«Άλεξ;»
«Πες το»
«Θυμάσαι την πρώτη-πρώτη φορά που με είδες;»
«Όχι»
«Ναι καλά! Φυσικά και θυμάσαι!»
«Όχι...»
«Λες ψέματα.»
«Κοίτα... μην το παίρνεις προσωπικά, Φαίη. Πιθανότατα... ήμουν μαστουρωμένος...»
Όμως φυσικά και η Φαίη θα το έπαιρνε προσω...
Είχα μια φίλη Κάνεις δεν την ξέρει Της μίλαγαν λίγοι Δεν ήταν καλά Γεμάτη αράχνες Δεν ήταν φίλη Γνωστή βασικά Εμένα με ξέρεις; Μα πως δε σε ξέρω; Γεμάτος αράχνες! Για δες με καλά; Και εσύ φίλος φίλου; Και εγώ φίλος φίλου! Γεμάτος αράχνες και εγώ βασικά!
♡
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
Της πήρε γύρω στα δέκα λεπτά, όμως όπως ακριβώς είπε ο Άλεξ η κιθάρα ήταν κάπου εκεί, χωμένη πίσω από δερμάτινα, φούτερ, κοντομάνικα και γενικά άπειρα μαύρα ρούχα. Και όσο εκείνη έψαχνε, ο Άλεξ της ανέλυε τα σχέδια για απόψε..
«Τα πάντα εκεί μέσα» η Φαίη έδειξε την ανοιχτή ντουλάπα «μυρίζουν τόσο ωραία, αντίθετα με σένα... φαντάζομαι σκοπεύεις να κάνεις μπάνιο πριν πας να βρεις τους φίλους σου. Θα ιδρώσεις και θα βρομάς ακόμα χειρότερα...» τον έκραξε με το συνηθισμένο ύφος της και τον έκανε να χαμογελάσει, που φερόταν πάλι φυσιολογικά, για τα δεδομένα της τουλάχιστον.
«Καλά, καλά... αλλά θέλω βοήθεια... με το ζόρι περπατάω...»
Πράγματι κλειστήκαν και οι δύο στο μπάνιο και σαν προσωπική του νοσοκόμα, τον βοήθησε να βγάλει τα ρούχα του. Το χτύπημα στα πλευρά του ήταν με διαφορά το χειρότερο και αντί να καλυτερεύει όσο περνούσε η ώρα, πονούσε ακόμα περισσότερο. Τώρα τους χώριζε η καρό κουρτίνα του μπάνιου και όσο ο Άλεξ άδειαζε το αφρόλουτρο πάνω του, η Φαίη, καθισμένη στην λεκάνη έπαιζε με το κινητό της.
«Τι κάνεις εκεί;» την ρώτησε περίεργος όσο έλουζε τα μαλλιά του.
«Διαλέγω φωτογραφία προφίλ για το Facebook.»
«Το Facebook;»
«Που ζεις; Αλλά τι ρωτάω, είσαι ακριβώς ο τύπος που δεν θα έφτιαχνε Facebook μόνο και μόνο για να κάνεις μια δήλωση για την εξαθλίωση της κοινωνίας μέσω της τεχνολογίας ή κάτι τέτοιο...»
