29

99 12 8
                                    

My girl, my girl, don't lie to me
Tell me where did you sleep last night?

                                                                                                                                                 

                                                                                                                                                 

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

«Τι έγινε με τον Αντώνη;»

«Αυτό που νομίζεις»

Στην απλότητα των λέξεών της... στην ξεκάθαρη απάντηση... η αναπνοή του Άλεξ σταμάτησε. Σταμάτησε εντελώς. Και η Φαίη χαμογέλασε σαν να χαιρόταν να τον βλέπει να δυσκολεύεται να πάρει έστω και μία ανάσα. «Πήγαμε σπίτι του και έγινε ακριβώς αυτό που νομίζεις. Αλλά αναμενόμενο δεν ήταν Άλεξ; Τι άλλο να θέλει από μένα κάποιος σαν τον Αντώνη; Μη φρικάρεις...» φρίκαρε; Η Φαίη σήκωσε ελαφρά την παλάμη της να συνοδεύσει το μη της. «Δεν μου έκανε κάτι που δεν ήθελα... ή τουλάχιστον έτσι θα πει, είμαι βέβαιη. Όμως δεν τον αδικώ, θέλω να πω, δεν ξεκολλούσα από πάνω του όλο το βράδυ, έτσι δεν είναι, ε φαντάσου τι έγινε όταν μείναμε οι δυο μας, φαντάσου Άλεξ...» πώς να φανταστεί όταν δεν μπορούσε να πάρει ούτε αναπνοή. «γιατί στην πράξη το ήθελα, το ήθελα όσο τίποτα, το σώμα μου δηλαδή... αν και είμαι βέβαιη, ο τρόπος που έφτασε το κορμί μου να το ζητάει τόσο πολύ θεωρείται ακόμα και βιασμός σε κάποιες χώρες» πέταξε χαριτωμένα και αδιάφορα με ένα γελάκι και τίναξε άνετα το τσιγάρο της «αλλά όχι στην Ελλάδα, όχι βέβαια. Άλεξ; Μην κάνεις έτσι!» πως έτσι;

«Εγώ... δεν...» δεν μπορούσε να μιλήσει. Κάτι είχε κολλήσει βαθειά μέσα του και εμπόδιζε τα πάντα, το οξυγόνο, τις σκέψεις του, τη φωνή του.

«Ναι ναι! Εσύ δεν, το ξέρω, χαλάρωσε. Μεγάλο κορίτσι είμαι, ξέρω που πάω, με ποιους πάω.»

Ούτε κατάλαβε πως βρήκε το θράσος να πει όσα είπε αμέσως μετά. Αλλά χωρίς σκέψη της πέταξε, «Και ένας Αντώνης στη λίστα δεν αλλάζει κάτι.»

«Ποια λίστα;»

«Με όλους αυτούς που έχεις πάει» το αίσθημα ενός τεράστιου λάθος τον έλουζε από πάνω μέχρι κάτω –ή ήταν ο κρύος ιδρώτας;- και δεν άντεχε να αντικρίζει τα μάτια της που έκαιγαν στα δικά του. Όμως... όμως ήταν αδύνατον να στρέψει το βλέμμα του αλλού.

Never lovers, ever friendsWhere stories live. Discover now