. 'Ik weet dat het gevaarlijk is, dat denk ik ook. Maar, wat moet ik doen als ze me iets gevaarlijks willen laten doen?' vraag ik. 'Dan... Bel je mij! En blijf nee zeggen en je verzetten, oké? Ik wil mijn kleine zusje niet gewond zien als ik terug kom!' zegt hij met een knipoog. Ik knik langzaam. Hij weet heus wel dat ik geen nee kan zeggen. 

We lopen een klein stukje stil achter de rest aan, maar dan pak ik zijn schouder weer vast. 'Bill, ik kan geen nee zeggen!' roep ik, zodat de rest het niet hoort. 'Jawel, dat kun je wel. Je moet er alleen in geloven. En als het niet lukt, dan ren je naar buiten en ga je naar Meredith. Ze weet heus wel waarom je vlucht!' zegt Bill. 

Tijdens het lopen door het vliegveld voel ik de tranen steeds meer in me opkomen. In de verte zien we de gates en daar moeten we afscheid nemen. Bill weet dat het lastig voor me is en aait over mijn hoofd. Het maakt me nu niet uit dat mijn vlecht alle kanten op staat. Met elke stap komen we dichter bij de gates. Ik kan onze stappen gewoon in slowmotion zien. 

We hebben de gates bereikt en Bill neemt eerst afscheid van Meredith, Caryl en Charley. Daarna knuffelt hij mama en papa heel kort. Als laatste gaat hij voor mij op zijn knieën zitten en strekt zijn armen uit. Ik val letterlijk in zijn armen en we houden het heel lang vol. 'Het vliegtuig naar New York, Amerika vertrekt over een aantal minuten!' galmt het door het station. Langzaam laat Bill me los en pakt zijn spullen. Voor hij naar de gates gaat, aait hij nog een laatste keer over mijn hoofd. 'Doei Elena!' zegt hij. Hij gaat naar de gates en verdwijnt. Ik blijf nog een tijdje staan voor de gates, ondanks dat Bill niet meer te zien is. 

De hete tranen lopen over mijn gezicht, terwijl ik daar sta. Na een tijdje hoor ik ergens ver weg mijn naam. 'Gwyrthe! Gwyrthe joehoe! Aandacht aan Gwyrthe!' roept mijn moeder en ze zwaait voor mijn gezicht. Ze geeft een kleine ruk aan mijn tas. Ik draai me om. Ik voel dat Caryl of Charley (met wazige ogen zie ik het verschil niet!) mijn hand pakt en Meredith haar hand op mijn schouder legt. Dezelfde plek als dat Bill deed. Ze nemen me mee naar de auto.