"Ya yeğenime bak be! MaşaAllah aynı ben gibi yakışıklı karizmatik!" dedi Kankuro.
"Bunu bir ultrason görüntüsünden mi çıkardın? Ayrıca o benim oğlum Kankuro, bana benziyor!" Temari sitem eder bir şekilde ultrason fotoğraflarını Kankuro'nun elinden almaya çalışırken.
"Yooo! Sen hiç kız halaya oğlan dayıya diye bir şey duymadın mı abla?!"
"Yooo!"
"Shikamaru'ya da benziyor aslında." dedi arkalarında duran Gaara.
Bugün küçük Nara'nın cinsiyeti belli olmuş ve ellerine bir fotoğrafı geçmişti, bu çok tatlı ve güzeldi ancak gelgelelim bu çocuk kime benziyor kargaşasına yol açmıştı. Evet, ultrason görüntüsünden kavga çıkarmışlardı...
"Aman be, ben gidiyorum! Biraz antreman yapacağım, bu gidişle shinobi ruhumu kaybedip köreleceğim!" dedi Temari, ayaklanarak. Gaara ve Kankuro'nun ona 'Şaka yapıyor olmalısın?' bakışlarına aldırmadan.
"Abla dur!" dedi Kankuro. "Ya sen hamilesin ama-"
"Hamileyim Kankuro, engelli değil. İzin ver de gideyim şimdi."
"Ya biriniz de bana yardım gelebilirdi..." Gaara, mırıldanarak söylendi.
"İyi hadi ben geleyim senle. Sen de dikkatli ol abla!" Kankuro, elini küçük kardeşinin omzuna atarken Gaara ona tuhaf tuhaf baktı. "Ne kadar da mükemmel bir abiyim ya!"
"Deliriyorum vallahi deliriyorum..." dedi Temari, gözlerini gökyüzünden ayırmazken. Ona mı öyle geliyordu yoksa gökyüzünde bir bulut onu mu takip ediyordu?
Gerçekten deliriyorum, dedi. Diğer yarısı olmadan yaşamaktan mı deliriyordu? Yoksa çölün sıcağından başına güneş mi geçmişti? Kendi kendine güldü: Shikamaru'yu her gördüğünde içinde oluşan sıcaklığın yanında çölün sıcaklığı neydi ki?
Tekrar aklına geldiğinde bu sefer ağlamadı, gülümsedi. Çünkü o öyle olmasını isterdi... Elini karnına götürüp birkaç küçük tekme hissettiğinde şaşırmadan edemedi. İlk kez... dedi. İlk kez... Çocuklarının ilklerinde Shikamaru yoktu...
"Sen de babana benzeyeceksin, ha? Aylardır içeride uyuyordun! İnsan bir ses verir ya!" dedi, kendi sözlerine gülerken. Cevap verircesine birkaç tekme daha hissettiğinde gülümsemesi genişledi. "Hatta ona benzemen için onun ismiyle benzer koyarım adını. Fakat üşengeçliğin dozunu kaçırırsan bozuşuruz ha! Şimdi, gidelim hadi."
Yolda giderken bir an duraksadı. Üzerinde bir gölge vardı, her yer güneşli olmasına rağmen sadece onun üstünde gölge vardı. Etrafında ağaç da yoktu hani-çölde ağaç ne arasın zaten- gölge yapacak bir şey de yoktu ki!
O sırada daha demin delirdiğini düşünüp es geçtiği şey aklına takıldı: Bulut. Tekrar gözlerini gökyüzüne çevirdi. Evet, bulut vardı. İlk önce sağa doğru yürümeye başladı. Bulut gerçekten de onu takip ediyordu, üzerine gölge yapmak için. Kontrol için bir de sola gitti, sonuç yeniden aynı. Rastlantı mıydı, yoksa kader mi? Bilmiyordu ancak bulutun üzerine yaptığı gölgede kendini huzurlu hissetti, hissediyordu.
Gülümseyerek gökyüzüne baktı:
"Öldükten sonra bir gün bulut olma hayallerin gerçek olmuş sanki, ha ağlak bebek? Bedenlerimiz ayrı kalsa bile beni yalnız bırakmadığın için teşekkür ederim, sevgilim..."
"Yürü git lan bana benziyor baksana gözlerine!" dedi Temari, eş zamanlı çocuğunu Kankuro'nun ellerinden kurtarmaya çalışırken. Ve nihayet bebeği kendi kucağına almayı başardı. Bebek bundan rahatsız olmadığından mıdır hissetmediğinden midir bilinmez, mışıl mışıl uyumaya devam ediyordu.
"Ben sizin çantaları hazırlayacağım abin de bana yardım edecek, o yüzden bir süre yeğeninle ilgileniver, olur mu?" Kankuro'yu yukarı doğru sürüklerken ricayla karışık emretti yürüyen afet- aman, yani-Temari.
"BİR DAKİKA BU NASIL TUTULU-yor?.." dedi Gaara, hâlâ kucağındaki sıcaklığa endişeyle bakarken. İnşAllah düşürmezdi... Biraz alıştığında çocuğun yüzüne bakıp gülümsedi. Gerçekten çok tatlı bir bebekti Shikadai. Onun da bir çocuğu olsa güzel olurdu aslında... Ama evlenmeye zamanı yoktu, evlenecek kadın da. Belki evlatlık alırdı, ha?
"Abla, Suna'ya geri dönmek istemediğine gerçekten emin misin?" Kankuro, yarı endişeli bir tonda sordu. Bir yanına bu karar doğru gelmezken diğer tarafıysa tamamen doğru bir karar olduğunu söylüyordu.
"Evet Kankuro, inan bunu yeterince ve gerektiğinden fazla düşündüm; ulaşmam gereken yer burasıydı. Belki Shikamaru yok ancak onun bıraktığı hatıralar var. Gelecek hayalleri kurduğumuz yer Konoha'ydı. Onu görmek için gelmeye can attığım yer, bana çıkma teklifi ettiği yer, beni "yanlışlıkla" balayı için yer seçtirdiği yer, beni yenilgiye uğrattığı yer burasıydı. Bebeğimizin büyümesini istediği/isteyeceği yer... Senelerce memleketimde yaşadım ve elbette bir alışma süreci olacak ancak bazen hayata yeni bir sayfa açmalıyız, değil mi? Hem..." dedi, pencereden gözüken gökyüzündeki bulutlara bakarak. "Burada... onu çok daha yakınımdaymış gibi hissediyorum."
"Peki, ancak kararın ne olursa olsun biz her zaman seni destekleyeceğiz abla; istediğin kadar karar değiştir veya hiç değiştirme, her halükarda seni destekleyeceğiz yani!" dedi Kankuro, kocaman gülümsemesiyle. O gülümsemesiyle duygusallaştığını kapatmaya çalışıyordu aslında, peki ablalardan kaçar mı? Kaçmaz!
