Fuqboy

Η μπαργούμαν και ο σερβιτόρος

Άνοιξα τα μάτια και ο Άλεκ κοιμόταν ακόμη.

Δειλά σηκώθηκα και βγήκα από το δωμάτιο κατευθυνόμενη στον αυτόματο πωλητή. Πλήρωσα για δυο καφέδες και μετέφερα τα δύο μικρά ποτήρια στο δωμάτιο αφήνοντας τον καυτό καφέ στο τραπέζι να κρυώσει. Μπήκα στο μπάνιο ανοίγοντας τη βρύση του ντουζ.

Ρύθμισα το νερό στο χλιαρό και με απαλές κινήσεις ξέπλυνα τα μαλλιά μου περνώντας μία στρώση σαμπουάν και μία στρώση μαλακτικό μαζί για να μη χρειαστεία να περάσω το πόνο της επαφής τους με τη πληγή μου για δεύτερη και τρίτη φορά. Από ότι φαίνεται δεν είχα και τη μεγαλύτερη αντοχή στον πόνο.

Έτριψα το αφρόλουτρο στο σώμα μου περνώντας απαλά από τα σημεία που είχαν μελανιές από τη χθεσινή επίθεση. Πέρασα μία πετσέτα γύρω μου και με μία άλλη πέρασα απαλά τα μαλλιά μου αποφεύγοντας να ακουμπήσω τη κορυφή. Το πρόσωπο μου πρόδιδε τη χθεσινή ταλαιπωρία και ο λαιμός μου πρόδιδε τη βιαιότητα. Αν και, όπως σωστά είχε πει ο Άλεκ, ο πάγος εμπόδισε το υπερβολικό μελάνιασμα, δεν το εξαφάνησε πλήρως. Πέρασα τις άκρες των δαχτύλων μου πάνω από το ελαφρά μωβ δέρμα και έκανα μία γκριμάτσα. Δεν ήταν έντονος πόνος, αλλά η αίσθηση σίγουρα δεν ήταν ευχάριστη.

Βγήκα από το μπάνιο βρίσκοντας τον Άλεκ γερμένο πάνω στο τραπέζι με τον καφέ στο χέρι.

"Σε ξύπνησα."

"Καλά έκανες, πρέπει να ξεκινήσουμε. Θα μείνουμε πολύ πίσω αν δεν συνεχίσουμε γρήγορα." Το κυνικό του ύφος με επανέφερε στη πραγματικότητα.
Δεν ήταν φίλος μου, ούτε καν συμπαθητικός γνωστός μου. Ήταν ο Άλεκ, ο αντιπαθητικός, αγενής, άξεστος φίλος του αγοριού μου που ήταν εδώ μόνο από καθαρή ανάγκη. Δεν ήταν εδώ για να φλερτάρω και να κάνουμε γλυκά μάτια ο ένας στον άλλο καθισμένοι σε ένα διπλό κρεβάτι ξενοδοχείου.

"Σε μισή ώρα είμαι έτοιμη." είπα ψυχρά. "Πρέπει να καλύψω αυτά."

Γράπωσα τα ρούχα και το μακιγιάζ μου και χώθηκα στο μπάνιο. Πέρασα το αμάνικο ζιβάγκο που είχα πάρει για περιπτώσεις βροχής πάνω μου ξέροντας πολύ καλά πόσο άβολα ζεστή θα ήταν η μέρα που θα είχα μπροστά μου. Ήταν όμως απαραίτητο για να μην εισπράττουμε όλη μέρα βλέματα από ανθρώπους στο δρόμο όπου δικαία θα απορούσαν τι μου κάνει στο σπίτι ο δίμετρος ξανθός πρασινομάτης που θα περπατούσε δίπλα μου ντυμένος στα μαύρα με το έντονο ύφος και τις μεγάλες πλάτες.

Στέγνωσα όπως-όπως το μαλλί μου και πέρασα μία ελαφριά στρώση μέικ απ, μολύβι και ρουζ προσπαθώντας να κρύψω την εξάντληση από το πρόσωπο μου. Είχα ελάχιστη επιτυχία, αλλά κάθε τι βοηθούσε έστω και στην αίσθηση που είχα για τον εαυτό μου.