Bu olaylardan ve o kadar laftan sonra hala hiçbir şey eksilmeden arama isteğim o kadar devam ediyordu ki bizimkilere yazmamak için ortaya büyük laflar ve küfürler koyuyordum, nafile yine 5 dakika sonra yazıyordum tutamıyordum. Arkadaşlarım beni bu halden çıkarmaya çalıştıkça kendileri de benimle aynı boka batmaya başladılar konuştukça, hatta askerde olan can bile telefonda anlattığımda ağladı. Artık son 2 gündür zaten geri dönersin ihtimalini de düşünemiyorum öncesinde bir gün geri dönüp yazacağın ihtimaliyle yaşıyordum ama o gün dediğin şeyler o kadar ağırdı ki acısını hala kan kusarak çıkarıyorum. Şimdi gelsen ne yapacağımı da bilmiyorum tek bildiğim şey hem acı hemde ilaç olduğun, gelsen tekrar gideceğin için tek parçamı bile toparlayamayacağımı biliyorum.
Sadece istiyorum ki biraz sende üzül, hatırla unutama öldüğüm haberini al mesela. Her şeyi sildirdim sanıyorsun ama her şey yerinde bir sen yoksun. Neden sildirdiğini de anladım biliyor musun? Benim unutmam için değil de onlara bakıp bir daha aramamam ve yazmamam içinmiş seni rahatsız etmemem içinmiş hepsi. Bunu kabullenmesem şu an bunları yazmak yerine bir ihtimale tutunup 1 saniye sesini duymak için arardım. Son aramamdaki buz gibi sesin dahi olsa duymak isterdim. Ama artık elimde sadece bu sayfa var. Neden düşürdün beni bu hale? Madem bir gün gidecektin neden farklı gösterdin kendini? Neden bana o kadar güzel yaklaştın?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İki Yabancı
Non-FictionEğer bir gün buraya gelirsen okumadan önce Skapova-Ben hala vazgeçmedim açarak oku olur mu
