စောင့်ဆိုင်းခဲ့သည့်နောက်

အခန်း ၁။ ကြောင်တစ်ကောင်၊ လူတစ်ယောက်နှင့်နူးညံ့မှုလေး

ရထားပြတင်းပေါက်ကနေ တိုးဝင်လာသောလေတွေဟာ သစ်ရိပ်ဝါးရိပ်နှင့်တောတောင်ကိုဖြတ်သန်းလာခဲ့ရတာကြောင့် အေးမြလတ်ဆတ်လို့၊ ဆယ်လပိုင်းကိုဝင်စပြုနေပြီဆိုတော့ ဆောင်းဝင်နေပြီဖြစ်သည့်အထက်ပိုင်းဒေသ၏ရာသီဥတုဟာ အေးမြမှုကိုပေးစွမ်းလို့နေပြန်သည်။ ဒီဒေသ၏ဆောင်းဟာအေးချမ်းလှတာမို့ အပေါ်ထပ်ဝတ်ထားသော လက်ရှည်အပါးလေးဟာ အအေးဒဏ်ကို သိပ်ပြီးမခုခံနိုင်သလိုပင်။

မပြောင်းလဲသွားသေးသော တောတောင်ဟာလည်း စိမ်းစိုလှပလျက်ရှိသလို ရထားခုတ်မောင်းသံနှင့်အတူ တောတွင်းကငှက်အော်သံတွေကိုပါကြားနေရသည်။ ဒီမြင်ကွင်းတွေကိုတွေ့မြင်ခံစားချင်ခဲ့လို့အချိန်ပိုကြာသည့် ရထားလမ်းကိုရွေးခဲ့တာဖြစ်သလို မပျော်ရွှင်ရတဲ့အခါ လှပတဲ့သဘာဝမှာနစ်မြုပ်ထားခြင်းဟာလည်း အကောင်းဆုံးကုစားခြင်းပင်။

ရထားဥဩဆွဲသံကိုကြားလိုက်ရသည်။ မကြာခင်မှာသူဆင်းရမည့်ဘူတာကိုရောက်ရှိတော့မည်။ နေဝင်ဆည်းဆာဟာ ကောင်းကင်မှာလိမ္မော်ရောင်သမ်းနေပြီး ငှက်အုပ်တွေတွေပျံသန်းသွားတာကိုလည်း ပြတင်းတံခါးကနေမြင်တွေ့နေရသည်။ ငယ်ငယ်ကလူကြပ်လွန်းလို့ဖင်ထိုင်ချစရာနေရာလေးတောင်မနည်းရှာခဲ့ရသောရထားဟာ အခုချိန်မှာတော့ ထိုင်ခုံတိုင်းတောင်လူသိပ်မပြည့်ချင်တော့။ အရာရာဟာ ထာဝရတည်မြဲနေလိမ့်မည်ဟုသတ်မှတ်ထားလို့မှမရတာ၊ အချိန်နှင့်အမျှမပြောင်းလဲတာဟာ ဘယ်မှာရှိလို့လဲ။ အနည်းဆုံးတော့ လူတွေမှာလည်းရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာဖြစ်စေ၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာဖြစ်စေပြောင်းလဲသွားတတ်ကြတာပါပဲ။

ဘူတာငယ်လေးကိုလှမ်းမြင်တွေ့နေရပြီ၊ ရထားကခပ်ဖြည်းဖြည်းချင်းရပ်တန့်သွားသလို ကျွန်မထိုင်နေသည့်အတွဲကလည်း ဘူတာကိုတောင်အနည်းငယ်လွန်သွားသည်။ လက်ဆွဲအိတ်ခပ်သေးသေးတစ်လုံးသာပါတာကြောင့် ပစ္စည်းတွေကိုစစ်ဆေးနေစရာမလိုဘဲ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးရထားပေါ်ကဆင်းခဲ့သည်။ စည်ကားခဲ့သောဘူတာကလေးမှာ လူသိပ်မရှိ၊ စျေးသည်အနည်းငယ်တော့ရောင်းချနေသလို ကျွန်မအပါအဝင်ဆင်းတဲ့သူဟာသုံးယောက်သာရှိလေသည်။ ဟုတ်ပါတယ်လေ ကားနှင့်ဆိုတိုက်ရိုက်ရောက်သော ခရီးကိုရထားဖြင့်အချိန်ကုန်ခံကာလာပြီး မြို့ဆီကိုနောက်တစ်ဆင့်သွားရမည့်ကိစ္စကို လူတွေစိတ်မရှည်နိုင်ကြတော့ဘူးလေ။