Howl Of Fame (TO BE PUBLISHED)

Chapter 18

I suddenly open my eyes and gasp. I feel like I was renewed from death. My body feel a shiver when I heard an odd noise close by, I stood up right away. Mabuti na lang at mukhang naka-recover na ang katawan ko mula sa pagkakabagsak kanina.

I brush my hair in frustration as I continue hearing those awful pleadings. Sinubukan kong pakalmahin ang sarili ko. I slowly patted my chest, trying to sing the alphabet letters to calm myself.

Muling nagpaulan ang kalangitan ng makukulay na paputok. Kasabay noon ay ang pagpanaw ng mga kasali sa kalahok.

"22," bilang ko sa mga na-terminate. Pinaglaruan ko ang tangkay ng halaman habang naghihintay na matapos ang pagbibilang.

Nakaupo ako sa tuktok ng pader habang pinapanood ang tila isang padron. Sa unang ikot magbubukas ang section na may tatak na number 2 at lahat ng even number. Lahat na nasa even number ay iisa lamang ang direkyon. Habang ang mga numero na nabibilang sa odd number ay kaliwa ang galaw nito. Mayroon lamang sampung segundo bago tuluyan na sumarado ang bawat pader. Ganoon din ang pattern ng mga pader sa aking itaas. Ang hindi ko lang maintindihan ay bakit ang section 1 at 10 ay hindi pa rin gumagalaw?

Napatingin ako sa pader na akong kinauupuan. Nakatatak dito ang section 1, at siyang pinakamataas na pader. Nakita ko ito kanina habang naglalakad ako at naghahanap ng matataguan.

The moon started to glimpse again. Hudyat na kailangan ko nang bumaba dahil isang minuto na lang at babagsak na naman ang mga pader upang mag-iba ang maze. Kailangan kong makaalis dito.

Nilagyan ko nang ekis ang daan nang makalapag ako ng maayos. Nagsimula na naman lamunin ng kadiliman ang buong paligid. Lahat ng mga nakapahalang na pader na bumabagsak mula sa kalangitan ay nagsisilbing takip sa buwan. Dahil din dito ay ramdam ko ang pagnipis ng hangin.

Nakakabulag na anyo ng kadiliman, nakakabingi ang bawat apak ko sa daan. Walang nakakaalam kung kailan ako makakasalamuha ng mga halimaw.

It was as if I came to life when I tripped over something that blocked my path. I quickly backed away, causing me to enter through the opening of the wall.

Hinatid ako ng pader sa ibang rota. Hindi ako siguro kung nasa odd section ako napunta o nasa section 2 pa rin ba ako. Hindi ko pa rin makita ang palatandaan ng mga pader dahil sa madilim nitong lugar.

I continue walking. When I suddenly felt something sharp dig into my other foot, I quickly covered my lips. A soft sob escapes from my lips when I feel the trap penetrating the flesh and bone in my foot. Mabilis kong kinapa iyon upang alisin ang trap. The presence of a beartrap at this location surprised me. Sino'ng mag-aakala na pati rito ay may mga trap na nakaabang?

As I attempted to free my foot from the trap, it became more constrictive. The anguish made me bite my elbow. I feel like I could faint at any second. I would probably awaken every beast in this location if I screamed right now.

Mas lalong nadagdagan ang takot at kaba ko nang marinig ang mabibigat na hakbang na papalapit sa akin. The only thing that I can relay right now is the sound of a broken twig crashing by heavy footsteps. Beast or human. I don't know what else makes them different. They are both unjust and cruel. They murder what they perceive to be weak.

Napaatras ako hanggang sa nasa likod ko na ang pader. And the bear trap scratched on the most horrible sound. All I could do was close my eyes as his footsteps became progressively closer. I close my eyes firmly when suddenly a light envelopes the place. I gradually opened my eyes and saw him holding the small pieces of lighter.

I don't know if I should be grateful to see that it was a human who saw me first, or nervous because of the possibility that he might be one of those people chasing me earlier.