i'm lonely bc of u ≠ hyunho

bir; başka biri

sad hyunho ficime hosgeldiniz
keyifli okumalar

- - -

hyunjin'in beni acele etmemi söyleyerek eve çağırması üzerine işten çıkıp eve gittim.

ne acelesi vardı bilmiyordum ama hızlıca gelmemi söylemişti. nerdeyse koşarak büyük binanın önüne geldim. hızlıca merdivenleri çıkıp evin kapısının önüne gittim.

titreyen ellerimle anahtarı tutup kapı deliğine yerleştirdim ve çevirip kapıyı açtım. ardından yavaşça eve girdim.

evden çıt sesi dahi gelmiyordu. bu sessizlik gittikçe beni geriyordu.

ayakkabılarımı çıkarıp paltomu askılığa astıktan sonra evde sessizce gezinmeye başladım. hyunjin'den herhangi bir ses gelmesini bekledim.

tek tek odalara baktıktan sonra koridorun sonundaki oturma odasına yöneldim. kapıyı aralayıp kafamı içeri soktum.

oradaydı. öylece oturmuş bekliyordu. dirseklerini dizlerine yaslayıp öne eğilmiş ve kafasını ellerinin arasına almıştı.

"hyunjin?" dedim geldiğimi belli edercesine. bir anda kafasını kaldırıp bana baktı. tek kelime etmeden önündeki koltuğu işaret etti.

onun sessizliğine ayak uydurarak önündeki koltuğa oturdum. gözlerim tamemen hyunjin'i izliyordu.

odağım başka hiçbir yere kayamıyordu. o ise benim aksime halının desenlerini izliyordu.

ikimiz de gergince bekliyorduk.

hyunjin derin bir nefes aldı. konuşmaya başlayacağını bu nefes sayesinde anladım. sırtım gergince dikleşmişti. oturuşumu düzeltme gereksimi hissettim.

ben yerimde kıpırdanınca hyunjin bir anda "ayrılalım." dedi.

bir anda söyleyince şoka uğramıştım. ilk birkaç dakika tepki veremedim. öylece hyunjin'i izledim. "minho, bak-" demesiyle susturdum onu.

"yanlış bir şey mi yaptım?" ağlamak üzere olduğumdan titrek çıkan sesime engel olamadım. olmak da istemedim. bir anda ayrılmaya karar vermesi haksızlıktı.

"olay bizimle alakalı değil. ben, başka birine aşık oldum."

onu, bana tercih ediyordu. onun için yetersizdim.

"başka biri.. demek istediğin benim sana istediğin sevgiyi veremem mi?"

"hayır minho bu öyle bir şey değil. sadece ayrılalım olur mu? lütfen ayrılalım bitsin."

ayrılmak kolay mıydı bu kadar? başka birine aşık olduğunu söyleyerek terk mi edecekti beni..

"ayrılmak senin için bu kadar kolay mı?" dayanamayıp serbest bıraktım gözyaşlarımı. ağlayarak hatta hıçkırarak konuştum ona karşı.

güçsüzleştim karşısında. yaptığı her bir hareketin beni mahvettiğini zaten biliyordum.

ancak bu son yaptığı, ömrüm boyunca canımı yakacaktı.

"elbette kolay değil. kolay olmadı. çok düşündüm, çok çabaladım ama yapamadım minho." oturduğu koltuktan kalkıp önümde durdu.

eğildi ve ellerimi tuttu. "affet beni. başka birini sevmeye başladım ve seni de aldatmak istemedim." bahanesinin kabahatinden büyük olması daha çok canımı yakıyordu.

tek kelime edemedim. ağlarken boğazım düğümlenmiş gibiydi. kelimeleri ağzımdan çıkaramıyordum.

"özür dilerim." dedi ve son kez öptü dudaklarımdan. veda öpücüğümüzün bu kadar kısa olmasına üzülsem de yapabilecek bir şeyim yoktu.

hareket edemiyordum. hyunjin kalkıp evden çıkarken bile ayağa kalkıp dur diyemedim ona.

yaptığım tek şey arkasından bakıp gözyaşlarına boğulmak oldu. evden çıktığını belli eden kapı sesini duyduğumda ise evi inleten çığlıklarımla ve hıçkırıklarımla daha yüksek sesle ağlamaya başladım.

tam o sırada yüzümde hissettiğim öpücüklerle gözlerimi araladım yavaşça. "geçti, geçti minho." diyerek saçlarımı okşuyordu biri.

bu kişinin hyunjin olduğunu anlamamla kollarımı doladım boynuna.

başka bir kabus.

yine başka bir kabus görmüştüm.

hyunjin kollarını belime dolayıp sırtımı okşamaya başladı. "rüyanda bu kadar şiddetli ağladığını ilk kez gördüm. iyi misin?" her seferinde hyunjin'i endişelendirmekten nefret ediyordum.

"kabus gördüm. beni bırakıp başka birine gidiyordun." sinirlenip kafasına vurdum. "beni ne hakla bırakırsın?"

gergin kıkırdamasını duymak beni korkutmuştu. "hyunjin?" dedim cevap beklerken. "rüyanda gördüğün şeyler yüzünden beni dövmene gülüyorum."

verdiği cevaptan hiç memnun kalmamış olsam da umrumda değildi.

ne olursa olsun benimle de olduğu sürece sorun etmeyecektim.

- - -

kazamiz mubarek olsun arkadaslar
ben boyle fic yaziyorsam ilham donemim baslamis demektir