On Your Train | Jikook ✓

Chapter 01

උපුටාගැනීම - Jikook oneshot collection by DisorderOfSound

පහුගිය සති තුනේම හැමදාම පාක් ජිමින් එන්නේ ට්‍රේන් එකේ. එයාට පැහැදිලිවම ඊට වඩා ගෙදර එන්න ලේසි පාරක් තියෙනවා , ඒ වුණාට එකම එක පුංචි හේතුවක් නිසා එයා මේ ටිකේම දුක් විඳගෙන ට්‍රේන් එකේ එන්නේ.

එයා ට්‍රේන් එකේ එන්නේ ට්‍රේන් එකේ එයා යන වෙලාවටම යන මනුස්සයෙක් නිසා.

ජිමින් දන්නේ නෑ එයාගේ නම මොකක්ද කියලා වත්. එයා කොහෙද වැඩ කරන්නේ , එයා කොහෙද ජීවත් වෙන්නේ ඔය කිසිම දෙයක් ජිමින් දන්නේ නෑ.

ජිමින් බහින්නේ එයාට කලින් නැවතුමකින්. ඉතින් එයා දැනගන්න විදියක් නෑ නේ ඒ කෙනා තව කොච්චර දුර යනවා ද කියලා.

කොහොම වුණත් ජිමින්ට දැන් මේ නන්නාඳුනන ආගන්තුකයා දැකලා පටන් ගන්න හැම දවසක්ම වෙනදට වඩා පරිපූර්ණ ලස්සන දීප්තිමත් දවසක් විදිහටයි දැනෙන්නේ.

මටසිලිටි විදිහට පේන මුහුණක් එක්ක හීනි දෙතොල් , දිලිසෙන බෝල ඇස් වැහිලා ඉස්සරහට වැටෙන අඳුරු පැහැ ගත්ත යන්තම් කැරලි වැටුණු කොණ්ඩේ...ජිමින්ට පුළුවන් එයා දිහා ජීවිත කාලයක් වුණත් බලාගෙන ඉන්න. ඒ ඇස් අස්සේ අතරමං වෙන එක හරිම ලේසියි.

ජිමින්ගේ අවධානය යොමු වෙච්ච අනිත් කාරණය තමයි එයාගේ ලස්සන අත් දෙක. ඒවා හරියට පියානෝ වාදන ශිල්පියෙක්ගේ ඇඟිලි වගේ. අඳුරු කොණ්ඩයක් තියෙන ඒ ආගන්තුකයා එයාගේ ෆෝන් එක බලද්දි එයාගේ දිග හීනි ඇඟිලි හරිම සුනම්‍ය විදිහට ජිමින්ට පෙනුනේ. එතකොට එයා එයාගේ සිනිඳු පාටට පේන කොණ්ඩේ අස්සෙන් එයාගේ දිග ඇඟිලි තුඩු යවද්දී එයාගේ අත් වල නහර ඉලිප්පෙන විදිහ ; ජිමින්ට ඕනේ වුණා ඒ අත් වල පහස විඳින්න.

එයාගේ අත් ජිමින්ගේ අත් එක්ක පටලවා ගන්න ජිමින්ට තිබුණේ නොසන්සිඳෙන ආශාවක්. එයාට ඕනේ වුණා ඒ ලස්සන කොණ්ඩේ අස්සෙන් එයාගේ ඇඟිලි යවලා මේ නාඳුනන පරිපූර්ණ බවේ ප්‍රතිමූර්තිය වගේ පේන කෙනාගේ සුවඳ විඳින්න.

අවාසනාවකට වගේ ජිමින් හරිම ලැජ්ජාශීලී කොල්ලෙක් . නැත්තම් අපි කියමුකෝ ජිමින් හරිම ලැජ්ජාශීලී විසිපස් වියැති තරුණයෙක් කියලා.

ඉතින් ඒ ආගන්තුකයාගේ ළඟට ගිහින් එයාගේ නම අහන්න තරම් ධෛර්යයක් මේ සති තුන ඇතුළත එකම එක දවසක් වත් ජිමින්ට උපදවාගන්න බැරි වුණා. එයා හැමදාම ඇස් පිය නොහෙළා බලාගෙන ඉන්නවා ඒ කෙනා දිහා , ඒත් ජිමින්ට දැනුනේ එයා ජිමින්ට අල්ලන්න පුළුවන් දුරෙන් ගොඩක් ඈතයි වගේ.

හදිස්සියේ වත් ජිමින්ට දැනුනොත් ඒ කෙනා එයා දිහා බලනවා කියලා එයා ඉක්මනටම අහක බලාගත්තා. එයා බයයි එයා බලන් ඉන්නවා ඒ කෙනාගේ අතටම අහු වෙයි කියලා.

ජිමින් තමන්ගේ බියගුලුකම ගැන තමන්ටම සාප කරගත්තා. ඒත් එයාට ඒක නවත්තන්න පුළුවන් කමක් තිබුණේ නෑ.

ඒත් අද දවස ජිමින්ට වැදගත් දවසක්. අඩුම ගානේ අනිත් දවස් වලට වඩා අද වැදගත් දවසක්. මොකද අද තමයි එයාලා දෙන්නගේ ඇස් මුල්ම වතාවට මුණ ගැහුනේ.

තද පාට ඇස් දෙකක් ජිමින්ගේ මෘදු හදවත විනිවිද දකිනවා දැනෙද්දී ජිමින්ට පුළුවන් කමක් තිබුණේ නෑ අත පය හොල්ලන්නවත්. එයාට ඇහි පිල්ලම් ගහන්නවත් බෑ. එයා දන්න එකම දේ ඒ ආගන්තුකයා හිනා වෙද්දි ඒ දිලිසෙන බෝල ඇස් කොච්චර ලස්සනද කියන එක විතරයි.

ජිමින් තමයි මුලින්ම එයාගේ ඇස් අහකට ගන්නේ. එයාගේ බෙල්ල දිගේ ඉඳන් කන් දෙකත් එක්ක එයාගේ මුළු මූණම තද රතු පාටකට හැරිලයි තිබුණේ. ඒ නන්නාඳුනන තරුණයා හිනා වෙද්දි ජිමින්ට අමතක වුණා හුස්ම ගන්නත්. ජිමින්ට ඕනේ වුණේ නෑ ඒ හිනාව එයාගේ මූණෙන් කවදාවත් මැකිලා යනවා දකින්න.

සෙනඟ පිරිච්ච දුම්රියක දාඩියෙන් තෙත් වෙච්ච මිනිස්සු සිය ගානක් එයාලා වටේට ඉද්දිත් ඒ හිනාව විශ්වයේ තියෙන දීප්තිමත්ම තරුවටත් වඩා ලස්සනට දිලිසුනා. ඒ තරුව විතරයි ජිමින්ට ජීවිත කාලේටම ඕනේ වුණෙත්.

                                   ***