NİRAN - GÜZEL SERİSİ IV

-5-

Az önceki bölümün uzatmaları olup bu haftaki bölüm olmaya hak kazanan beşinci bölüme hoş geldiniz.

Bu bölüm bir şeyler oluyor.
İyi mi kötü mü siz karar verin, yorumlarda buluşalım.

İyi okumalar :)

Seslenerek yaklaşan Azad'la birbirlerine bakakalan kızlar ve kabindeki fazlalık olan genç adamın çıkıp yüz yüze gelme girişimini içeri tıkıştıran Niran hızlıca uzanıp kabindeki elbiselerden birini alarak kapıyı tekrardan ikilinin üzerine kapattı. Napıyorsun der gibi bakan arkadaşına telefonunu tutuşturarak birden bire tişörtünü çıkararak yanlarına gelmek üzere köşeyi henüz dönmüş olan Azad'ın öfkeli bağırışından sonra ardını dönmesiyle derin bir nefes aldı.
Titreyen ellerindeki elbise ve tişörtüyle beklerken Azad ardına dönmüş, Hevin yaptığı şeye fazla şaşırmış olacak ki heyecandan o da zıplayarak ardına dönmüştü.

"Ne yaptığını sanıyorsun sen?" diye bağırıyordu Azad.

"Kabin yok mu sana? Almanya'da ulu orta yerde mi giyiniyorsunuz?" sözlerinin hiçbirine takılmıyordu Niran. Çıkacak bir felaketi engelleyebilmişti ya, istediği kadar bağırıp çağırabilirdi. Dudaklarını ısırıp derin derin soluyarak başını aşağı indirerek telaştan vukua gelen titremesini engellemeye çalıştı. Başını yukarı doğru kaldırıp telaşının yeri gülüşlerini alırken Azad dönecek olmuş, hızlıca yeniden ardına dönerek kızmaya devam etmişti.

"Gir şu kabinin içine beni deli etme Niran." diye bağıran adamı umursamadan hızlıca herhangi bir kabine girip tişörtünü giydi. Azad söylene söylene dışarı çıkarken o da kabinden çıkmış, şaşkınca kendisine bakan Hevin'in:

"Valla bravo, iyice delirmişsin, bu kadarını ben bile akıl edemezdim." deyişine aldırmadan gülümsemekle yetinerek yan kabinin kapısına tıklattı.
Korkarak kapıyı açan ikili dışarı çıkmaya çekinirken işlerin daha çok karışacağını bile bile tüm gün bir şey olmamış gibi davranmaya devam etti.

Fakat muhakkak bir konuşma yapacaklarını ikiside biliyordu. Nişan telaşında koca bir gürültüyle geçen akşam yemeğinden sonra odaya çıktığında alınanları asmakla meşgul olan kuzeninin tam ardına geçip kollarını göğsünde birleştirerek bekledi.
Geçen saniyeler boyunca Revan Niran'ın varlığının, Niran ise Revan'ın kaçmak adına takındığı sessizliğinin farkındaydı. Oysa birbirlerini tanıyorlar, hangi düşünceyle ne için hareket ettiklerini biliyorlardı. Ya da Niran öyle zannediyordu. O Niran'ın baba yarısının kızı, öz kardeşi saydığı kızdı. Birlikte büyümüşler, birlikte yiyip içmişlerdi. Ne sanıyordu ki, sakladığı şeyi hiçbir zaman fark edemeyeceklerini mi?
Üstelik bu kadar aptalca davranıp böyle basit bir hata yaparken nasıl kendisine bu kadar güvenebiliyordu. Onu peşleri sıra çağırırken kendisine cesaret veren neydi? Ya kendileri değil de Azad görseydi? Ya daha yakında olsaydı? Ya...

"Bana anlatmak istediğin bir şey var mı?" diye sordu birden bire. Daha fazla bekleyip lafı uzatmak istemiyordu. Hem uzasa ne olacaktı? Farkında mıydı bilmiyordu ama yarın nişan vardı?
Bir şey söylemeden usul usul kendisine doğru dönen genç kıza aynı kızgın fakat sakin yüz ifadesiyle bakmayı sürdürdü. Karşısında durmuş elleriyle oynayarak gergin sessizliği uzatan Revan Niran'ın:

"Revan." deyip kaşlarını iyice çatmasıyla derin bir soluk alarak pes eder gibi omuzlarını düşürerek yatağın üzerine çöktü. Elindeki içi altın dolu takı kesesini görünce nutku tutuldu Niran'ın. Gözleri bu defa hafifçe yatağın altına itelenmiş sırt çantasına ilişti.

"Revan bunlar ne?" diye sordu elindeki keseyi çekip çantanın üzerine atarak. Kaçacak mıydı yani? Bu kadar kolay mıydı?
Yıkılırcasına oturduğu gören Niran genç kızın bir enkaza dönmüş bitkin yüz ifadesine baktı. Onu kırıp incitmek en son istediği şeydi. Fakat kendisinden böyle bir şey saklamasını beklemezdi.
Bir iç çekişle alnına düşmüş saç tellerini geriye atıp usulca yanına çöktü. İkiside susmaya devam ediyordu ama, birinin artık bu konuşmayı başlatması gerekiyordu. Gerçeklerin bir an önce su yüzüne çıkması gerekiyordu. Ne kadar ağır olursa olsun, ne kadar candan can götürürse götürsün, konuşulması gerekiyordu. Zira susunca geçmiyor, yıllar geçse de izi kalmaya devam ediyordu. İnsan ne olursa olsun, nerede olursa olsun unutamıyordu.