Wonder

Hoofdstuk 3- Backpacken met Cassedy

Lyia, Sammy en ik lopen door een wirwar van mensen die in lange rijen bij een balie staan naar de uitgang. 'Volgens mij is dit een erg druk hotel!' zegt Sammy. Hij is de langste en komt ook maar net boven de mensenmassa uit. 'Volgens mij?' vraagt Lyia. 'We moeten geluk hebben dat we gratis een kamer krijgen!' zeg ik. 'Is het ook echt gratis?' vraagt Sammy. 'Waarom niet?' vraag ik. 'Stel je voor dat het een grote grap is om ons te laten betalen!' snauwt Sammy. 'Dat zou wat zijn...'

'Je kunt niet al die wezens en verschijnselen gaan maken!' zegt Lyia en ze stoot een vreemd lachje uit. Het lijkt op een varken en een gillende vrouw uit een horror film tegelijkertijd. Ze grijpt haar keel. 'Zo, die kwam er verkeerd uit!' lacht ze. In de deuropening van het hotel staat een meisje met rood haar te wachten die zich helemaal niets van de drukte aantrekt. Het is Cassedy. Ze heeft niet oranje vurige haren, maar echt rood bijna bordeau. Het ziet er nog net echt uit. Bijna nep. 'A, daar zijn jullie!' zegt Cassedy. Ze lijkt opgelucht. 'Kom!' zegt ze. Ze wenkt ons. Achter de dubbele deuren is een groot zwart gat. 'Uh' zegt Lyia. Ze twijfelt. Cassedy draait zich verbaasd om. 'Wat is er?' vraagt ze. Nu ziet Sammy het ook. 'Grote grutten, we gaan eraan!' gilt hij en hij zet mij voor hem als een schild. 'Hou je klep, Sammy!' snauwt Lyia boos. 'Is dat hoe jullie met elkaar praten?' vraagt Cassedy. Ik begin te lachen. 

Na een lange discussie tussen Lyia, Sammy en Cassedy haal ik ze uiteindelijk over om er toch doorheen te lopen. 'Luister, het is geen zwart gat, maar een portaal!' zegt Cassedy een laatste keer. Lyia lijkt er niet tevreden mee te zijn dat ze mee gaat. Hoe dichter we bij het portaal komen, hoe langzamer ook ik ga lopen. Cassedy is de enige die met stevige passen recht op het portaal af loopt. Sammy pakt onze handen en samen trekken we ons erdoorheen. We lopen een tijdje door een zwart iets. Ik zie niemand meer. Ik voel alleen de hand van Sammy, maar ik zie hem niet. 'Doorlopen!' zegt Cassedy en haar stem klinkt steeds verder weg. We beginnen te joggen om haar bij te houden. 

Als we weer buiten komen komt er zo een enorme lichtbundel op me af, zodat ik verstijf. Cassedy komt naast ons staan. 'Beginersperikelen' mompelt ze afwezig. Ze helpt Lyia overeind die blijkbaar was omgevallen en kijkt Sammy dan recht in zijn ogen aan. Hij zwaait heel vaag en foetsie zijn hoofd van de ene naar de andere kant. Cassedy knipt met haar vingers voor zijn ogen, maar hij reageert niet. Lyia zit net zo op de grond en reageert net zo min. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik geschrokken. 'Nou, het is heel duidelijk dat deze twee geen magische aanleg hebben. Jij wel. Je hebt in ieder geval magische familie en dat klopt!' zegt Cassedy. 'Ik ben alleen bang dat we niet met je vrienden kunnen touren door de Academy...'

Cassedy haalt haar hand uit haar zak. Ik zie nu pas duidelijk dat haar nagels in leuke pastelkleuren gelakt zijn. Ze heeft kleurrijke armbandjes om, waarvan er een erg opvalt. Hij is dik en bevat een mooi lavendel patroon. Het ziet er 3Dmensionaal uit. Cassedy heeft mijn blik opgemerkt en snuift. 'Dit is een speciaal armband of horloge waarop je niet alleen de tijd kunt zien, maar ook elke andere persoon uit deze stad kunt waarnemen. Je kunt chatten, zoals jullie dat noemen, maar je hebt ook magische mensen die hun kracht uit het armband halen. Zo een armband noemen we een Commi. Van Communicatie. Hij werkt alleen op mensen die magische aanleg hebben. Daarom krijg jij er ook een. Die vrienden van je niet.' zegt Cassedy en ze grijnst. Ik kijk bewonderd naar het ding. Maar dan valt me iets op aan wat ze gezegd heeft. 'Wacht... Stad?' vraag ik. 

'Ja onze stad Awalyae!' zegt Cassedy. 'Maar. De Academy?' vraag ik. Intussen waren er een groep mensen gekomen die Sammy en Lyia mee hadden genomen. 'De Academy is een deel van Awalyae. Waar jullie slapen is het grootste hotel van Awalyae. Kijk maar eens achterom!' zegt Cassedy. Ik draai me om en zie het grootste gebouw ooit. 'Dat is nog niks, de gebouwen waar de mensen wonen zijn veel groter!' zegt Cassedy. 'Hoe.. Waar bouwen jullie dit?' vraag ik verbaasd. 'Awalyae ligt onder de grond, net zoals een groot aantal steden. Een aantal anderen voornamelijk ook boven de wolken, dan weet je alleen nooit precies waar je uitkomt en er zijn zelfs al een paar universale steden!' zegt Cassedy. 'Univer..watte?' zeg ik misschien een beetje onbeleefd. 'Universale. Dat betekent in de ruimte. De steden worden in grote koepels gebouwd. Enorme koepels. Er is een miljoenenstad op Mars en verderop in een ander zonnestelsel heb je er nog een paar. ' vertelt Cassedy terwijl ze de pas er flink in houdt. 'Wow!' roep ik.  

Cassedy kletst nog een tijdje door over een of andere onzin van een gevangene idioot een paar stadjes verderop. Intussen doe ik moeite om echt achter Cassedy aan te blijven lopen, want er lopen hier echt heel erg veel mensen. Meer dan op Schiphol. 'Hoe groot is de community eigenlijk?' vraag ik. Ik haal Cassedy uit haar discussie met zichzelf. 'Groter dan de community van Aarde zelf. Sommige wezens komen van sterrenstelsels verderop en daar zijn ook verschillende stadjes. Awalyae is in contact met een netwerk van steden. Of zoals wij het noemen Nestjes!' zegt Cassedy met een glimlach. Ik wil antwoorden, maar voel een tik op mijn rug. Als ik me omdraai staat er een wezen dat ongeveer tot mijn middel komt. Hij heeft lange hoekige oren en een grasveld van haar. 'Rozen zijn rood, viooltjes zijn blauw, mijn hart zegt dit, ik hou van jou!' gilt hij met een oorverdovende stem recht in mijn gezicht. Cassedy zit achter me te proesten. Ze stapt naar voren en geeft het ding een harde klap in zijn gezicht. 

Ik kijk vol ongeloof naar Cassedy terwijl ze dat doet. Ik bedoel, je slaat toch niet zomaar iemand in zijn gezicht! 

'Dat was een liefdeselfje. Geef ze vooral een klap in het gezicht, want anders zitten je ze dagen, weken, maanden en misschien wel jaren te stalken!' zegt Cassedy. Ik begin te proesten.