BABY

5. Bölüm

Y/N Bölümler geç geliyor farkındayım ama umarım okumaya devam edersiniz ve görüş bildirirsiniz. ^^ Bu bölüm Luhan-Kris'in çocukluğuna bir dönüş. ^^ İyi okumalar!

"Neden kaçıyorsunuz ki...ondan" Küçük, sevimli burnunu çekti Luhan ses çıkmasını umursamadan. "O iyi birisi! Benim yüzümden.." Bugün bu soruna bir çözüm bulmalıydı.

Hem arkadaşlarıyla hem de Wufan ile aynı anda oynama şansını elde edecekti. Tabi bu konuyu ne zaman açsa çocuklar tarafından zorbalık görürdü. Ve her seferinde onu kurtaran iki uzun kol olurdu.

Ağladığında, Wufan her nerede olursa olsun yanına gelir, onu herkesten korurdu. Luhan işte tam da bu yüzden suçluyordu kendini küçüklüğünden beri.

Luhan güçsüzdü, herkes tarafından sevilirdi fakat gerçekten bu sevgiyi kendi mi elde ediyordu?

Bir iyiye, bir de kötüye ihtiyaç duyulurdu. Aslında hep en iyi olan Wufan olsa da, bir gün Luhan'ı ağlattıkları için çocukları dövmüştü. O andan sonra Wufan hep kötü olarak görülmüş, dışlanmıştı.

Buna rağmen pes edemezdi Luhan, parka her geldiklerinde onu tekrar eskisi gibi kabullendirmeye çalışırdı. Sonuçta.. kendi hatasıydı.. öyle değil mi? Tatlı bir yüze sahip olduğu için iyi olması mı gerekirdi? Ve Wufan... yaşına göre ciddi bir surata sahip olsa bile içi yumuşacıktı! Bunu bir tek kendisi fark ettiği için üzgündü Luhan. Ya da mutlu? Eğer başkaları Wufan'ı kendisi gibi tanısaydı.. herkes onu isterdi. İstiyorlardı da! Wufan'ın sürekli ilgilenip durduğu küçük çocuklar Wufan'ın kucağından inmiyorlardı. Sinir bozucu!

Hıçkırıkları geçmeye başlamışken, bu düşündükleri tekrar hırçkırarak ağlamasına sebep oluyordu Luhan'ın.

En yakını olan Wufan parkın köşesindeki banka oturmuş ayağıyla yerdeki kumları eşeleyip duruyordu. Onu izlemeye devam etmek istesede bu çocuklara ağızlarının payını bildirmeliydi! Yapabilirse.. tabi.

Sert çene hattı, donuk bakışları ne yazık ki içindeki sevgiyi gölgeliyordu Wufan'ın. Yüzüne doğuştan takılı olan bu maskenin ardına şuana dek yalnızca Lulu'su geçebilmişti. Onun yanındayken kendisi gibiydi. Ama son zamanlarda.. o da kendisinden uzaklaşıyor gibiydi. Kris, tekrar maskesinin altına gizlenmek istemiyordu.

Çocukları seviyordu. Kendinden küçüklere yardım edip, onlarla oynamayı. 14 yaşında olmasına rağmen asla büyümemişti, içindeki sevgi dolu ruhu hala 5 yaşındaymış gibiydi. Sadece, değer verdiği insanlara zarar verilirken sakin kalamıyordu. Bu yüzdendi biraz da arkadaş edinememesi. Wufan onu her zaman korumuştu, hayatının sonuna kadar da böyle yapmayı planlıyordu. Hep yakın olmuştu ikisi. Son haftayı saymazsak, Luhan ile olabildiğince yakındı daha doğrusu. Luhan'a adamıştı benliğini.

Wufan, annelerinden izin aldıktan sonra parka giderken Lulu'sunun elini tutmak istediğinde, küçük elin sıcaklığını tadamamıştı. Aldırmamaya çalışarak, tebessümle devam etti.

Normal günlerde olsalar, Luhan Wufan'ı elinden tutup zorla kendi arkadaşlarının yanına götürürdü. Fakat şuan arkasına bile bakmadan yalnız başına bırakmıştı Kris'i.

Bir şey demeden boş kısma geçti Kris. Bugün kendi arkadaşları da yoktu parkta, ne yapacaktı boş boş oturarak?

Dışarıdan boş gözüken bakışları çocukların oluşturduğu topluluğa kaymıştı. Futbol sahasının orada Luhan hepsinden uzakta duruyordu. Ve...

"Luhan.." Kris dudaklarını oynatarak banktan hızlıca kalktı ve var gücüyle kalabalığa doğru koştu.

"Ya! Sizi piçler!"

Kalabalığı oluşturan çocukların bakışları Wufan'da toplanmıştı. Onun değerli, tek değerlisini nasıl ağlatırlardı? Tekrar.. bunun olmasına nasıl izin vermişti Wufan?