ruh rehberi ¦ jikook

- 12 -

Olduğum yerden okul bahçesini izliyorum. Yüksek olması beni korkuluğun üstüne çıkmak için motive ediyor.

Atlasam mı, atlamasam mı?

Bahçeden beni gören bir arkadaş grubu çığlık atmaya başlıyor. "Atlayacak, durdurun onu!" gibi birkaç bağırış sesi doluyor kulaklarıma.

Gülümsüyorum. Sonunda bir hayalet gibi davranılmıyor bana, sonunda görüyorlar beni. Eskisi gibi.

Aşağıda sanki bir yaygara kopuyor. "Kim o, kim atlayacak?" Bir öğretmenin beni tanıyamaması, aşağıdan yüzümün görünmediğini anlamamı sağlıyor.

Gülümsemem soluyor.

Yine beni tanımadıkları gerçeği bir kurşun edasıyla kalbimi deliyor. Onlar için sıradan, önemsiz bir öğrenciden başka bir şey değilim. Park Jimin değil, delirmiş bir ergenim.

"Atlamayacaksın, değil mi?"

Arkamdan bir ses geliyor. Bedenimi çevirmeden hafifçe o tarafa doğru bakıyorum. Onu birkaç gündür hiç görmemiştim.

"Bilmem." diyorum. Gerçekten atlayıp atlamamak arasında karar veremiyorum. "Atlama Jimin."

O beni umursuyor. Aşağıdaki insanlar gibi değil.

"Kiminle konuşuyor o?" diye bir ses duyuyorum. "Güneş yüzünden gözükmüyor." Bir başkası cevaplıyor.

"Onları dinleme." diyor Jungkook. "Ben buradayım."

Çatı eşiğinde biraz daha ileri adımlıyorum. "Dur." Kurtulmak istiyorum, her şeyden.

Jungkook'tan bile.

"Atlama."

Bir kez daha ona doğru dönüyorum. "Neden?" diye soruyorum. Gözlerim bomboş bakıyor, hissizlik iliklerime kadar işlemiş.

"Çünkü ruh rehberin olarak sana doğruyu öğretmek benim işim." Sesi telaşlı geliyor. Ya da ben öyle sanıyorum.

Saçma bir şekilde kahkahalara boğuluyorum aniden. Ruh rehberim de beni aslında ben olarak görmüyor.

"Bırak da ruhum bedenimin tutsağı olsun. Ben yine eskisi gibi hissedebilmek istiyorum."

Ve kendimi bırakıyorum.

♡
:)