Fuqboy

Ζαλάδα και ασφυξία

Στο δρόμο προς το Πρίνστον ο Άλεκ ήταν απόλυτα σιωπηλός. Ούτε καλημέρα δε μου είχε πει.

Είχε ξυπνήσει πριν από εμένα, είχε πληρώσει το δωμάτιο, είχε τη τσάντα στους ώμους, το δερμάτινο στο χέρι και μου έκανε νόημα ότι θα είναι στο αμάξι. Έγνεψα καταφατικά, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου και έβαλα τα ρούχα μου. Μάζεψα τα ελάχιστα πράγματα που είχα βγάλει από τη τσάντα και σε δέκα λεπτά ήμουν στο αμάξι.

Η ζέστη ήταν αφόρητη και η διαδρομή μακριά. Ο αυτοκινητόδρομος ήταν ελάχιστα λιγότερο ζεστός από τη πόλη, αλλά και πάλι έκανε το αμάξι να μοιάζει με φούρνο. Ακούμπησα το κεφάλι στο κάθισμα και άνοιξα το παράθυρο για να μπει δροσερός αέρας.

Πατώντας τα κουμπιά που είχε το τιμόνι ο Άλεκ, το τζάμι έκλεισε, και με μηχανικές κινήσεις άναψε το ερκοντίσιον του αμαξιού. Σε λίγα δευτερόλεπτα δροσερός αέρας άρχισε να χτυπάει το πρόσωπο μου και η θερμοκρασία του αμαξιού άρχισε να πέφτει.

"Ο Τρίσταν δεν σου είχε δείξει τόσες μέρες ότι κάτι πήγαινε στραβά;" ο Άλεκ έσπασε τη σιωπή μετά από δύο ώρες σιωπηλής διαδρομής.

"Τίποτα απολύτως." απάντησα χωρίς να γυρίσω καν προς το μέρος του.

"Από όσο ξέρω λέγατε τα πάντα μεταξύ σας. Θα έπρεπε να σου έχει αναφέρει κάτι."

"Άλεκ σου είπα δεν μου έχει πει τίποτα."

"Δεν μπορείς να σκεφτείς μήπως από όσα ξέρουμε ως τώρα σε οδηγήσει κάπου."

"Πιστεύεις αλήθεια πως αν ήξερα κάτι δεν θα σε έβαζα να οδηγήσεις αμέσως προς τα εκεί με τη μέγιστη ταχύτητα, ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να κάνεις το αμάξι να πετάξει πάνω από τα αμάξια μπροστά μας;"

Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο δρόμο, περνώντας από δρόμο σε δρόμο, έξοδο σε έξοδο. Περάσαμε από τη πολιτεία της Δυτικής Βιρτζίνια στη Βόρεια Καρολίνα.  Μετά την απότομη απόρριψη οποιασδήποτε ερώτησης επιστρέψαμε στη σιωπή μας, αλλά όχι για πολύ. Έκανε άλλη μία προσπάθεια συζήτησης αλλά αυτή τη φορά φαινόταν καθαρά ο σκοπός του να με τσιτώσει.

"Μία φορά να μιλήσουμε εμείς οι δύο και να μην τσακωθούμε. Σχεδόν το κάνεις αυτόματα." είπε γελώντας. Ήπιε μία γουλιά από τον καφέ του και πριν καν κατεβάσει το ποτήρι συνέχισε να μιλάει. "Δεν θυμάμαι φορά από το πρώτο έτος που να έχουμε κάνει εμείς οι δύο φυσιολογική συζήτηση."

"Δεν θυμάμαι φορά που να μην με εξοργίζει η παρουσία σου."

"Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί μπορεί να ισχύει αυτό;"