මෘදු සංගීත නාදයට හරියන්න ජන්කුක් ජිමින්ව කරකවද්දි ජිමින් සද්දෙට හිනා වුණා. එයාලා හිටපු තැන තිබුණ එකම එළිය ඉටිපන්දමේ එළියයි පිච්චෙන දර වල එළියයි විතරයි. ඒ දෙන්නා එයාලගේ ලිවින් රූම් එක මැද්දේ ඩාන්ස් කරන ගමන් හිටියේ.
කැලේ අස්සට වෙන්න හදලා තිබුණ එයාලගේ පුංචි ගෙදර වටෙන්ම ඇහුනේ වැහි බිංදු වැටෙන සද්දෙයි හුළඟට ගස් හෙලවෙන සද්දෙයි විතරයි. එයාලා හැමෝගෙන්ම ඈතට ඇවිත් තනියෙන් ජීවත් වෙන්න පටන් අරන් දැන් අවුරුදු කිහිපයක් වෙනවා. එයාලා දෙන්නා නගරබද කලබලකාරී ජීවිතයෙන් මිදිලා නිදහසේ ඉන්න ගෙදරින් පිටමන් වෙච්ච දෙන්නෙක්.
ජන්කුක්ටයි ජිමින්ටයි ඕනේ වුණේ කාගෙවත් කතා අහගන්නේ නැතුව එයාලට වෙන් වෙන්න වෙයි කියලා තියෙන බය අමතක කරලා දාලා ජීවිත් වෙන්න. ඉතින් එයාලා සද්ද බද්ද නැති ගම්බද පළාතතකට ආවේ අනිත් හැමෝවම අත ඇරලා එයාලා දෙන්නා වෙනුවෙන්. ආදරවන්තයෝ දෙන්නෙක් විදිහට එයාලගේ ජීවිතේ එයාලට කොහෙත්ම ලේසි වුණේ නෑ. සමාජය තියා එයාලගේ අම්මලා තාත්තලා වත් එයාලව පිළිගත්තේ නෑ. එයාලගේ යාළුවෝ එයාලව ඉවසුවා වුණත් එයාලගේ නොකැමැත්ත නැති වෙලා තිබුනේ නෑ.
ඉතින් එයාලා දැන් හැමෝගෙන්ම ඈතට වෙලා පුංචි ගෙයක තනියෙන් ජීවත් වුණේ. ඒත් එයාලා අතර තියෙන තේරුම් ගැනීම නිසා ඒක කොහෙත්ම එපා කරවන අත්දැකීමක් වුණේ නෑ.
ආදරණීය හිනාවක් එක්ක හිමීට සංගීතයට අඩි තියන ජිමින්ගෙයි ජන්කුක්ගෙයි ඇස් එකට එක යා වෙලයි තිබුනේ. එයාලාට කවුරු නැතත් එයාලා හිටියා. එයාලාට සතුටින් ජීවත් වෙන්න ඒ කාරණාවම ඇති.
"ජන්කුකා , මට පොකුණ බලන්න යන්න ඕනේ"
ජිමින් හිනාවකුත් එක්ක මිමිණුවා. ජන්කුක් ඔළුව වනලා ජිමින්ව ආයෙත් පාරක් කැරකෙව්වේ එයාව තමන්ගේ තුරුලට ඇදලා ගන්න කලින්. එයාලගේ තුරුලේ එයාලාට ඇති වෙන්න උණුහුම තිබුණා.
***
YOU ARE READING
Home | Jikook ✓
FanfictionSinhala translation When home was snatched away from him , he was back to being the lonesome wanderer
