Eski tahta kapı sert bir tekmeyle kırıldı. Yerde kıvranırken gözlerimi kapıya dikmiştim. Bir umut.. Canım yansın istemiyordum. Hissetmek istemiyordum. Tanrım.. Eğer varsan ve beni duyuyorsan lütfen bana yardım et..
Etrafımdaki tüm adamların beni bırakıp kapıya yöneldiği sırada içeri bir adam girdi. Kocaman gözlerimi dikkatle ona dikmiştim. Upuzundu. Esmer tenli, koyu kahve saçları vardı kulaklarını kapatacak uzunlukta. Beyaz.. Beyaz ceketi parlıyordu.
Bir anda gözlerini gözlerime kenetledi. Korktum. Bakışlarımı dahi kaçıramadım. İnsan gibi değildi bu adam. Kopkoyu, kahveye yakın sarı gözlerle bana bakıyordu. Beyaz eldivenli eliyle sanki arkasında biri varmış gibi işaret yaptı. Arkasından 8-10 yaşlarında gibi görünen bir erkek çocuğu çıktı. Bir an olsun bu kadar adamın ortasında, küçük bir kız olmaktan duyduğum korku onu gördüğümde gitmişti, nedenini ben de bilmiyordum.
O, etrafa değil, sadece bana bakıyordu.
Yaşını bilmememe rağmen bir erkek çocuğa kıyasla uzun olduğunu düşündüm. Güzel bir yüzü vardı. Açık teni, hafif büyük açık mavi, ama griye de benzeyen gözleri, minik bir burnu, ışıktan anladığım kadarıyla bordomsu kahverengi saçları vardı. Saçlarının sol tarafından kulağının önüne doğru gelen uzun, kırmızı bir tutamı da vardı.
Açık mavi gözleri benim kocaman kırmızı gözlerimle kesişti. Yanındaki o beyaz ceketli adama baktı sanki onay ister gibi. Ben adama bakmamıştım. Çocuk hızla yanıma koştu. Bir anda iki elini gözlerimin üstüne kapattı. Avuçları sıcacıktı, rahatlatıcıydı bu sıcaklık.
O, gözlerimi kapattıktan birkaç saniye sonra çığlık, acı içinde bağırma sesleri yükselmeye başladı. Korkuyordum. Etrafa sıçrayan sıvıların sesini ve kokusunu duyuyordum. Çok gürültü vardı, duymak istemiyordum...
Düşünmemek için içimden saymıştım, 73, tam 73 saniye sonra tüm sesler kesilmişti. Hâlâ gözlerimi kapatan ellerin sıcaklığını hissediyordum.
Korkmuştum, ağlayamıyordum, nefes bile alamıyordum, nefes almak için dudaklarımı araladığımda sessizce hıçkırıyordum sadece..
Bedenim titriyor, üşüyordum..
Bu sıcak eller beni kurtarmaya mı gelmişti...?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Avlar ve Avlanacaklar
सामान्य साहित्यİblislerin dünyası ikiye ayrılırdı. Avlar ve avcılar. Avlar insanlar, avcılar iblislerdi. İblisler acımasızdı. İnsanların dünyası ikiye ayrılırdı. Avlanacaklar ve avlanmayacaklar. Avlanacaklar da avlanmayacaklar da iblislerdi. İnsanlar merhametliydi...
