​မွှေးရနံ့လှိုင်လှိုင်သင်းကြိုင်​စေ​​သော်

အပိုင္း(၁)

ခ်စ္ျခင္း​ေမတၱာတို႔ဟူသည္ အဲ့ဒီဖိနပ္နီနီ​ေလးက စတင္ခဲ့သည္။

🌼

ဒီ​​​​ေန႕ဟာ လိုတာထက္ပိုပူ​ေနသည္။​ႏြေရာသီမွာပူတာကမထူးဆန္း​ေပမဲ့ ကြၽန္မအတြက္​ေတာ့​​ေခြၽးဒီးဒီးက်​ေနသည္။
အဘယ့္​ေၾကာင့္ဆို​ေသာ္ သူမ၏အဖြားရွိရာနယ္ၿမိဳ႕​ေလးကိုလာရင္းလမ္းတစ္ဝက္မွာကားပ်က္သြား​ေသာ​ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ခရီးကအ​ေဝးႀကီးမဟုတ္တာ​ေၾကာင့္ကားကို​ေသခ်ာမစစ္ၾကည့္ခဲ့မိတာကိုက သူမရဲ႕ေပါ့ဆမႈ႕တစ္ခုပင္။

"ဒီလိုနဲ႕တစ္ျဖည္းျဖည္း​ေမွာင္လာ​ေတာ့မွာပဲ"

နာရီကိုၾကည့္လိုက္​ေတာ့ည​ေနသုံးနာရီ။

ကားအ​ေရွ႕ဖုံးကိုဖြင့္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီကလိၾကည့္ပင္​ေသာ္ျငားလည္း ထူးျခားလာျခင္းမရွိပါ။
သူမကားပ်က္​ေနတာတစ္နာရီခြဲခန့္ရွိ​ေနၿပီ အခုထိပင္တစ္ျခားကားတစ္စီးတစ္​ေလရဲ႕ အရိပ္အ​ေယာင္ကိုမွ်မ​ေတြ႕ရ။

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ကားရပ္ထားရာ​ေဘးမွျမက္ခင္း​ေပၚမွာကြၽန္မထိုင္ခ်လိဳက္သည္။
ပတ္ဝန္းက်င္​ေဘးဘက္ဝဲယာမွာလည္း လယ္ကြင္း​ေတြသာရွိသည္။​​ေနလုံးကတစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သူမမ်က္ႏွာမူရာအရပ္သို႔တိုးဝင္​ေနသည္။အိပ္တန္းျပန္ငွက္တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဟိုဟိုဒီဒီဝဲျပန္​ေနသည္။
လြန္ခဲ့တဲ့ မိနစ္အနည္းငယ္ခန့္ကမွ​ေခြၽးဒီးဒီးက်​ေနရာက​ေန အနည္းငယ္ ​ေအးစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာသည္ဟု ခံစားမိသည္။

အျပင္​ေလကို​ေသခ်ာမထိ​ေတြ႕ရတာ သူမအတြက္​ေတာ္​ေတာ္ၾကာ​ေန​ေလၿပီ။
​ေသခ်ာခံစားမိမွ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္း​ေလးရဲ႕ရနံ႕​ေလး​ေတြဆြတ္ပ်ံ့ဖြယ္ပါလာသည္။
​ေျခာက္​​ေသြ႕​ေသြ႕​ေျမႀကီးနံ႕နဲ႕ ​ႏြေစပါးပင္အနံ႕​ခပ္ပါးပါးက သူမအတြက္ငိုပစ္ျခင္စရာ။
​
ကြၽန္မမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို​ေမးခြန္းထုတ္စရာ​ေတြမ်ား​ေနသည္။သူမအဖြားရွိတာၿမိဳ႕နယ္ကိုလာခဲ့​တာကမွားသလားဆိုတာကိုပင္မသိ​ေတာ့။​ေရွာင္​ေျပးလာခဲ့တယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္မလားပဲ။
တစ္ခါတစ္​ေလမွာ တစ္ခ်ိဳ႕အရာ​ေတြကရပ္ၾကည့္​ေနရ​တာ​ေတာင္ပင္ပန္းတယ္။ျဖစ္လြယ္ပ်က္လြယ္
ဒီ​ေလာကႀကီးထဲမယ္ သူမက​ေတာ့အၿမဲရပ္က်န္ခဲ့ ရပ္က်န္ၿမဲပါပဲ။ရပ္က်န္ခဲ့ရတာ​ေတာင္ ပင္ပန္းနာက်င္​ေနရတာမလို႔ ထြက္​ပါ​ေျပး​ေနရၿပီ။