Fuqboy

Κλειδί νούμερο είκοσι

Έβαλα τη βαλίτσα μου στο πορτ-παγκάζ και άφησα τον Άλεκ να το κλείσει.

Ξεφυσώντας μπήκε στη θέση του συνοδηγού. Ούτε εγώ ήμουν πανευτυχής που μπαίναμε σε αυτή τη διαδικασία παρέα, αλλά οι περιστάσεις μας ανάγκαζαν. Παρά την αρχική του προσπάθεια να κάνει μόνος του το ταξίδι για να βρει τον Τρίσταν, ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να άφηνα τη μοίρα του αγοριού μου στα χέρια ενός ατόμου που εμπιστευόμουν ελάχιστα.

Το αγόρι με τα κοντοκουρεμένα μαύρα μαλλιά και τα σκοτεινά καστανά μάτια γύρισε το κλειδί και το αμάξι βρυχήθηκε. Το άφησε να δουλέψει όσο άναβε ανέμελος το τσιγάρο του, κατέβαζε κάποιες τζούρες και φυσούσε τον καπνό έξω από το παράθυρο. Το ράδιο ξεκίνησε να παίζει κλασική ροκ από το σταθμό του πανεπιστημίου.

Καθόμασταν στην απόλυτη σιωπή μέχρι να τελειώσει το τσιγάρο του, ανέμελα να το πετάξει από το παράθυρο και να ξεκινήσει το αμάξι. Η ώρα ήταν ήδη περασμένη, αλλά και οι δύο θέλαμε να ξεκινήσουμε το συντομότερο δυνατό. Έβαλε πρώτη και βγήκε από το στενό κατευθυνόμενος προς τον κεντρικό.

Σταμάτησε το αμάξι στην άκρη του δρόμου και βγήκε χωρίς να πει λέξη. Χτύπησε τη πόρτα του αμαξιού πίσω του ταρακουνώντας όλο το όχημα. Δεν ήμουν σίγουρη αν θα άντεχα μαζί του στο αμάξι άλλες τέσσερις ώρες που κρατούσε το ταξίδι, ήθελα ήδη να αρπάξω το αναμμένο του τσιγάρο και να το τρίψω στο ψωνισμένο, εριστικό, εκνευρεστικό πρόσωπο του.

Η μηχανή ακόμα δούλευε και αν δεν εμφανιζόταν πάλι μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά θα έμπαινα στη θέση του οδηγού και θα έφευγα μόνη μου.

Μπήκε μέσα και ξαναβγήκε στον κεντρικό χωρίς να πει κουβέντα.

Τα κτήρια περνούσαν από δίπλα μας και λιγόστευαν με κάθε χιλιόμετρο καθώς βγαίναμε από το αστικό τοπίο. Χωρίς συνοδεία μουσικής και με μόνο ήχο το θόρυβο του δρόμου και τη μηχανή του αμαξιού. Για να είμαι ειλικρινείς το προτιμούσα.

Ακόμα και τις φορές που βρισκόμασταν σε κοινή παρέα δεν επιχειρούσα να έχω οποιαδήποτε περεταίρω επαφή μαζί του πέρα από την αναγκαία. Ένα ψεύτικο χαμόγελο για χαιρετισμό -στη καλύτερη- και να του περάσω τη μπύρα, προσπαθώντας να παλέψω την παρόρμηση να τον λούσω με αυτή. Το γνώριζε, όπως εγώ ήξερα πως και εκείνος δεν έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια προς το πρόσωπο μου.

Το αμάξι του ήταν ένα τζιπ τσερόκι με μαύρα καθίσματα, περιποιημένο και καθαρό στο εσωτερικό, αν κάποιος προσπερνούσε τη μυρωδιά του τσιγάρου που έφερνε ο καπνός από το τσιγάρο που είχε αναμμένο στα χέρια του -το τέταρτο ως τώρα για τη διαδρομή-. Η ανθρακή απόχρωση που είχε το εξωτερικό του είχε σίγουρα δει καλύτερες μέρες. Μερικές γρατζουνιές στο πίσω μέρος, κάποια ξεθωριασμένα σημεία στο καπό και τα πλαϊνά να προδίδουν τα χρόνια του αμαξιού μαζί με τα ελαφριά ξεφτύσματα του υφάσματος των καθισμάτων στο εσωτερικό.