i'm lonely bc of u ≠ hyunho

iki; iskelet

icimden bi his bu fic tutacak diyor hadi insallah
keyifli okumalar

- - -

"sevgilim."

sevgilimin naif sesini duyunca arkamı döndüm. kollarını iki yana açmış öylece duruyordu. "dönmüşsün." dedim ağlamaklı bir sesle.

"dönmek derken? ben her zaman senin yanındaydım." ona sarılmam için kollarını hareket ettirdi.

hiç vakit kaybetmeden koşarak kollarına attım kendimi. çok özlemiştim. özlemimden çıldıracak kadar özlemiştim onu.

"hyunjin." dedim kollarından uzaklaşırken. 'hm' gibi bir ses çıkardı onaylamak istercesine. gözlerine baktım. bu anı bir daha yaşayamam korkusuyla uzun uzun baktım o güzel gözlerine.

"söylemeyecek misin?" yüzündeki aptal gülümsemesi büyürken alay buldu benimle. ben de gülümsedim istemsizce ama içimde bir burukluk vardı.

sanki yaşananlar gerçek değilmiş gibi hissediyordum.

"sen gerçek misin?" diye sordum teyit etmek istediğim için. eğer gerçek olmadığını söylerse çok üzülecektim.

"o nasıl soru öyle minho?"

"ne bileyim. gerçek misin diye teyit etmek istedim."

hyunjin'in yüzündeki gülümseme solmuş yerini ciddi yüz ifadesini bırakmıştı. bir şeyler ters gidiyordu. "beni kaybetmekten mi korkuyorsun?" dedi soğuk bir sesle.

o kadar soğuktu ki sesi, sorusu tüylerimi ürpertmişti. korkudan titremişti vücudum.

hyunjin'in bedeni ise yavaş yavaş erimeye başlamıştı.

neler oluyordu bilmiyordum ama eğer bunlar gerçekse akıl sağlığım yerinde falan olamazdı. eğer bir kabussa hemen uyanmak istiyordum.

hyunjin'in bütün bedeni eriyerek karşımda iskeleti kalan kadar izledim onu. gözüme hala güzel geliyordu ama gördüklerim korkunçtu.

hyunjin'in iskeleti bir adım öne gelince refleks olarak geri çekildim. sesi değişmiş olan hyunjin garip bir tonda "beni kaybetmekten hâlâ korkuyor musun sevgilim?" diye sordu.

evet, hyunjin'i kaybetmekten hâlâ korkuyordum.

muhtemelen kabus görüyordum. eğer onu kaybetmekten korktuğumu itiraf edersem daha çok üstüme gelecekti.

bu yüzden uyanmak için arkamda duran vazoyu hyunjin'in iskeletine fırlattım. adete dizilmiş domino taşları gibi yere yığıldı kemikleri.

yüksek sesle bağırdım. "seni kaybetmekten korkmuyorum hwang hyunjin. sevgini kaybetmekten korkuyorum!" avazım çıktığı kadar bağırdım ve ağlamaya başladım.

bedenim ağlamamla beraber sarsılmaya başlayınca gözlerime akın eden ışığı hissettim.

sadece bir kabustu.

sadece bir kabus gördüm.

gördüğüm tek şey benim saçma sapan takıntılarım yüzünden oluyordu.

hyunjin'i kaybetmekten korktuğum için bunlar başıma geliyordu.

"minho!" yanağımda hissettiğim sert tokat ile gözlerimi açtım. yattığım yerden doğrulup oturur pozisyona geldim. hyunjin korkudan bembeyaz kesilmişti.

ne diyeceğimi veya nasıl açıklama yapacağımı kestiremedim. "iyi misin?" diye sordu endişe dolu sesiyle. başımla onayladım.

iyi değildim ama hyunjin'i yeteri kadar endişelendirmiştim.

"beni çok korkuttun." dedi ve arkamdan sımsıkı sarıldı. destek vermek istediğinin farkındaydım.

ama desteğe ihtiyacı olan ben değildim, kendisiydi.

"hyunjin, gerçekten iyiyim." dedim belime doladığı kollarını çözerken. "iyi olduğuna inanmıyorum."

"inanmalısın." dudaklarını bulduğumda donmuştu bütün dünya. şu an hareket eden iki şey vardı, benim ve onun dudakları.

hâlâ arkamda dururken dönüp kucağına çıktım. bir daha öpemeyecekmiş gibi öptüm onu. bir daha hissedemeyecekmiş gibi hissettim bu hissi.

kaybetme korkusuyla yanıp tutuşuyordum adeta.

onu öperken aklımdan geçen senaryolar yüzünden süzüldü gözyaşlarım. düşüncesine bile dayanamazken onu kaybedersem ne hallere düşerdim kim bilir.

dudaklarından ayrıldım yavaşça. "sakın bırakma beni. gittiğin her yere peşinden gelirim." uyarıcı ses tonuyla kızdığım için güldü bana.

ben de gülümsedim. onun gülüşünü görmek beni de gülümsetiyordu.

"asla bırakmayacağım seni. ölsem bile hortlayıp yanına geleceğim." söylediklerine beraber gülerken yatağa ittirdim onu.

"sözünde durmak zorundasın hwang."

"sen de gittiğim her yere gelmek zorundasın lee."

- - -

biraz korkunclu bi bolum sanki