Twisted Fate

Κεφάλαιο 1

ΜΑΡΙΝΑ

Σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα στην σχολή μου.
Η αλήθεια είναι πως είμαι λίγο αγχωμένη αλλά τουλάχιστον θα είμαι μαζί με την κολλητή μου, μπορεί να μην είμαστε στον ίδιο τομέα, αλλά είμαστε μαζί.

Αφού τελείωσα με το πρωινό μου , πήγα στο δωμάτιο μου για να ντυθώ.

Άνοιξα την ντουλάπα μου και έβγαλα ένα μαύρο παντελόνι που δεν είναι τελείως κολλητό πάνω μου μαζί με μια λεπτή γαλάζια μπλούζα, φόρεσα και τα άσπρα μου παπούτσια και έφυγα από το σπίτι μου.

Πέρασα από την καφετέρια κοντά στο σπίτι μου και πήρα έναν καφέ , στην συνέχεια πήγα προς το σπίτι της Εύης, της κολλητής μου, δυστυχώς όμως μένει μαζί με το νευροσπαμα, τον αδερφό της εννοώ.

Με τον αδερφό της ποτέ δεν τα πήγαινα καλά.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά για πολλούς λόγους δεν τον συμπαθούσα και δεν με συμπαθούσε.

Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.
Εγώ είμαι πανέξυπνη και όλοι με συμπαθούν, ενώ αυτός είναι πιο αχώνευτος και από τις μπάμιες.

Έφτασα έξω από το σπίτι τους και χτύπησα την πόρτα.

Μετά από λίγα λεπτά άνοιξε και αντίκρισα ένα γυμνό ανδρικό γυμνασμενο σώμα.
Σήκωσα σιγά το βλέμμα μου και τον αντίκρισα.

"Βρε καλώς την μικρή και ότι σε σκεφτόμουν"είπε με ένα χαμόγελο.
"Αλήθεια!"είπα πιο χαζοχαρουμενα από ότι ήθελα.

Αχ δεν πάω καλά!

"Ναι βρε, είδα χθες το βράδυ κάτι πατημένα σκατα και θυμήθηκα εσένα και είπα τι να κάνει αυτή η καλή ψυχή"απάντησε και άρχισε να γελάει σαν υστερικό.

Θα τον σκότωσε, πραγματικά μια μέρα θα τον σκοτώσω, αυτός στο χώμα και εγώ στην φυλακή!

"Έλα μικρή, πέρασε μέσα"είπε και μου έκανε χώρο για να περάσω.
"Θες κι άλλο χώρο ή θα τα καταφέρεις;"είπε και δεν άντεξα.

"Ε άντε πνίξου ρε ανάποδο"είπα και τον χτύπησα με την τσάντα.
"Αου ρε μαλάκα, αυτό πονάει"αναφώνησε και ακούμπησε το μπράτσο του.

Το οποίο μπράτσο ήταν αρκετά γυμνασμένο και αρκετά γυμνό.
"Μπλούζες δεν έχεις ή σου τις έχουν φάει;"τον ρώτησα ειρωνικά.

"Τέτοιο κορμί αγάπη δεν είναι να το κρύβεις μέσα από τις μπλούζες"είπε δείχνοντας τον εαυτό του.
"Τώρα κατάλαβα γιατί έχεις ψηλώσει τόσο"
Με κοίταξε με απορία.
"Ε , επειδή παίζω μπάσκετ και κάνω μποξ;"
"Όχι, επειδή έχεις καβαλήσει ένα καλάμι και δεν λες να το αφήσεις"του απάντησα, αλλά δεν πρόλαβε να πει τίποτα γιατί χτύπησε το τηλέφωνο του.