<Diary>
သားသမီးအရင်းဖြစ်ပင်မဲ့ သားသမီးလို မဆက်ဆံခံရဖူးတဲ့ အခါနဲ့ ကြုံဖူးကြလား! ကျွန်တော့်အတွက်ကတော့ နေ့ရက်တိုင်း ဒီလိုပုံစံပါဘဲ
အပြင်လူတွေအတွက် ဒီမိသားစုက အရမ်းချစ်ကြပါလားဆိုပြီး ထင်ကောင်းထင်ကြလိမ့်မယ် ဒါမဲ့ နောက်ကွယ်က ချုပ်လောင်မှုတွေ စိတ်ပျက်စရာကြီး တွေက ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့ စိတ်ညစ်စရာ အမဲစက်အဖြစ် ကျန်ရှိခဲ့တယ်......
Flash Back~
" ဂျီဆောင်း! နင့်အကို အောက်ထပ်မှာခေါ်နေတယ် သွားမေးလိုက်အုံး ငါခိုင်းမလို့လည်းဆိုတာ "
" သား စာလုပ်နေလို့ "
" ငါဆင်ခြေတွေ မကြားချင်ဘူး အခုဆင်းဆိုဆင်းသွား
လိုက်"
ငြင်းပယ်လို့ မရတဲ့ အမိန့်အာဏာ....
" အကို သားကို ခေါ်သေးလား "
" အေး ငါ့အဖြူရောင်ရှပ်လေး ယူဝတ်ထားသေးလား
ငါဗီဒိုထဲရှာတာ မတွေ့လို့ "
" ဟင့်အင်း "
" လျှော်တဲ့ထဲ သွားရှာကြည့်စမ်း "
" မရှိလောက်ပါဘူး ဆို "
" ငါတွေ့ရင်အသေဘဲနော် ပတ်ဂျီဆောင်း"
" တကယ် မရှိဘူး သားမနက်က သားအထည်တွေယူတုန်းက မတွေ့ဘူး လျှော်တဲ့ထဲ အမေ့အဝတ်ဘဲ
တွေ့တော့တယ် "
" ပြီးရော! မင်းကောယူဝတ်သေးလား "
" မဝတ်ပါဘူး ကျွန်တော်က ဘာလို့ ဟျောင်း အကျီဝတ်ရမှာလဲ"
" မသိပါဘူး မင်းက ငါ့ကို အမြဲအားကျနေတော့ ငါ့အကျီများခိုးယူဝတ်နေလားလို့ပါ "
ဒီစကားလုံးတွေက ကြားနေကြမလို့ ထူးထူးဆန်းဆန်း မရှိတော့ဘူး....
"တွေ့ရင်လာပေးနော် ဂျီဆောင်း "
" ဟုတ်ပါပြီ "
" သား ဂျီဆောင်းရေ အိမ်တံခါးလေး လာပိတ်"
အပေါ်ထပ်ကနေ ပြေးဆင်းလာပြီး "အမေတို့ ဘယ်သွားကြမလို့လဲ"
" ဒီနေ့ နင့်အမ ဘွဲ့ရလို့ ဓာတ်ပုံသွားရိုက်မလို့လေ"
" သားက ကော? "
