"ဘောမ်ဂယူ ထယ်ဟွန်းလာတယ်"
အမေက ခုတင်နားထိ လာပြောတယ်။သူက ခေါင်းကိုရမ်းတယ်။နောက် မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ချကာ..
"ဟင့်အင်း ကျွန်တော် သူ့ကို မတွေ့ချင်ဘူး အိပ်ချင်သေးတယ်"
အမေက အလိုမကျသည့်ပုံ။
"မင်းမထချင်ရင် ဒီမှာပဲနေလေ သူ့ကို အပေါ်ခေါ်လိုက်မယ် သူက မင်းကို တွေ့ချင်လွန်းလို့ နှစ်ရက်ဆက်တိုက်တောင် လာခဲ့တာကို"
ဟင့်အင်း။မတွေ့ချင်ပါဘူး။
"မရဘူး အမေ ကျွန်တော် ခေါင်းအရမ်းကိုက်နေတယ် ဘယ်သူ့ကိုမှ မတွေ့ချင်ဘူး"
အမေက ထပ်ပြီး ပြောချင်သေးပေမယ့် သူ့သား ကျန်းမာရေးကို သူသိတယ်လေ။ဒီအတိုင်းလေး လွှတ်ထားဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။
"အင်း ပြီးတာပဲ"
အခန်းတံခါးလေးဟာ ခပ်သာသာ လှုပ်ရှားသွားတယ်။ထုံးစံအတိုင်း သူက အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း ။သူအိပ်ယာပေါ် လဲလျောင်းနေတာ နှစ်ရက်နီးပါးလောက် ရှိပြီထင်တယ်။ခေါင်းက စပ်ဖျဥ်းဖျဥ်းကိုက်ရင်း နာကျင်နေခဲ့တယ်။အနည်းဆုံးတော့ တော်သေးတာပေါ့။မကောင်းတဲ့ ကောလဟာလတွေကို ထပ်မကြားရတော့ဘူးလေ။
ဆရာဝန်ပြောတာတော့ သူက အာဟာရပြတ်သွားတာနဲ့ ရာသီဥတုက ပြောင်းလဲနေတာမို့ ဖျားသွားတာတဲ့။အင်း။သိပ်တော့ စိုးရိမ်စရာ မရှိပါဘူး။ဒီအတောအတွင်းမှာ မောင်က သူ့ကို့ မကြာခဏ လာကြည့်ပေမယ့် သူအတွေ့မခံဖြစ်။မောင့်ကိုတွေ့မှ ပိုပြီး ဆိုးလာဦးမယ်။ဟက်။ရင်ဘတ်တစ်နေရာက အောင့်မှာလေ။
"ဆန်ပြုတ်စားမယ် ဘောမ်ဂယူ"
ဂျောင်မီက မပြောမဆို အခန်းထဲ ဝင်လာတယ်။သူမလည်း သူ့အတွက် ကျောင်းပျက်ခံပြီး အိမ်မှာ နေနေတာ။အမေတစ်ယောက်တည်း မနိုင်မှာစိုးလို့ဆိုပြီး သူမချည်းပဲ အကုန် အလုပ်တွေ ကြုံးလုပ်နေတာ။
ဂျောင်မီက သူ့ကုတင် မလှမ်းမကမ်းက ထိုင်ခုံတစ်ခုကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ပြီးတော့ ထိုင်ချရင်း သူ့ကို ကြည့်တယ်။
"ထနိုင်လား? ငါထူပေးရဦးမလား"
"ရတယ် ရတယ် ကိုယ့်ဘာသာကို ထမယ်"
