BANA ELİNİ VER

Anlamsız bir hayat

Ağlamaktan gözlerim şişmişti ve sadece sevgilimi düşünüyordum . O bembeyaz teni soğuk , havasız ,karanlık toprağın içinde üşüyordur, o beni ısıtan elleri şimdi kendini bile ısıtamıyordur. Süreklj Toprak'ı düşünüyor dinmeyen gözyaşlarım ile yerde kıvranıyordum ama yapılacak hiçbirşey yoktu buna çaresizlik deniyordu . Ağzımdan kelimeler çıkmıyor ne kadar bağırmak istesemde boğazım düğümleniyordu yapayalnız kalmak istiyordum çünkü artık neden yaşadığımı niçin yaşayacağımı bilmiyordum eskiden yaşama tutunmak için herşeyimi verirdim ama şimdi benim yaşamımı benden çalmışlardı ... Bu bir kaza değildi cinayetti ve bunu çözmek için elimden gelen herşeyi yapıcaktım elimden gelmeyeni de yapıcaktım ama ölmekte istiyordum çünkü bu acıyı daha ne kadar taşıyabilirdim ki . Ilk önce gözyaşlarımı sildim üstüme başıma çekidüzen verdim ve aynada kendime baktım mutsuzdum ve ürkütücüydüm bir psikopata benziyordum sanki. Hemen evden uzaklaştım anannem ne kadar arkamdan nereye gidiyorsun diye seslensede aldırış etmedim. Kafama bir siyah şapka geçirdim ve arabaya atladım nereye gideceğimi  bilmiyordum ama hızla aracı sürüyordum ve halisülasyonlar görüyordum sürekli Toprak 'ı görüyordum önce bu cinayetle ilgilenen polisiye ye gittim beni savcılığa yönlendirdiler olay yeriylr alakalı görüntüler ortada yoktu çarpan araç ortada değildi ve kimse olay yerinde değildi gören kimse yoktu ama sevgilimin gömülmeden önceki bedeninde boğazında morarıklar vardı sanki birisi onu boğmaya çalışmış gibiydi . Acaba boğarak öldürdükten sonra mı kaza süsü vermişlerdi anlayamıyordum anlamdıramıyordum ama bu tarz seneryolar düşünerek kendimi korkutup üzmekte istemiyordum  peki şimdi ben napıcaktım? Olay yerine gittim sadece gözümde canlandırmak için ve canlandırabiliryordum eğer bir kaza ise Toprak 'ın bağırıp yere düşüp kafasını kaldırıma vurmasını hayal edebiliyordum  kaldırımdan yürürken silmiş oldukları fakat hâla izi belli olan bir leke belirdi ve bu leke küçük değildi büyük bir yağ lekesi gibiydi ne kadar silmiş olsalarda belliydi işte oturdum ve yine ağlamaya başladım ne kadar acı çektiğini ne kadar çabaladığını düşündüm . Sakinleşip tekrar ayağa kalktım eskiden çok hayal kurardım ,kurardık ve şimdi o hayallerim birden yok olmuştu hayatım bir hafta öncesine kadar anlamlıydı fakat ya şimdi?  Anlamsız bir hayata sahiptim. Eve geldim . Herkes gitmişti ve bir ton iş vardı ortalık dağınık ve pisti ama bu acıyla bunları nasıl yapabilirdim ki anannem sanki aklımdan geçen düşünceleri okumuş gibi ben hallederim hadi sen git dinlen dedi ve o an ona kocaman sarıldım ve ağlamaya başladık aslında çok ağlayan biri de değildimdir ama insanın canının bir parçası gidince böyle oluyormuş . Odama çekildim yatagıma yattım ve uyumaya çalıştım artık ölmek istiyordum ayağa kalktım ve bir sürü ilacımın olduğu çekmeceyi açtım ve karıştırmaya başladım en ağır ilaçları seçtim tekrar yatağıma doğru ilerlerken gözüm karardı başım döndü ve kendimi yerde buldum konuşamıyordum bana ne olduğunu anlayamadan gözlerim kapandı...
Uyandığımda hastanedeydim ve başımda anannem vardı sabaha kadar beni beklemiş başım çok ağrıyordu ve midem bulanıyordu bir kaç dakika sonra doktor geldi ve bu aralar çok strese  ve üzüntüyle başbaşa kalmışsın bu seni ve bebeği çok yormuş biraz daha gecikseniz size zarar vericekmiş dedi o sırada kelimeler kulağımda yankılanıyordu. Bebeği... bebeği... ne bebeği! dedim. Haberiniz yokmuydu 2 aylık hamilesiniz dedi ve ben öylece kalakaldım herşey çok hızlı gelişiyordu ve beklenmedik...
Bebeğim olucaktı ama babası yoktu daha 1 gün önce kendimi öldürmeye çalışırken anlamsız bir yaşamım varken hayatımındaki diğer yarımı kaybetmişken şimdi o kaybettiğim sevgilimin parçasını içimde taşıyordum. Bu yaşadıklarım neydi ? bu bebek bana mucizemiydi ? Benim için mucizeydi hayatıma yeniden başlamam için gelen tatlı, küçük bir mucizeydi.