DUCANI LEGACY SERIES #2: KONNAR

Kabanata 17

Kabanata 17

Sadie

I woke up the next day feeling sore between my legs. May mabigat na bagay ring nakapatong sa aking tiyan habang may kung anong tumutusok sa pwet ko, kaya kahit sana gusto ko pang bumalik sa pagtulog kung saan napaniniginipan ko nang ikinakasal ako sa isang Ducani, hindi ko na rin nagawa pang pumikit.

Para akong naalimpungatan at ang diwa ko ay nagising nang marinig ang paghilik ng lalakeng katabi ko. Nang balingan ko ang taong nakayakap sa akin, ilang beses pa muna akong kumurap bago ko nakumpirmang si Kanor nga ang taong naghihilik.

He must've felt me staring at him. Kumurap-kurap ang mga mata niya, at nang tuluyang nagising ang diwa ay kaagad na pumaibabaw sa akin. I gasped when he buried his face on my shoulder, and as he kissed me on my sensitive spots, all I could do was chew my bottom lip.

"Kanor, ubos na ubos na ang lakas ko. Nakailan ka na kagabi."

He laughed softly before he lifted my shirt to slide his head in. Wala akong suot na bra kaya ang magaling, mabilis na nasakop ang dibdib ko!

"Kan--oh! Ang aga-ag-ah!"

"Saglit lang 'to..." he said in his bedroom voice. Hindi na rin ako nakatanggi nang magsimulang uminit ang katawan ko. I whimpered and let him do what he wants, and what I want.

The next thing I knew, I was already in the shower, moaning his name while he thrusts inside me as if there was no more tomorrow. This guy and the things he could make me feel, plus his insatiable desire for us becoming one. 

Diyos ko, hindi ito ang in-expect kong bersyon ni Kanor sa kwarto! O sa labas! Ay basta! Kahit saan!

Our bodies writhed, pero dahil sinabi ko na sa kanyang huwag sa loob ay ginawa niya ulit ang bilin ko. He finished off while kissing me hungrily as water drips down our heads. Nang maghiwalay ang aming mga labi ay gumuhit ang napakatamis na ngiti sa kanyang mga labi.

"Sarap-sarap mo. Ayaw ko nang pumasok," aniya.

Umirap ang mga mata ko. "Tigilan mo, Kanor. Kapag tayo natanggal sa trabaho, sinasabi ko sayo. Saka tantanan mo na ako. Ang sakit na ng kimpay ko."

Humalakhak lamang siya bago na kinuha ang sabon. Akala ko ay sarili niya ang iintindihin niya, ngunit nang simulan niya akong sabunan, napatitig na lamang ako sa masaya niyang mukha. Ngayon lang ako nakakita ng nagpapaligong parang nanalo sa lotto.

Nang matapos kaming maligo ay nag-blower na ako ng buhok. Nagpunta naman siya sa kusina at pakanta-kantang naluto ng almusal. May papiyok-piyok pa ngang nalalaman na akala mo nasa sariling concert! 

"Baka naman palayasin na ako ng landlady ko sa ingay mo, Kanor?"

Nilingon niya ako at masarap na ngumisi. "Eh, 'di doon ka na sa akin titira. Problema ba 'yon?"

I glared at him. Nang akmang kukuha ako ng tasa para magtimpla ng kape namin ay hinatak niya ako sa braso saka siya naghila ng silya para sa akin.

"Upo ka lang, mi reina. Ako na bahalang magluto, maglaba, maghugas, mamalantsa--"

"At tumira, hmm?"

He laughed so hard. "Grabe namang bibig 'yan, mahal."

"Nahiya ka pa, gago para ka ngang halimaw kung bumayo!"

Lalo siyang tumawa. Nang mahimasmasan ay ipinagtimpla niya kami ng kape saka niya inilagay sa mesa ang iniluto niyang scrambled egg at noodles. 

"Tawag nga ako kay Sir Keeno. Sabihin ko bukas na lang tayo papasok."

"Gago, magkaroon ka nga ng hiya ro'n sa tao. Palagi mo na lang binibiro. Baka kapag hindi 'yon nakapagtimpi sayo, magulat ka na lang tanggal ka na sa trabaho mo--"

Naputol ang sinasabi ko nang marinig ko ang pagtunog ng cellphone niya. Hindi ko naman sinasadyang masilip ang screen, ngunit nang makita kong si Lori ang tumatawag, gigil na gigil ko iyong dinampot saka ko sinagot.

"Hello, Kanor? Pinadalhan kita ng almusal mo kay Tatay. Alam kong hindi ka nag-aalmusal--"

"Hindi niya kakainin 'yang niluto mo dahil oras na kainin niya 'yan, isasalaksak ko sa ngala-ngala niya pati lalagyan ng pagkaing niluto mo. Isasama ko pa bawat kutsara't tinidor na nandito sa apartment ko. Isa pa, hindi niya kailangan 'yan dahil kumain na siya ng almusal. Bakit hindi mo tanungin kung anong inalmusal niya?"

"A--Ano?"

"Ako. Dinner, midnight snack, at kanina, tatlong beses na almusal. Pwede mo na bang tantanan ang boyfriend ko bago ako ang mag-opera sayo?"

Si Lori na ang mismong nagpatay ng tawag. Nang maibaba ko ang cellphone ni Kanor, napansin kong nakatitig siya sa akin at tila may gustong sabihin. 

"Oh, ano? Nainis kang pinagsabihan ko nang gano'n 'yang chics mo?"

He rested his arm on my chair's backrest. "Hindi naman sa gano'n, mahal, pero hayaan mo na lang ako sa susunod. Baka mamaya mapaano 'yon tapos ikaw pa ang sisihin."

"Ay wala akong pakialam. Wala nang kunsensya kung walang kunsensya pero amoy na amoy ko ang mga paandar ng babaeng 'yan. Kung ayaw mo sa ugali ko, mag-break na tayo ngayon pa lang, Kano--"

Naputol na ang pagratrat ng bibig ko nang hawakan niya ako sa batok saka niya ako hinalikan. Nang maghiwalay ang mga labi namin ay mahina niyang pinisil ang aking pisngi. "Bilis talagang magselos ng misis ko. Dalhin na kita sa simbahan diyan, eh."

My eyes rolled. "Naku, Kanor. Kahit kailan, hindi sapat ang kasal para manatiling tapat ang isang tao sa relasyon. Nasa tao 'yan kung gustong magloko."

"At wala sa bokabularyo kong pakawalan ka, Sadie. Sinasabi ko na sayo ngayon pa lang."

Natigilan ako nang makitang walang bahid ng pang-uuto o pagsisinungaling ang kanyang sinabi. It was as if he meant every single word, and honestly, I don't know how I would feel about it. 

Kaya ko ba talagang seryosohin ang relasyon namin? Paano ang pangarap kong maging Ducani? Itatapon ko na ba talaga 'yon para sa kanya? 

Will it be worth it?

Hindi ko alam. Pakiramdam ko ay nagsasabay ang saya ko na maging kami at ang takot na baka sa huli ay hindi rin maging worth it ang pagtibag ko sa sarili kong standards para lamang sa kanya.

I cleared my throat. "Buksan mo na nga lang ang TV nang makapanood habang kumakain," utos ko.

Kanor stood up and opened the small television. Nilipat-lipat niya ang channel na tila naghahanap ng magandang panonoorin, ngunit nang mag-flash sa news ang tungkol kay Eiji Takishima na tila mayroong inaanunsyo, napansin kong pati si Kanor ay napatutok sa screen.

"I am Eiji Takishima, heir of Hotel Sakura. My father is in a critical condition right now, and I will be leaving the country to search for my long-lost sister. My father wanted to see my sister before he passes away, and I made a promise to him that I will do everything I could to bring her to Japan."

"Do you know your sister's name, Mr. Takishima?" tanong ng isang foreign business reporter.

"Yes." The guy looked at the camera then clenched his jaw. "Her name is Sadie... and she's currently in my biggest competitor's care..."