Solan Zakkumlar | Gay

7

❝Ateşi olmayan izmarit çöplüğü. ❞

Tozlu ayakkabılarımı kapı eşiğine vurup iç çektiğimde, dudaklarımdaki sigara hareket etti. Kafamı yukarı kaldırdığımda, kararan havanın iç açıcı güzelliği ile kutsandığımı hissettim.

Sigara konusunda astımım olduğu için müsamaha göstermeyen ailemden gizli tüttürdüğüm sigaraya bağımlı sayılmazdım. Aklım dağınık olduğunda, ya da mutsuz hissettiğim anlarda yakardım.

Üstümdeki siyah kot pantolonumun cebine sıkıştırdığım anahtarı iyice aşağı bastırıp telefonumu da peşine tıktım. Ilık sayılan bir akşamdı.

Pazar olduğu için izin günümdü. Her pazar kendime eğlenmek için ayırdığım saate gelmiştim ama bir gram keyfim yoktu.

Onun bana yaptığı gibi hayatımda hiçbir şeysin dediklerin umurumda değil demek istiyordum ama kendime bile inandıramıyordum. Abimin arkadaşlarından en çok saygı duyduğum, özendiğim, diğerlerine nazar kaliteli adam dediğim bir insan tarafından böyle aşağılanmak ağrıma gidiyordu.

Ona yazdığım her şeyi yumuşatmak için yazıyor iken, itinayla tersliyordu. Terslemelerine alınacak biri değildim. İlk zamanlar herkese böyle yapıyordur kafasıyla takmıyordum ama dün dedikleri tüm hevesimi yakıp kül etmişti.

Benim ile sadece kırk binlik bilgisayarı için muhatap oluyordu. Yüzsüz değildim, arkadaş olmak istediğini anlamıştım. Hatta aptal olmayan herkes anlardı ama dün neden birden öyle çıkıştığını anlatamamıştım.

Cidden kendine örnek aldığın birinin böylesine katı olması can sıkıcıydı. Arkadaş ortamında nasıl bilmiyordum çünkü abimin peşinde kuyruk gibi olmamak için gitmezdim pek.

Şimdi de kayalıkların orada mahalleden birkaç kişi ile ortam yapacaklardı. Abim Sıraç'ı ikna etmeye çalışırken duymuştum.

Mahallede sevilen bir genç olduğum için Yunus abi beni de çağırmıştı. Her çağırdığında gidiyordum şimdi gitmesem içimde kalacaktı. Hemde Sıraç'ı görüp mesajlar yüzünden sinirlenecektim kendi kendime.